Balzac H. Ojciec Goriot

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nabożeństwo trwało dwadzieścia minut.Był tylko jeden powóz dla księdza i dla chłopca, którzy zgodzili się wziąć z sobą Eugeniuszai Krzysztofa. Nie ma żadnego orszaku rzekł ksiądz będziemy mogli jechać szybko, aby się niespóznić, jest już wpół do piątej.Jednakże w chwili gdy umieszczono trumnę na karawanie, dwie karety, zdobne herbami,ale próżne, jedna hrabiego de Restaud, druga barona de Nucingen, przyłączyły się iodprowadziły kondukt aż na cmentarz.O szóstej ciało ojca Goriot spuszczono do dołu,dokoła którego stała służba jego córek.Wszystko rozpierzchło się wraz z księżmi natychmiastpo krótkiej modlitwie, która się należała staremu za pieniądze studenta.Grabarze rzucili kilkagrudek ziemi na trumnę, po czym podeszli do Rastignaca prosząc o napiwek.Eugeniuszprzetrząsnął kieszenie i nie znalazł nic: musiał pożyczyć franka od Krzysztofa.Ten fakt,błahy sam w sobie, wprawił studenta w stan okropnego smutku.Zmrok zapadał, wilgotnyzmierzch drażnił nerwy, Eugeniusz spojrzał na grób i pogrzebał w nim ostatnią swoją łzęmłodzieńczą, ową łzę wydartą świętymi wzruszeniami czystego serca, jedną z tych łez, którepadłszy na ziemię, tryskają promieniami aż w niebiosa.Skrzyżował ręce, wodził okiem pochmurach; widząc go tak zadumanym, Krzysztof zostawił go.Rastignac, zostawszy sam, postąpił kilka kroków w górę i ujrzał Paryż wijący się krętąlinią wzdłuż obu brzegów Sekwany, gdzie zaczynały błyszczeć światła.Oczy jego uczepiłysię niemal chciwie miejsca między placem Vend�me a kopułą Inwalidów, miejsca, gdzie żyłten wykwintny świat, do którego chciał się dostać.Objął ten brzęczący ul spojrzeniem, którewysysało zeń zawczasu wszystkie miody, i wyrzekł te dumne słowa: Teraz się spróbujemy!I jako pierwszy akt wyzwania, które rzucił społeczeństwu, Rastignac poszedł na obiad dopani de Nucingen.Sache, wrzesień 1834133 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony