balzac honoriusz cierpienia wynalazcy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. A to byłaby Iliada zepsucia rzekł Lucjan. Otóż ja jestem sam, żyję sam! Mam wprawdzie suknię, ale nie mam duszy księdza.Lu-bię się poświęcać, mam ten nałóg.%7łyję poświęceniem, dlatego jestem księdzem.Nie lękamsię niewdzięczności, a jestem wdzięczny.Kościół jest niczym dla mnie, to idea.Oddałem sięna usługi królowi Hiszpanii; ależ nie można kochać króla Hiszpanii, jest moim panem, unosi23Argument ad hominera argument dostosowany do typu człowieka, z którym się dyskutuje.86się wysoko nade mną.Pragnę kochać moje stworzenie, ukształtować je, ulepić na swój uży-tek, aby je kochać jak ojciec własne dziecko.Będę się rozpierał w twoim kabriolecie, mójchłopcze, będę się delektował twymi powodzeniami u kobiet, będę sobie mówił: Ten pięknymłody człowiek to ja! Tego margrabiego de Rubempr� ja stworzyłem i wprowadziłem w ary-stokrację; wielkość jego jest moim dziełem, myśli mą myślą, milczy moim milczeniem albomówi moim głosem, radzi się mnie we wszystkim.Ksiądz de Vermont odegrał taką rolę przyMarii Antoninie. Zaprowadził ją na rusztowanie! Nie kochał królowej!. odparł Hiszpan. Kochał tylko księdza de Vermont. Mamże zostawić za sobą rozpacz? rzekł Lucjan. Mam skarby, będziesz w nich czerpał. W tej chwili wiele bym uczynił, aby uwolnić S�charda odparł Lucjan głosem, który niedzwięczał już samobójstwem. Powiedz słowo, synu, a jutro rano otrzyma sumę potrzebną dla swego uwolnienia. Jak to! Dałbyś mi, ojcze, dwanaście tysięcy?. Dziecko! Czyż nie widzisz, że robimy cztery mile na godzinę? Staniemy na obiad w Po-itiers.Tam, jeśli chcesz podpisać pakt, dać mi jeden jedyny dowód posłuszeństwa jest onwielki, żądam go! wówczas dyliżans jadący do Bordeaux zawiezie piętnaście tysięcy fran-ków twojej siostrze. Gdzież są?Hiszpański kanonik nie odpowiedział nic, Lucjan zaś pomyślał:,,Wydał się, żartował sobie ze mnie.W chwilę potem Hiszpan i poeta siedli w milczeniu z powrotem.Milcząc ksiądz sięgnąłręką do kieszeni kolaski, wydobył z niej ów worek skórzany, podzielony na trzy przegródki,kształtu myśliwskiej torby, tak znany podróżnikom, po czym wygarnął zeń sto portugalskichdukatów, zanurzając po trzykroć szeroką rękę i wyjmując ją za każdym razem pełną złota. Ojcze, jestem twój rzekł Lucjan, olśniony złotym strumieniem. Dziecko! rzekł ksiądz całując Lucjana z czułością w czoło. To tylko trzecia częśćzłota, która znajduje się w tej torbie; trzydzieści tysięcy franków, nie licząc pieniędzy na po-dróż. I ojciec podróżuje sam?. wykrzyknął Lucjan. Cóż to jest? rzekł Hiszpan. Mam więcej niż sto tysięcy talarów w przekazach na Pa-ryż.Dyplomata bez pieniędzy to to, czym ty byłeś przed chwilą: poetą bez woli24.W chwili, gdy Lucjan wsiadał do powozu z rzekomym dyplomatą hiszpańskim, Ewawstawała, aby nakarmić syna.Znalazła nieszczęsny list i przeczytała.Zimny pot zrosił jejciało, ciepłe jeszcze z rannego snu, w oczach się jej zaćmiło, zawołała Marynę i Kolba.Na pytanie jej: Czy pan Lucjan wyszedł? Kolb odpowiedział: Dag, brożę bani, bżed zfidem. Zachowajcie największą tajemnicę o tym, co wam zwierzę rzekła Ewa do dwojga słu-żących brat mój, wyszedł z pewnością, aby odebrać sobie życie.Biegnijcie oboje, zasięgnij-cie ostrożnie wiadomości i przepatrzcie brzeg rzeki.Ewa została sama, w stanie trudnym do opisania.Wśród tego wzruszenia zjawił się u niej osiódmej rano Petit Claud, aby pomówić o interesach.W takich chwilach człowiek jest gotówposłuchać każdego. Pani rzekł adwokat nasz drogi Dawid.jest w więzieniu; znalazł się w sytuacji, którąprzewidywałem od początku.Radziłem, mu wówczas stowarzyszyć się dla eksploatacji od-krycia z jego konkurentami, braćmi Cointet; ci ludzie posiadają środki urzeczywistnienia te-go, co u pani męża jest jedynie pomysłem.Toteż wczoraj wieczór, ledwie doszła mnie nowina24Czytelnicy Ojca Goriot Balzaka domyślili się zapewne tożsamości księdza Karlosa Herrery z Jakubem Col-lin, irnaczej Vautrinem.(Przyp.tłuna.).87o aresztowaniu, cóż uczyniłem? Poszedłem do panów Cointet z zamiarem wydobycia z nichustępstw, które by was mogły zadowolić.Jeśli zechcecie bronić tego odkrycia, życie waszebędzie w dalszym ciągu tym, czym jest: pasmem procesów, w których będziecie pobici.Wkońcu, wyczerpani i dogorywający, skończycie na tym, iż zrobicie, może ze swoją szkodą, zjakimś kapitalistą to, co, gdybyście posłuchali, mej rady, zrobilibyście dziś jeszcze, ku swejkorzyści, z braćmi Cointet.Oszczędzicie sobie w ten sposób prywacyj, wzruszeń, walki wy-nalazcy z chciwością kapitalisty i obojętnością społeczeństwa.Ot! gdyby panowie Cointetspłacili wasze długi, gdyby, spłaciwszy długi, dali jeszcze sumkę, która by wam przypadłabez względu na to, jaka będzie wartość, przyszłość lub wykonalność odkrycia, przyznającDawidowi, rozumie się, prócz tego pewien udział w eksploatacji, czy nie bylibyście szczęśli-wi?.Pani staje się w ten sposób właścicielką inwentarza drukarni i sprzeda ją pani zapewne:to da jakieś dwadzieścia tysięcy; podejmuję się znalezć nabywcę na tych warunkach.Jeśliuzyskacie piętnaście tysięcy franków za akt spółki z panami Cointet, będziecie mieli kapitaliktrzydziestu pięciu tysięcy, z czego, wedle obecnego kursu renty, uzyskacie dwa tysiące rocz-nie.Można żyć na prowincji za dwa tysiące.I, niech pani zauważy, będziecie mieli jeszczeewentualność spółki z Cointetami.Powiadam ewentualność, trzeba bowiem liczyć się z nie-powodzeniem.A zatem, oto punkty, które, jak sądzę, zdołałbym uzyskać: przede wszystkim.,zupełne uwolnienie Dawida, następnie, piętnaście tysięcy franków jako odszkodowanie zajego pracę, płatne bez prawa do rewindykacyj, gdyby nawet odkrycie okazało się nieproduk-tywne; wreszcie, spółka między Dawidem a panami Cointet dla eksploatacji uzyskanegoprzezeń patentu po wypróbowaniu (wykonanym wspólnie i pod dyskrecją!) sposobu fabryka-cji na podstawach następujących: panowie Cointet poniosą wszystkie koszty.Aportem Dawi-da będzie jego patent; będzie miał prawo do czwartej części zysków.Pani jesteś kobietązdrowej rady i bardzo rozsądną, co nie zawsze jest przywilejem pięknych kobiet; niech panipomyśli nad tymi propozycjami, a uzna pani, że zasługują na przyjęcie. Ach, panie wykrzyknęła biedna Ewa w rozpaczy, zalewając się Izami czemu nieprzyszedł pan wczoraj wieczór ofiarować mi tę transakcję? Bylibyśmy uniknęli hańby i.owiele gorzej. Dyskusja moja z Cointetami, którzy, jak mogła się pani domyślać, kryją się za M�ti-vierem, skończyła się o północy.Ale cóż takiego zaszło od wczoraj, co jest gorsze niż uwię-zienie biednego Dawida? spytał Petit Claud. Oto straszliwa wiadomość, jaką zastałam za przebudzeniem rzekła podając adwokato-wi list Lucjana. Dał mi pan w tej chwili dowód, że jesteś nam oddany, jesteś przyjacielemDawida i Lucjana, nie potrzebuję tedy prosić o tajemnicę. Niech pani będzie bez obawy rzekł Petit Claud oddając list po przeczytaniu. Lucjansię nie zabije [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony