Honore de Balzac Ojciec Goriot

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednakże ta rodząca się spójnia niesprowadziła jeszcze żadnych zwierzeń.Jeżeli Eugeniusz objawił chęć widzenia pani deNucingen, to nie dlatego, aby liczył na to, iż starzec wprowadzi go do niej, ale spodziewał się,że jakaś mimowolna wskazówka posłuży mu w tej mierze.Ojciec Goriot mówił z nim ocórkach jedynie w związku z tym, z czym on sam się wygadał wówczas wróciwszy z dwóchwizyt. Mój drogi panie rzekł nazajutrz jak pan mógł uwierzyć, iż pani de Restaud miała ci zazłe, żeś wymówił moje nazwisko? Obie córki kochają mnie szczerze.Jestem szczęśliwym56ojcem.Jedynie zięciowie zachowali się wobec mnie niegodziwie.Nie chciałem dręczyćdrogich istotek dochodząc swoich nieporozumień z tymi panami, wolę tedy widywać je pokryjomu.Tajemnica ta daje mi tysiące przyjemności, których nie znają inni ojcowie mogącywidywać córki, kiedy zechcą.Ja nie mogę, rozumie pan? Idę tedy, kiedy jest ładnie, na PolaElizejskie, dowiedziawszy się od pokojówek, czy córki wyjeżdżają na spacer.Czekam na niena ulicy, serce mi bije, kiedy zbliżają się pojazdy, podziwiam ich stroje; one rzucają mi wprzelocie uśmiech, który złoci mi cały świat, jak gdyby nań padł promień cudnego słońca.Istoję dalej, czekam, aż będą wracały.Widzę je znowu! Powietrze dobrze im zrobiło,poróżowiały.Słyszę, jak ludzie mówią naokoło: Cóż za śliczna kobieta! To mi rozgrzewaserce.Czyż to nie moja krew! Kocham konie, które je ciągną, chciałbym być pieskiem,którego trzymają na kolanach.%7łyję ich przyjemnościami.Każdy kocha na swój sposób, mójnie czyni krzywdy nikomu, czegóż tedy świat się mną zajmuje? Jestem szczęśliwy, jakumiem.Czyż w tym jest co sprzecznego z prawem, że idę oglądać córki wieczór, w chwiligdy wyjeżdżają na bal? Cóż za rozpacz, kiedy przybędę za pózno i usłyszę: Pani jużwyjechała.Jednego razu czekałem do trzeciej rano, aby ujrzeć Nasieńkę, której niewidziałem od dwóch dni.Myślałem, że padnę ze szczęścia! Proszę, jeżeli wspomnisz komuśo mnie, mów wszystkim, jakie moje córki są dobre.Chcą mnie obsypywać podarkami; ja niepozwalam, mówię: Schowajcież swoje pieniądze! Co wy chcecie, abym z tym robił? Nietrzeba mi niczego.W istocie, drogi panie, co ja jestem? Nędzny trup, którego dusza jestwszędzie tam, gdzie są córki.Kiedy poznasz panią de Nucingen, powiesz mi, którą wolisz rzekł poczciwiec po chwili milczenia, widząc, że Eugeniusz gotuje się do wyjścia, aby sięprzejść po Tuilleriach, w oczekiwaniu, aż będzie się mógł udać do pani de Beaus�ant.Przechadzka ta stała się zgubą studenta.Kilka kobiet zwróciło nań uwagę.Był tak piękny,młody, wykwintny! Widząc się przedmiotem uwagi, graniczącej niemal z podziwem,zapomniał o obskubanych siostrach i ciotce, o skrupułach! Ujrzał przelatującego nad głowądemona, którego tak łatwo wziąć za anioła, owego szatana o mieniących się skrzydłach, którysieje rubiny, ciska swoje złote strzały na frontony pałaców, barwi purpurą kobiety, odziewaniedorzecznym blaskiem trony, tak proste w swoich początkach; usłyszał boga owejhałaśliwej próżności, którego brzęk zdaje się nam symbolem potęgi.Słowa Vautrina, mimocałego ich cynizmu, utkwiły w jego sercu, tak jak w pamięci dziewicy ryje się nikczemnyprofil starej stręczycielki, która szepce: Złota i miłości w bród! Po długiej chwili leniwegowałęsania, około piątej, Eugeniusz zjawił się u pani de Beaus�ant; otrzymał tam straszliwycios, jeden z tych, wobec których młode serca są bez obrony.Dotąd wicehrabina była dlańzawsze pełna tej lubej uprzejmości, tego słodkiego wdzięku, który rodzi się zarystokratycznego wychowania, a który jest zupełny jedynie wtedy, kiedy płynie z serca.Na jego widok pani de Beaus�ant uczyniła niechętny gest i rzekła sucho: Panie de Rastignac, nie podobna mi przyjąć pana, w tej chwili przynajmniej.Jestemzajęta.Dla obserwatora, a Rastignac stał się nim rychło, to zdanie, gest, spojrzenie, głos byłyhistorią charakteru i nawyków kasty.Ujrzał żelazną rękę pod aksamitną rękawiczką;egotyzm, samolubstwo pod światową formą, drzewo pod lakierem.Usłyszał wreszcie owoMY, KR�L, które zaczyna się pod baldachimem tronu, a kończy się pod strzechą ostatniegoszlachetki.Eugeniusz zbyt łatwo uwierzył, na jej słowo, w szlachetność kobiety [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony