[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rozwija się ono od chwili,kiedy przeszedł on ze śmierci do życia wiecznego, jednocząc się przez wiarę z Jezusem aż do chwili ostatecznego zjednoczenia eschatologicznego, kiedy znajdzie się tam, gdzie On jest(por.14,3).4.Ewangelista często przytacza słowa Jezusa przedstawiające całą Jego działalnośćziemską jako jedno dążenie do chwały Bożej poprzez wierne wypełnienie zleconego Mu dzieła(por.4,34; 5,30; 6,38; 9,31).Obejmowało ono wypełnienie proroctw, wszystkie słowa, gesty, trudy, spory, zniewagi – a zwłaszcza śmierć zbawczą.Przede wszystkim zaś przez swojenauczanie i znaki okazał światu Ojca, jakim jest: pełnego chwały i wszechmocnego.5.Po spełnieniu zadania, dla którego „stał się Ciałem” (1,14), Jezus wraca do właściwej sobie sfery Bożej, do sfery chwały, w której przebywał zawsze (1,1–2).Wraca do Ojca, który Go umiłował przed założeniem świata (por.17,24) i dał wszystko w Jego ręce (13,3), wraca, by przygotować miejsce dla swoich (14,2).PROŚBA ZA UCZNIÓW (17,6–19)6 «Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata.Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje.7 Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie.8Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał.9 Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi.10 Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą.11 Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie.Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno.12 Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się wypełniło Pismo.13Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni.14 Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata.15 Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego.16 Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata.17 Uświęć ich w prawdzie.Słowo Twoje jest prawdą.18 Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem.19 A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie».6.Imię wyrażało u Semitów samą istotę rzeczy lub osoby.Podobnie imię Boże mówiło o pełni bytu (por.Wj 3,13 nn).Za czasów Jezusa jego wymówienie było zarezerwowanewyłącznie arcykapłanowi i to tylko w Święto Pojednania, kiedy wchodził on do MiejscaNajświętszego w świątyni jerozolimskiej.Być może Ewangelista nawiązuje do tego obrzędu,chcąc wykazać wyższość Jezusa, doskonałego obrazu Ojca.To, co arcykapłan dokonywał wramach rytuału uroczystości, w sposób symboliczny, niedoskonały, niedostępny dla ludu –stało się dla wszystkich wierzących oczywiste.Jezus-Arcykapłan nie tylko wymówił imięobjawiającego się Mojżeszowi Boga, ale ukazał samego Ojca.W Nim, w Jego boskiej iludzkiej naturze, niewymowne imię stało się dopiero jawne i uchwytne w swej istocie izbawczym działaniu.Co więcej, samo imię Jezusa doznało w Ojcu wywyższenia ponadwszelkie imię: wobec niego zgina się każde kolano (Flp 2,10 – por.Iz 45,23).Uczniowie Jezusa, wyłączeni przez łaskę Ojca ze zgubnych wpływów świata, uczestnicząw tym objawieniu w zupełnie specjalny sposób.Jako tacy stanowią własność Ojca, powierzonąJezusowi.Zachowując wiarę w Jezusa-Słowo, które „było Bogiem” (1,1), wytrwali w Nim, stając się po Jezusie pierwszymi świadkami Ojca wobec świata.7–8.W nauce przekazanej im przez Jezusa rozpoznali i uznali Słowo skierowane przez samego Ojca; w chwili odejścia Jezusa mają jeszcze niedoskonałą, ale w pełni nadprzyrodzoną wiarę, że w boskim Mistrzu przemawia Ojciec, że mają się stać rzecznikami Jego objawienia!W latach powstania czwartej Ewangelii słowa te przyniosły już wielokrotny owoc, ale nieprzestały być programem dla następnych pokoleń chrześcijańskich.Posłannictwo apostolskiejest posłannictwem Bożym, kontynuacją posłannictwa Jezusa.9.Tym samym uczniowie mają zapewniony dostęp – i to bezpośredni – do Ojca orazgwarancję pełnego wysłuchania ich modlitw.Podkreślał to Jezus w 16,26.Toteż prośba ta nie zastępuje czy uzupełnia modlitwy uczniów: ma ich utwierdzić i zachować w wierności ichpowołaniu, narażonemu na złowieszcze ataki świata.Ponieważ świat podpadł jużnieodwracalnie pod panowanie „złego”, a tym samym pod sąd (por.3,18), Jezus nie prosi zanim, ale prosi za tymi, którzy przebywając na świecie staną się, poprzez światło Boże niesione przez uczniów, Jego dziećmi (por.1,12 i 1 J 4,9).10.Uczniowie są niepodzielną własnością Ojca i Syna.Wszelkie dzieło Boże pełnione wśród części świata podatnej na głos Boży przynosi jednocześnie chwałę Jezusowi.11.Z chwilą kiedy rozpoczął się Jego powrót do Ojca, od którego wyszedł, a światutrwalił się w eschatologicznej nienawiści do Niego – Jezus nie jest już na świecie.Rozdział 12zamknął Jego konfrontację ze światem; godzina Jezusa otwiera erę działania uczniów danych Mu przez Ojca.Toteż cała troska odchodzącego ze świata Mistrza kieruje się ku tej wybranej trzodzie Bożej: by wytrwała w wierności, jedności i świętości.Jedność, o którą prosi OjcaJezus, ma podwójny charakter: najpierw chodzi o jedność i spoistość wewnętrzną owczarniChrystusowej, następnie o rzecz najistotniejszą: trwałe zjednoczenie z Ojcem i Synem.Opiera się ono na absolutnej jedności Osób Trójcy Świętej i warunkuje egzystencję i rozwój jednolitej społeczności chrześcijańskiej.12.Podczas swej ziemskiej wędrówki sam Jezus troszczył się skutecznie o powierzonych swojej pieczy wybrańców Ojca.Jeżeli jeden z nich okazał się głuchy na wołanie Boże iodpowiedział na nie zdradą, nie było to ani jakieś fatum, ani nieprzewidziana utrata.Zresztą Jezus strzegł uczniów w imieniu Ojca, a więc bezwzględnie skutecznie przeciwstawiał swojeświatło destruktywnym wpływom świata.Plany Boże, uzewnętrznione w Pismach i znaneJezusowi od początku (por.już 6,71; 13,18); przewidywały taki obrót sprawy (por.Dz1,16.20.25 – Ps 41[40],10).W świetle 1 J 2,19 – który mówi o współczesnych sobie odstępcach– wydaje się, iż Judasz w rzeczywistości nigdy nie należał duchowo (mimo wyboru przezJezusa: 6,70) do grona Dwunastu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • hanula1950.keep.pl

    		•