Anders Roslund & Borge Hellstrom Ewert Grens 04.Dziewczyna w tunelu (2007)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W kilku zdaniach opowiedziała otwarzach ze zdjęć i o teorii Bauera dotyczącej trzyosobowychgrup Rumunów, którzy porzucili w pięciu europejskich mias-tach sto dziewięćdziesiąt czworo dzieci. Brzmi to ciekawie, ale nie rozumiem, na czym polegaproblem powiedział �gestam i wskazał głową Bauera. Problem polega na tym, że warunkiem przyszłej współ-pracy jest zachowanie wszystkiego w tajemnicy. W tajemnicy? Tak.To coś w rodzaju ultimatum i dlatego wolę, żebyś to typodjął decyzję.Bauer nie zrozumiał oczywiście ani słowa z tego, copowiedziała Hermansson. Chodzi o utrzymanie dobrych stosunków między Szwecją aobcym państwem.Bauer domyślił się, że powinien powiedzieć coś więcej. Chodzi o utrzymanie dobrych stosunków Niemiec z obcympaństwem.To samo dotyczy także Norwegii, Włoch i Danii.Bauer powtórzył po prostu słowa, które wcześniej wypo-wiedziała Hermansson.Dodał, że wszystko, o czym będą rozmawiać, musi zostać wtym pokoju.I dlatego nie ma mowy o jakimkolwiekdochodzeniu wstępnym. Nie rozumiem, o czym pan mówi.Udam, że nawet tego niesłyszałem.Kiedy �gestam otwierał drzwi, miał zaczerwienioną twarz.Inadal taka była. Jeśli doszło do przestępstwa, moim obowiązkiem jestwszcząć dochodzenie.Kiedy Hermansson weszła do pokoju i powiedziała, że czujedym, Grens nadal stał w tym samym miejscu.Cieszył się, żerozmowa została przerwana.Był niewyspany, a z powodustanu, w jakim znajdowała się Anni, nie miał siły kłócić siędalej.A przecież zazwyczaj było inaczej, bo w jego piersi tkwiłsilnik, który ciągle się obracał i napędzał go do pracy.Spojrzał na �gestama.Uśmiechnął się na myśl o tym, co w �gestamie uważał zazbyt poprawne i niezbyt elastyczne, bo przecież elastycznośćpojawia się wraz z wiekiem. Chciałbym coś wyjaśnić.Moim obowiązkiem jest wszcząć dochodzenie.Bauer wiedział, że na początku prokurator musiał takzareagować. Mam przy sobie nawet usprawiedliwienie ze strony kraju,który jest odpowiedzialny za.powstałą sytuację.Otrzymałemteż gwarancję pewnych działań na korzyść dzieci.Podniósł teczkę i uderzył w nią dłonią. Ale niezbędne jest całkowite milczenie.�gestam spojrzał na Bauera, potem na teczkę, a w końcuznowu na Bauera. Nie mogę umorzyć dochodzenia w sprawie podejrzenia ohandel ludzmi, chyba że nie uda się udowodnić, iż doszło doprzestępstwa.Grens nadal uśmiechał się na myśl o poprawności proku-ratora.Stawiam twoją młodość przeciwko doświadczeniustarego komisarza.Był zadowolony, że napięcie, do jakiegodoszło, chwilowo go nie dotyczyło. W takim razie dziękuję za poświęcony mi czas.Bauer nie wypowiedział tych słów sarkastycznym tonem.Podał wszystkim rękę i ruszył w stronę drzwi. Nie mam tu więcej nic do załatwienia.***Leo poruszał się teraz coraz wolniej.Jannike cały czas powtarzała, że nie wolno mu zasnąć, bomusi mieć siłę, żeby doprowadzić ich z powrotem na staremiejsce.Opuścili dziedziniec szkolny i przeszli przez trawnikprzy szpitalu, a potem szli alejkami dla pacjentów i personelumedycznego przez pusty teren wokół szpitala św.Jerzego.Przecięli ulicę Lindhagensgatan i teren z pustymi biurowcami,jak również fragment ulicy, gdzie od kilku lat, z przerwami,prowadzono roboty drogowe.Szli chronieni przez ciemność wkierunku dzielnicy mieszkaniowej przy ulicy Kristine-bergsgatan.Liceum znajdujące się przy placu Thorildsplan było zbu-dowane z żółtej cegły i wyróżniało się swym wyglądem wśróddomów czynszowych.Na każdej kondygnacji świeciło się światło, bo część szkółbyła otwarta także wieczorem.Trwały tam kursy i spotkania.Leo zatrzymał się przy drzwiach we wschodnim skrzydlebudynku.Zwykły zamek, który otworzył pierwszym kluczem,jaki wpadł mu do ręki.Schody prowadzące w dół zrobione byłyz betonu, a stopnie pomalowane na zielono.W środku byłociepło, pachniało olejem opałowym i gazem.Jannike rozejrzałasię po kotłowni i po chwili przestała trząść się z zimna.Niezdążyli ubrać się na tak silny mróz, mieli zaczerwienione palceu rąk i sztywne palce u stóp chronione tylko cienkimi butami.Jannike znowu zaczęła czuć, że są zdrętwiałe: najpierw jakzwykle lekki ból, a potem ból na zmianę z ciepłem.Nigdy wcześniej nie była w pomieszczeniu rozświetlonym takdużą liczbą kolorowych lampek.Mocno podtrzymywała Lea.Był już bardzo słaby i wkrótce leki powalą go całkowicie.Jednak nie wahał się ani przez chwilę, wiedział, dokąd iść.Otworzył kolejne drzwi znajdujące się za skupiskiem połys-kujących, kolorowych diod, zeszli kolejnymi schodami w dół,jedna kondygnacja, potem druga, aż znalezli się na poziomiepiwnic.Ostatnie drzwi prowadziły już bezpośrednio do tuneli.Umocował lampkę na czole i poprosił Jannike, żeby zrobiłato samo.Betonowa rura była tu węższa niż gdzie indziej, miałaśrednicę półtora metra.Brodzili w wodzie i błocie.W środkupachniało czymś kwaśnym.Przesuwali w mętnej wodzie stopy,które przedtem były przemarznięte, a potem rozgrzały się wkotłowni.Dwieście pięćdziesiąt metrów dalej, na drugim końcukorytarza, natrafili na metalowe drzwi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony