Czechow Antoni Drobiazgi zycia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niebo zsyła namprzyjazń, żebyśmy mogli wyznawać i ratować się przed tajemnicami, które nas gnębią.Proszęmi pozwolić wykorzystać pański przyjazny stosunek do mnie i wyznać panu prawdę.Mojeżycie rodzinne, które wydaje się panu takim wspaniałym, to moje główne nieszczęście i mójgłówny lęk.Ożeniłem się głupio i dziwnie.Trzeba powiedzieć, że do ślubu kochałem Maszęnamiętnie i zalecałem się do niej przez dwa lata.Proponowałem jej małżeństwo pięć razy, aona odmawiała mi, bo byłem jej absolutnie obojętny.Za szóstym razem, kiedy pełzałem przednią na kolanach odurzony miłością i błagałem o jej rękę jak o jałmużnę zgodziła się.Powiedziała mi: Nie kocham pana, ale będę panu wierna. Taki warunek przyjąłem zzachwytem.Wtedy rozumiałem, co to znaczy, ale teraz, jak Boga kocham, nie rozumiem. Nie kocham pana, ale będę panu wierna co to znaczy? Mętne to jest, niejasne.Kochamją teraz tak samo mocno jak w pierwszy dzień ślubu, ale wydaje mi się, że jestem jej jakdawniej obojętny i chyba cieszy się, kiedy nie ma mnie w domu.Nie jestem pewien czy mniekocha, nie wiem tego, nie wiem, ale przecież mieszkamy pod jednym dachem, mówimy sobiepo imieniu, sypiamy razem, mamy dzieci, wspólny majątek.Co to ma znaczyć? Po co to? Aczy pan coś z tego rozumie, mój drogi? Okrutna męka! Przez to, że nic nie rozumiem wnaszych stosunkach, nienawidzę raz jej, raz siebie, albo oboje naraz, wszystko pomieszało sięw mojej głowie, zadręczam siebie i robię się coraz bardziej tępy, a ona, jak na złość, robi sięcoraz piękniejsza, nadzwyczajna.Włosy ma przepiękne i uśmiecha się jak żadna innakobieta.Kocham ją i wiem, że kocham beznadziejnie.Beznadziejna miłość do kobiety, zktórą się ma dwójkę dzieci! Czy nie jest to niezrozumiałe i straszne? Nie jest to straszniejszeod upiorów?Znajdował się w takim stanie, że gadałby jeszcze bardzo długo, ale na szczęście usłyszałemgłos woznicy.Przyszły nasze konie.Gdy wsiadaliśmy do powozu, Czterdziestu Męczennikówzdjął czapkę i podsadził nas z taką miną jakby od dawna czekał na okazję dotknięcia naszychdrogocennych ciał. Dmitrze Pietrowiczu, niech pan łaskawie pozwoli przyjść do pana powiedział, usilniemrugając oczyma i przechyliwszy głowę na bok. Niech pan okaże łaskę Bożą! Z głodu ginę! No dobrze powiedział Silin. Przyjdz, pomieszkasz ze trzy dni, a tam zobaczymy. Tak jest! ucieszył się Czterdziestu Męczenników. Nawet dziś jeszcze przyjdę.Do domu było z sześć wiorst.Dmitrij Pietrowicz, zadowolony, że w końcu wyspowiadałsię przed przyjacielem, przez całą drogę mnie obejmował i już nie z rozgoryczeniem istrachem, ale wesoło mówił, że jakby w rodzinie było wszystko w porządku, wróciłby doPetersburga i zajął się nauką.�w prąd, powiadał, co wypędził na wieś tylu zdolnych młodychludzi, był smutnym zjawiskiem.%7łyta i pszenicy mamy w Rosji pod dostatkiem, alekulturalnych ludzi nie ma wcale.Trzeba, żeby zdolna, zdrowa młodzież zajmowała się nauką,sztuką i polityką; nie robić tego znaczy postępować lekkomyślnie.Filozofował zprzyjemnością i wyrażał ubolewanie, że jutro się nie zobaczymy, bo jedzie na targ drzewny.A ja odczuwałem zakłopotanie i smutek i wydawało mi się, że oszukuję człowieka.Ijednocześnie było mi przyjemnie.Patrzyłem na olbrzymi purpurowy księżyc, który właśniewschodził, i wyobrażałem sobie wysoką zgrabną blondynkę z bladą twarzą, zawsze dobrzeubraną, pachnącą jakimiś niezwykłymi perfumami przypominającymi piżmo i było mi, niewiem czemu, przyjemnie na myśl, że nie kocha swego męża.Przyjechawszy do domu, usiedliśmy do kolacji.Maria Sergiejewna śmiejąc się częstowałanas jedzeniem, które kupiliśmy, i doszedłem do wniosku, że rzeczywiście ma piękne włosy i91uśmiech jak żadna inna kobieta.Obserwowałem ją i chciałem widzieć w każdym jej ruchu ispojrzeniu, że nie kocha swego męża, i wydawało mi się, że to widziałem.Dmitrij Pietrowicz zaczął wkrótce walczyć ze snem.Po kolacji posiedział z nami zdziesięć minut i powiedział: Nic nie poradzę, moi drodzy, ale muszę jutro wstać o trzeciej.Proszę mi wybaczyć.Czule pocałował żonę, mocno, z wdzięcznością uścisnął mi rękę i prosił, żebym muobiecać, że koniecznie przyjadę w przyszłym tygodniu.%7łeby nie zaspać, poszedł nocować dooficyny.Maria Sergiejewna kładła się spać pózno, według petersburskiego zwyczaju, i teraz byłemczemuś z tego zadowolony. Więc? zacząłem, kiedy zostaliśmy sami. A więc bardzo proszę coś zagrać.Nie chciałem muzyki, ale nie wiedziałem, od czego zacząć rozmowę.Usiadła przyfortepianie i zagrała, nie pamiętam co.Siedziałem obok, patrzyłem na jej białe pulchne ręce ipróbowałem wyczytać coś z jej chłodnej, obojętnej twarzy.Ale oto uśmiechnęła się ipopatrzyła na mnie. Nudzi się pan bez swojego przyjaciela powiedziała.Zaśmiałem się. Dla przyjazni wystarczyłoby jezdzić tu raz w miesiącu, a ja bywam kilka razy wtygodniu.Powiedziawszy to podniosłem się i zacząłem niespokojnie się przechadzać z kąta w kąt.Ona też wstała i podeszła do kominka. Co pan chce przez to powiedzieć? zapytała, spoglądając na mnie swoimi dużymi,jasnymi oczami.Nic nie odpowiedziałem. Mówi pan nieprawdę powiedziała po namyśle. Bywa tu pan wyłącznie dla DmitrijaPietrowicza.No cóż, bardzo mnie to cieszy.W obecnych czasach taka przyjazń to rzadkość. Tu cię mam! pomyślałem i nie wiedząc, co powiedzieć, zapytałem: Chce pani przejść się po ogrodzie? Nie.Wyszedłem na werandę.Czułem mrowienie w głowie i było mi zimno ze zdenerwowania.Byłem już przekonany, że wprawdzie rozmowa nasza będzie o niczym i niczegonadzwyczajnego sobie nie powiemy, na pewno stanie się tej nocy to, o czym nie śmiałemnawet marzyć.Właśnie tej nocy albo nigdy. Piękna pogoda! powiedziałem głośno. Jest to dla mnie absolutnie obojętne usłyszałem odpowiedz.Wróciłem do bawialni.Nadal stała koło kominka z założonymi do tyłu rękami,rozmyślając o czymś i patrząc w bok. Czemuż to jest to dla pani absolutnie obojętne? zapytałem. Ponieważ się nudzę.Pan się nudzi bez pańskiego przyjaciela, a mnie zawsze jest nudno.Zresztą.pana to mało obchodzi.Usiadłem przy fortepianie i zagrałem kilka akordów czekając, co powie. Proszę się nie przejmować rzekła, patrząc na mnie gniewnie jakby mała zamiarrozpłakać się ze złości. Jeżeli chce się panu spać, niech pan idzie.Niech pan nie sądzi, żejeżeli jest pan przyjacielem Dmitrija Pietrowicza, to powinien pan zanudzać się z jego żoną.Nie chcę ofiar.Proszę, niech pan idzie.Oczywiście nie poszedłem.Wyszła na werandę, a ja zostałem w bawialni i z pięć minutprzerzucałem nuty.Potem też wyszedłem.Staliśmy obok siebie w cieniu zasłon, a przed namibyły schody zalane księżycowym blaskiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony