|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W dłoni, rzecz jasna.Skutecznie wyparł z ludzkiej pamięci starenazwisko i niewartą utrwalenia przeszłość.Po co komu zwłaszcza jemu wstydliweokoliczności wygryzienia z kwartetu jego założyciela i imieniodawcy, zakończone zresztąśmiercią młodej dziewczyny? Reakcja pani Joli pewnie w taki lub inny sposób zobowiązanejdo zachowania tajemnicy stawała się bardziej zrozumiała.Ale już co innego wybijało się na plan pierwszy.Oczyma wyobrazni zobaczyłemnagłówki jutrzejszych gazet: Maestro Damian Rucacelli kolejną ofiarą Struniarza ! Albo:Nawiedzony skrzypek kończy występ mocnym akordem! Lub: Rodzimy zabójca skuteczniejszy odprofesjonalistów z włoskiej mafii!Plejada nie od dzisiaj szukał możliwości zemsty na Rucacellim.Kiedyś robiąc słynnąlornetkę w trakcie koncertu ostrzegł go: Tak, poznaję cię .Schowałeś się za grzywą,surdutem, batutą, nową tożsamością i sławą, ale ja cię rozszyfrowałem.Tyś jest MarceliKalinuda, człowiek, który mnie upokorzył.Partnerzy z kwartetu w dobrej wierze odpowiadali na wezwanie starego znajomego.Może sytuacja sprzed lat do dziś obciążała ich sumienia? Rucacelli nim nie był Plejada niemusiał znać Kalinudy osobiście.I odwrotnie; temu ostatniemu łatwiej było podsiąść w kwartecieobcego człowieka.Zaś fakt, że obecnie należał do kategorii VIP-ów, od dawna limitował jegopubliczną osiągalność.Rozumiałem już, że Plejada zatrudnił się w Covent Garden nie przezprzypadek.On polował na Rucacellego.Szukał odpowiedniej okazji, a nawet ją prowokował.Czy dyrygent go rozpoznał? Oczywiście.W rozmowie ze mną mimo początkowych wahań nie ukrywał tego faktu.Zarówno skrzypek z Nyrshoping, jak i portier z londyńskiej operynapełniali go przerażeniem i wolał się od nich trzymać z daleka.A co, jeśli Plejada wszystkich oszukał? pomyślałem nagle.Przecież był desperatem.Obserwatorzy spodziewają się kolejnej pętli Struniarza , tymczasem on wyciąga pistolet i zabijaRucacellego w trakcie koncertu.Dyrygent za pulpitem, choćby nie wiem jak się wyginał, stanowinawet dla przeciętnego strzelca cel duży i wyrazny.Wizja była tak sugestywna, że prawie w nią uwierzyłem.Zacząłem się kręcić i rozglądać na boki, próbując dostrzec pistolet w dłoni i palec naspuście.Na jaskółce mógłby usiąść niezauważony, ale odległość do oddania pewnego strzałubyła nieco zbyt duża.Balkon? Może.Sala była wypełniona prawie po brzegi, jednak tu i ówdzieprześwitywało wolne miejsce.Ale najpewniejszy skuteczności byłby, siadając na parterze, wktórymś z pierwszych rzędów.A jeśli muzycy by go rozpoznali? To co? Kto opróczBielskiego i mnie wiedział, że Albert Plejada jest poszukiwanym Struniarzem ? ZaśRucacelli nie miał przecież oczu z tyłu głowy.Trzeba przerwać koncert, myślałem gorączkowo.Lecz jeśli morderca właśnie na toczeka? Wykorzysta powstałe zamieszanie, aby zbliżyć się do dyrygenta.A może jest jeszcze inaczej? Plejada wmiesza się w tłumek fanów, którzy po koncerciestaną w kolejce po autograf?Musiałem natychmiast uruchomić Bielskiego.Niech postawi wszystkich swoich ludzi wstan najwyższej gotowości.Dramat zbliża się do rozstrzygnięcia; czułem to każdym włóknemswojego ciała.Cios miał paść już wkrótce tajemnicą pozostawało, jak i z której stronyzostanie zadany.Pomimo nagłego piano orkiestry zerwałem się na równe nogi i ruszyłem ku wyjściu, niebacząc, że koalicja melomanów zaraz dokona na mnie samosądu.Ziemia szwedzka mogła oznaczać ni mniej, ni więcej, tylko ten kawałek szwedzkości,którą nosił w sobie Damian Rucacelli, jakby nie patrzeć, mieszkaniec Sztokholmu.Do końcakoncertu zostało niewiele.Co tym razem wymyślił Plejada? Bielski zajął się kontroląsamolotów i promów, a śmiertelna grozba czaiła się tu, na wyciągniecie ręki (z batutą). Co za brak kultury! usłyszałem sceniczne szepty. Ciii. przyłożyłem palec do ust. Nie słyszą państwo, że grają?Nie czekając na odzew, wypadłem z sali koncertowej.O mało nie staranowałem panaZenka, który przechadzał się po piętrze. A, to pan. machnął ręką, dając do zrozumienia, że moja niepoczytalność nie jestmu obca.Próbowałem dzwonić, lecz komórka Bielskiego była zajęta.Pędziłem ulicą jak wicher,wiedząc, że nadkomisarz jest u siebie.Nie miał zamiaru opuszczać komendy aż do zakończeniaakcji o kryptonimie Skrzypek. Moment, moment. Robert starał się podążać moim tropem. Przecież naszmaestro to dyrygent! I to światowej sławy, o ile mi wiadomo. Teraz tak.Ale kiedyś był skrzypkiem.Co odkryłem właśnie dzisiaj.Sam jestemzaskoczony, ale mało który mistrz batuty nie zaczynał od instrumentu.Dopiero gdy okazuje się,że granie jest za trudne, przerzucają się na dyrygenturę. Mówisz poważnie? Trochę poważnie, a trochę żartobliwie.Ale sens jest taki, że nie ma niczego dziwnegow fakcie, że Rucacelli grał kiedyś na skrzypcach.Bielski niczym doświadczona tkaczka wyłapywał końcówki przędzy i łączył je ze sobą. Czy mi się zdaje, czy widziałem na mieście afisze z nazwiskiem naszego mistrza? A myślisz, że skąd ja przychodzę?! Maestro kończy właśnie dyrygować galowymkoncertem.Nawiasem mówiąc, zapewniał, że w kasie czekać będzie na mnie imiennezaproszenie.A skończyło się kupnem wejściówki. Faktycznie, masz jakiś patent na ratowanie mu życia.Właśnie nadarza się kolejnaokazja. Bielski zbagatelizował skargę. Więc sądzisz, że powinienem się nie obrażać, pójść za kulisy i powiedzieć: Maestro, niech pan uważa, bo dybie na pana psychopata ? Na podstawie tego, jak pozbierał się pozamachu w Eurostarze, stwierdzam, że facet jest psychicznie silny jak czołg.Ale może ostrzec gow jakiś delikatniejszy sposób? Bartoszu, oczywiście, że mamy ustalone sposoby reagowania w podobnychsytuacjach.Jasne, że przy tej masie spraw, w którą jesteśmy wplątani, nie da się za każdymrazem tłumaczyć wszystkiego od początku.Ale teraz muszę mieć pewność, że się nie mylisz.Spojrzał na mnie wyraziście. Mam ją? Oczywiście odparłem ze stuprocentowym przekonaniem, którego żywot miał byćwyjątkowo krótki. No, a ta ziemia szwedzka? Nie rozumiesz? Rucacelli mieszka w Szwecji.Przyleciał ze Szwecji.Trudniej oczytelniejszy znak. Mówiłem z przekonaniem mającym wytłumić resztki wątpliwości
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plhanula1950.keep.pl
|