|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nakońcu naciśnij klawisz Enter, aby wykonać polecenie. Wirtualna konsolaW systemie Microsoft Windows możesz aktywować kilka okien MS-DOS jednocześnie.I chociaż powłokabash nie posiada graficznego interfejsu użytkownika, możesz, dzięki wirtualnym konsolom, pracować zkilkoma odpowiednikami powłoki.System Linux posiada sześć wirtualnych konsol, a do przełączania międzynimi służy specjalna kombinacja klawiszy Alt+Fn, gdzie n oznacza numer kolejnej (1 6) wirtualnej konsoli.Na przykład, jeśli chcesz pracować na konsoli numer 2, naciśnij jednocześnie klawisz Alt i F2.Możesz oglądaćjedną wirtualną konsolę na raz, ale za to możesz się między nimi szybko przełączać.Wirtualne konsole są przydatne wtedy, gdy rozpocząłeś czasochłonne zadanie, a chciałbyś mieć możliwośćwykonania innego, bez przerywania już rozpoczętego zadania.Okażą się również użyteczne podczas logowania.Możesz się zalogować jako inny użytkownik na jednej wirtualnej konsoli, podczas gdy jesteś zalogowany nakolejnej konsoli jako ktoś inny.Wirtualne konsole posiadają wygaszacz ekranu podobny do tego, który jest używany w Microsoft Windows.Jeśli wirtualna konsola jest nieaktywna przez pewien określony czas, Linux wygasza ekran monitora.W celuprzywrócenia ekranu bez wprowadzania zmian jego zawartości wciśnij klawisz Shift.Kończenie pracyKiedy kończysz pracę w systemie Linux, powinieneś się wylogować za pomocą polecenia exit, po wpisaniuktórego należy oczywiście wcisnąć klawisz Enter.Podczas operacji wylogowania system zwalnia pamięći inne zasoby, które zostały zaalokowane podczas logowania, udostępniając zwolnione zasoby innymużytkownikom systemu.Po wykonaniu procedury wylogowania, system Linux natychmiast wyświetla znak zachęty ponownegologowania.Jeśli zmieniłeś zdanie i chciałbyś jeszcze trochę popracować, zaloguj się podając nazwę użytkownikaoraz odpowiadające mu hasło.Zamknięcie systemuNie powinno się wyłączać zasilania podczas pracy systemu Linux, zamiast tego należy zamknąć systemoperacyjny, a dopiero potem wyłączyć zasilanie.Aby zamknąć system Linux, użyj polecenia shutdown, któreznajduje się w katalogu /sbin:root@debian1: /root# /sbin/shutdown h nowNie wpisuj znaku zachęty, który automatycznie pojawia się w wierszu poleceń.Tylko użytkownik root możezainicjować polecenie shutdown.Jeśli chcesz ponownie uruchomić system (zrestartować), użyj alternatywnejformy polecenia shutdown przedstawionej poniżej:root@debian1: /root# /sbin/shutdown r nowMożesz również użyć metody bardziej konwencjonalnej, znanej także w systemie MS-DOS składającej sięz kombinacji trzech klawiszy: Ctrl+Alt+Del, których jednoczesne wciśnięcie inicjuje shutdown nazawołanie .Kiedy zamykasz system, Linux automatycznie wylogowuje wszystkich innych użytkowników, przerywawszystkie działające programy oraz zamyka wszystkie otwarte pliki.Przed zamknięciem systemu Linuxpowinieneś upewnić się, czy na innych wirtualnych konsolach nie jest uruchomione żadne ważne zadanie.Jeślijest, powinieneś opóznić zamknięcie systemu tak, aby zostało zakończone.Praca z wierszem poleceń systemu LinuxAby ułatwić używanie poleceń systemu Linux, wprowadzono wspólny i prosty sposób ich wprowadzania.Podrozdział opisuje ten sposób oraz wyjaśnia, jak uzyskać informacje pomocnicze na temat dostępnych poleceń. Struktura poleceńPolecenia systemu Linux mają podobną konstrukcję:polecenie opcja(e) argument(y)Polecenie określa nazwę programu, który chcesz wykonać.Nazwa polecenia w systemie Linux zawsze składasię z małych liter oraz liczb.Zapamiętaj, że Linux, w przeciwieństwie do Microsoft Windows, jest systememtypu case sensitive, czyli rozpoznaje wielkość znaków; upewnij się, że każdy znak wpisywanego polecenia maodpowiednią wielkość (duża litera za pomocą klawisza Shift lub Caps Lock, mała litera bez wciśniętychklawiszy).Większość poleceń pozwala na podanie opcji i (lub) argumentów.Jednakże nie w każdym przypadku zachodzipotrzeba ich używania.Na przykład, wpisując polecenie w bez żadnych opcji i argumentów spowodujemywyświetlenie listy aktualnie zalogowanych użytkowników.Opcje modyfikują sposób działania poleceń.Większość opcji składa się z pojedynczej litery poprzedzonejmyślnikiem.Częst można podać więcej niż jedną opcję; kiedy wymieniamy kilka opcji, oddzielamy je spacją lubtabulatorem, czasami jednak tego nie robimy.Na przykład opcja h polecenia w powoduje, że na wyjściupomijane są nagłówki wiersza, które wskazują czas i nazwę wyświetlanych pól:root@debian1: /root# w hPowyższy przykład użycia polecenia w z opcją h powoduje wyświetlenie listy zalogowanych użytkownikówbez nagłówków opisujących główne pola tej listy.Argumenty określają nazwy plików lub inne cele (wyjścia), do których przekierowywana jest akcja polecenia.Na przykład polecenie w pozwala na użycie userid jako swojego argumentu, co powoduje, że polecenie towyświetli listę tylko użytkowników o danym identyfikatorze użytkownika (userid).Wpisanie:root@debian1: /root# w rootspowoduje wyświetlenie aktualnych logowań użytkownika root.Niektóre polecenia pozwalają na stosowaniewielu argumentów, które są od siebie oddzielane za pomocą spacji lub tabulatora.Szukanie pomocyPonieważ system Linux posiada wiele poleceń, które mają dużo opcji i argumentów, nie łatwym zadaniem (jeśliw ogóle możliwym) jest zapamiętanie ich wszystkich.Dlatego opracowano polcenia man i apropos, któreumożliwiają dostęp do bazy pomocy opisującej każde polecenie wraz z jego opcjami i argumentami.Polecenie manKażde polecenie systemu Linux jest opisane przez specjalny plik zwany manual page (strona podręcznika).Plikite są przechowywane w grupie katalogów składających się na bazę danych pomocy.Aby wejść do tej bazy, użyjpolecenia man, która jest odpowiednikiem polecenia help systemu MS-DOS.Na przykład, w celu otrzymaniapomocy na temat polecenia w wpisz:root@debian1: /root# man wRysunek 4.1 ukazuje rezultat powyższego polecenia, które wyświetla jedną stronę pomocy.Zwróć uwagę nadwukropek znajdujący się w lewym dolnym rogu ekranu.Aby przejść do następnej strony, naciśnij klawiszspacji; stronę wcześniej naciśnij klawisz b.Aby wyjść z programu man, naciśnij klawisz q.Strony podręcznika są poukładane według określonego wzoru.Na początku strony znajduje się jej nazwa orazumieszczony w nawiasach rekord, z którego pochodzi strona.Z rysunku 4.1 możemy odczytać, że stronadotyczy polecenia w, które zostało umieszczone w rekordzie pierwszym bazy pomocy.Poniżej znajduje siętabela 4.1, która przedstawia rekordy bazy pomocy; większość z nich jest głównie przedmiotem zainteresowaniaprogramistów.Jako użytkownik i administrator systemu najczęściej będziesz korzystał z rekordów 1 oraz 8.Tabela 4.1.Rekordy bazy danych pomocy man Rekord Opis1 Programy wykonywalne oraz polecenia powłoki2 Wywołania systemowe (wychodzące od jądra systemu)3 Wywołania bibliotek (wychodzące od bibliotek systemowych)4 Pliki specjalne (na przykład pliki urządzeń)5 Formaty plików i związane z tym konwencje formatowania6 Gry7 Makropakiety i konwencje8 Komendy administracyjne9 Niestandardowe procedury jądraRysunek 4.1.Typowa strona manDrugą informacją znajdującą się na stronie podręcznika jest nazwa oraz krótki opis polecenia.Następnieprzedstawiona jest jego składnia, która zawiera dostępne do wykorzystania opcje oraz argumenty
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plhanula1950.keep.pl
|