Barret William E Czarnoksieznik (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mogłyśmy widzieć stan Kentucky z Góry ZwiętegoJózefa.Ale urodziłam się w Elkhart w stanie Indiana.Tam również była rzekai wielka odnoga rzeki.W Elkhart wyrabia się instrumenty muzyczne wszelkiegorodzaju.To mnie łączy z Friedheim. Luzno. Nie tak luzno. Zbyła ten temat machnięciem ręki i pochyliła się kumnie. No, teraz powiem, czego od pana chcę.Bo za chwilę stracę całą odwagę. Niech ją pani zachowa.O co chodzi? Redakcja załatwiła fotografa powiedziała jakiegoś Niemca z Mona-chium.Mam przesyłać moje korespondencje pocztą lotniczą i trzymać się termi-nów.Fotograf bardzo mi jest potrzebny.Zadzwoniłam do niego do Monachium,ale przyjedzie dopiero pojutrze.Powiedział, że Globus płaci mało, więc on mu-si to odbębnić raz dwa.Chyba ma rację. Globus albo przysyła fotografów zeStanów Zjednoczonych i płaci im ciężkie pieniądze, albo angażuje kogoś z miej-scowych dosłownie za grosze.Było jasne, czego ona chce, ale zmierzała do tego powoli, z wahaniem.Wcią-gnęła głęboki oddech. Przypomniała mi się ta krowa, którą pan narysował.Ja.no, czy zechciał-by pan zrobić dwa szkice dla mnie? To znaczy dla Globusa.Załatwię, żeby panudobrze zapłacili. Nie mówmy o Globusie.Zrobię szkice dla pani.Kiedy? Zaraz.Dziś po południu.Muszę je wysłać pocztą lotniczą wieczorem. Co mam narysować? Pana Veita, to znaczy apostola Jana, i miasteczko, coś w rodzaju panoramyczy impresji.Widać było jej brak doświadczenia.Do Jezusa ani do Matki Boskiej oczywi-ście nie mogła dostać się przed premierą, ale i tak nadawała postaci Jana zbyt dużeznaczenie, chcąc mieć szkic tylko jego.Należałoby narysować go z kimś, możez Marią Magdaleną czy którymś brodatym apostołem.Spośród wyznawców Je-zusa tylko Jan nie miał długiej brody.A przecież właśnie ci brodaci nadawaliswoisty charakter miasteczku i misteriom, i ona powinna to zaznaczyć.Zadurzy-ła się dziewczyna, więc nie mogła tego zrozumieć.Lepiej by też zrobiła, gdybypoprosiła mnie o narysowanie raczej miejscowego amfiteatru, rażąco ogromnegow małym miasteczku, niż samego Friedheim.Ale wydałbym się zarozumialcem,zwracając jej na to uwagę.Byłem na niższym szczeblu drabiny dziennikarskiejniż ona, musiałem wznosić do niej wzrok. Popołudnie będzie pracowite powiedziałem. Zaczynajmy.ROZDZIAA SZ�STYJan czekał na nas w hotelu Joan Terrill.%7ływe świadectwo jej ufności we wła-sne siły.Umówiła się z nim tam na pozowanie, wiedząc z góry, że ja się zgodzę.Mogłoby to posłużyć do rozprawy o kobietach.Bo zarazem była rzeczywiścieniepewna siebie, zdenerwowana.Kobieta może wiedzieć, a przecież wątpić, znaćswoje możliwości, a przecież pamiętać o swoich ograniczeniach, widzieć real-ność tego, co chce przeprowadzić, a przecież bać się ewentualnej porażki, w którąw gruncie rzeczy nie wierzy.Patrzyłem na to wszystko już nieraz.Moja żona,istota na wskroś kobieca, potrafiła wygrywać całe symfonie, nawet nie zadającsobie trudu, żeby przeczytać nuty.Apostoł Jan, piękny chłopiec o długich, kędzierzawych, złocistych włosach,czekał w zielonej szacie, różowej pelerynie i w sandałach z rzemykami skrzy-żowanymi na łydkach.Był zbudowany jak atleta.Skórę miał gładką, opaloną naciemny brąz.Oczy jasnoniebieskie, w których czaiło się coś, co mnie zastanawia-ło.Doprawdy ten człowiek nie bardzo mi się podobał.Pomimo swej doskonałejkondycji sprawiał wrażenie mięczaka.Patrząc na niego, znów pomyślałem, żeprzydałby się jeszcze ktoś na tym rysunku, on sam jest po prostu niczym. Jak mam go narysować? zapytałem dziewczynę. Co on robi? W jakiejscenie misteriów? On pisze odrzekła. Był pisarzem.Powinien siedzieć na niskim murkui pisać. W tamtych czasach nie mieli długopisów.Czym on będzie pisał? Gęsim piórem odrzekła spokojnie. Przyniosłam takie.I księgę.Jeststara, a pan potrafi ją zrobić jeszcze starszą, na pewno.Chociaż wiedziałem, że to powinien być zwój pergaminu, a nie księga, nieoponowałem.Daliśmy apostołowi Janowi jego przybory, on jednak bardziej sięzainteresował moimi.Trudno było go oderwać od sztalug, kartonu i ołówków.Dopiero po długiej chwili zdołałem posadzić go na kamiennym murku i zabraćsię do roboty.Jan, kiedy już siedział daleko od sztalug, okazał się urodzonym aktorem, ma-jącym w sobie coś mistycznego, co przenosi człowieka w samo serce jego światana niby.Był w moim życiu okres, kiedy znałem mnóstwo aktorów i aktorek, więc56teraz, jeśli chodzi o nich, nic nie mogło mnie zaskoczyć.Bez zdziwienia patrzy-łem, jak Jan pozuje zwrócony swym lepszym profilem do mnie, z podbródkiemuniesionym, z piórem gęsim w ręce znieruchomiałej wdzięcznie nad księgą.Niezwracał na mnie uwagi, pochłonięty sobą, czego oczywiście chciałem od niego.Patrzyłem na Jana, szkicowałem go z grubsza i nagle przypomniały mi siędwie linijki z wiersza Elizabeth Barrett Browning tylko te dwie cudownie ryt-miczne linijki, które jakoś nabrały znaczenia:Co robi on, wielki ten bożek Pan,Tam pośród trzcin nad rzeką?Wielki bożek Pan pozował, i to pozował pięknie.Miałem po prostu go sportre-tować niełatwe dla mnie zadanie, więc pracowałem szybko.W pewnym mo-mencie, przerywając pracę, spojrzałem na Joan Terrill.Pochylała się ku Janowizniewolona tym pięknem, niepomna, że przecież widać jej urzeczenie.Zirytowa-ło mnie to.Ona sobie nie uświadamiała nic i nikogo poza postacią, którą grałJan.Czy nie wstyd jej tak się angażować? pomyślałem. To przecież niemoż-liwe z wielu względów.Ale ostatecznie nie była to moja sprawa.Nie chcąc dziewczyny rozczarowaćpostarałem się uchwycić cały urok, cały ten wdzięk linii i rysów, przy czym dziel-nie zdławiłem odruch nakazujący mi wydobyć trochę bezmyślności, jaką w Janiewyczuwałem.Skończony szkic wręczyłem Joan.Każdy magazyn mógłby łatworeprodukować go jako fotografię.Oczy jej się rozszerzyły. Cudowne! wykrzyknęła. Przeszło moje wszelkie oczekiwanie!Apostoł Jan podszedł szybko i popatrzył na swój portret sponad ramieniadziewczyny. To ja, prawda? zapytał. Wspaniałe. No, to teraz pójdę narysować miasteczko. oznajmiłem. Wrócę naczas do pani [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony