Bidwell George Pod piracka flaga

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Gronet przyłączy się do nas rzekł Swan. Nie przyłączy się, tchórz portkami trzęsący odparł Ring-rose. Nie ma co liczyć na niego, ani na jego trzystu ludzi.Na pokładzie Rozkoszy Kawalerów układano kordelasy,przyniesione ze zbrojowni, nabijano pistolety, głowy okręcanojaskrawymi chustkami.Edmund Cooke i jego puszkarze gotowalidziała.John Reed był ostatnimi z gości, którzy opuścili pokład. Gdybym miał wolną rękę, zakułbym tego naszego kapitanaw żelaza, ale Bazyli nie chce o tym słyszeć powiedział dość119cicho, jak na niego, do Neda Dawsa i Dampiera. Nie lubiętakich wątrobiarzy, którzy serca do walki nie mają.%7łabi skrzek!O godzinie trzeciej po południu bukanierzy podnieśli kotwicęi ruszyli w kierunku floty hiszpańskiej.Ale admirał hiszpańskiwiedział dobrze, że korsarze dążyć będą za wszelką cenę do abor-dażu.On sam w spotkaniu wręcz z tymi morskimi rozbójnikami,których sława rozchodziła się po całym Nowym Zwiecie, wolałpolegać na potędze swoich licznych dział, aniżeli na osobistej od-wadze swoich marynarzy.Miał przed sobą dwadzieścia pięć milmorza w kierunku wschodnim i postanowił posłużyć się strate-gicznym wybiegiem.Bukanierzy żeglowali sprawnie, ale zbliżylisię tylko o tyle, że Edmund Cooke i Robert Hall zdołali puścićparę nieszkodliwych salw armatnich.Zaraz potem zapadła ciem-ność.Dampier wypatrzył w ciemnościach światło i zawołał: Zwiatło na okręcie flagowym! To musi być sygnał zakotwiczenia dla całej jego floty odrzekł Daws.Na pokładzie Cygnet Reed szalał ze złości i żądał od kapi-tana Swana, by popłynął wprost na galeon admiralski i pod osło-ną ciemności podszedł do abordażu.Swan uchylał się i wykręcał,a tymczasem światło zdjęto.Ciemności panowały nieprzeniknio-ne.Nie było księżyca, chmury skrywały nawet gwiazdy.Zwiatłoukazało się znowu i bukanierzy próbowali posuwać się w jegostronę, ale floty hiszpańskiej nie mogli znalezć.W ciągu wczesnych godzin nocnych John Reed skakał i tań-czył na rufówce wymyślając Swanowi i sternikowi Nelly, którybył na wachcie.Wreszcie powędrował do forkasztelu, nie przesta-jąc kląć i zapowiadając niewidzialnym Hiszpanom, jak będzieich zarzynał i patroszył.Pił wciąż rum i język zaczynał mu sięplątać, a nogi odmawiały posłuszeństwa.Wył więc tylko sprośnepiosenki i wygrażał pięścią migającemu w pomroce światełkuHiszpanów, które kołysało się na pogrążonym w milczeniu, nie-widocznym statku.Nim jednak słońce wstało znowu, bitwa była już właściwie ro-zegrana, choć bukanierzy sobie z tego nie zdawali sprawy.120 Oszukali nas! Na Zwiętego Patryka i jego żaby! Oszukalinas, wystrychnęli na dudków, wykpili, nabili w butelkę! Pat-ryk Hagan miał wachtę o świcie następnego dnia, a gdy wzrokjego przeniknął przez rozpraszający się mrok, począł kląć z roz-paczy.Przekleństw Johna Reeda, miotanych z rufówki Cygnet nieda się w ogóle powtórzyć.Po przetłumaczeniu na język nadającysię do druku brzmiałyby one: Te pstre przypłodki hiszpańskich śmierdzieli! Nie chcą siębić! Boją się zostawić wyprute kiszki na pokładzie! A ta rzepabezpłciowa, nasz kapitan Swan nie pozwolił nam na abordaż, kie-dyśmy chcieli!Przyczyną rozpaczy bukanierów było położenie floty hiszpań-skiej.Pod osłoną ciemności admirał wymanewrował całą swąflotę na stronę nawietrzną i teraz z rozwiniętymi żaglami wszyst-kie okręty szły na nich całym pędem. Gdy w nocy owo światło znikło, a potem pojawiło się zno-wu wyjaśniał Dampier Dawsowi to już wcale nie było za-wieszone na okręcie admiralskim, a tylko na tej opuszczonej bar-ce.Barka pozostała na kotwicy, a wszystkie okręty jeden podrugim wymknęły się i okrążyły nas.Niegłupi ten admirał! Mądry czy głupi, musimy uciekać od niego, gdzie pieprzrośnie rzekł ze złością Daws. Ma przewagę nad nami.Animyśleć nie możemy o obronie z tymi naszymi paru armatkamikichającymi jak zakatarzony kot.Gdy wiatr nam sprzyja, może-my nalecieć na nich znienacka i od razu pójść do abordażu.Jeślitej szansy nie mamy, to tylko zwiewać.John Reed nadal szalał na rufówce Cygnet przeklinając nie-poruszonego kapitana Swana, ale cała flota bukanierów rzuciłasię do ucieczki.Okręty hiszpańskie były cięższe i mniej zwrotne,ale za to daleki zasięg ich ognia armatniego umożliwił im w cią-gu całodziennego pościgu przez Zatokę Panamską, któremu przy-patrywały się z wybrzeży tysiące par oczu, dosięgnąć parokrotniesalwą uciekających.Zabito niewolnika, który podawał kule donabijania na pokładzie Cygnet.Opłynąwszy wokoło całą prawiezatokę, bukanierzy zawrócili do wyspy Pacheque zamierzającwpłynąć w płytkie kanały archipelagu, gdzie wielkie okręty hisz-pańskie ugrzęzłyby na mieliznach.Jednakże admirał, osiągnąw-121szy swój cel, zawrócił spokojnie do Panamy.Tę klęskę bez bitwyDampier opisał lakonicznie:�Tak zakończył się ten dzień, a razem z nim nasze plany, któ-reśmy układali przez parę miesięcy.Zamiast zwyciężyć flotęhiszpańską i zdobyć skarby, byliśmy kontenci, że udało nam sięujść cało z ich rąk.A i to zawdzięczaliśmy po części tylko temu,że Hiszpanom zabrakło determinacji, by zebrać owoce zwycię-stwa.�Niedoszli władcy wszystkich mórz południowych w strachuprzed dalszym pościgiem opuścili wody Zatoki Panamskiej prze-pływając o parę mil od miasta Lavelia.Dopiero znacznie pózniejdowiedzieli się, że ów skarb, który chcieli zdobyć, spoczywałw ukryciu właśnie w tym mieście, a wcale nie pod pokładamiczternastu okrętów floty hiszpańskiej, która zabawiła się z nimiw kotka i myszkę wokół Zatoki Panamskiej.�Co do Groneta pisał Dampier ten oznajmił, że jego lu-dzie nie pozwolili mu przyłączyć się do bitwy.Wszelako nie przy-jęto tej wymówki.Wypędziliśmy naszego tchórzliwego kamratarazem z jego ludzmi i jego statkiem.�Wypędzenie było tylko próżnym gestem, któremu towarzyszyłysoczyste przekleństwa i grozby porykującego Johna Reeda i jegowiernego, jak echo, druha Andrewa, gdyż zresztą cała flota kor-sarska, zniechęcona i skłócona, rozpadła się wkrótce.Ned Dawschciał powrócić na wybrzeża Peru, kapitan Swan był zdania, iżnależałoby pożeglować na zachód wzdłuż wybrzeży Meksyku,a potem przez cały Pacyfik aż do Indii Wschodnich.Tak więc Rozkosz Kawalerów i Cygnet rozłączyły się, ale przed osta-tecznym pożegnaniem Dampier przeniósł się wraz ze swymi la-rami i penatami na statek, który miał popłynąć w daleką i cieka-wą podróż przez Pacyfik.Nadeszła więc chwila rozłąki z wiernymVasco.Bazyli Ringrose przekonał kapitana Swana, iż powinien zawszelką cenę zaokrętować Dampiera.Na nieznanych wodach bu-kanierom z załogi Cygnet potrzebny był nawigator lepszy122i o spokojniejszym usposobieniu niż John Reed [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony