Drapiezcy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nagle zrozumiałem, że czas nie jest linearny, ale para-lelny.Nasza świadomość przesuwa się od jednego wydarzenia do drugiego niczym karty w automacie dogry w Co widział lokaj? Ale my możemy przecież zawsze zatrzymać karty albo wrócić do początku.Mo-żemy zawsze wyjąć karty z maszyny i zastąpić je innymi.Wydarzenia są tam zawsze od czasów prehisto-rycznych aż do końca czasu.Wciąż jest tam królowa Wiktoria, wciąż jest tam Henryk VIII, wciąż jest tamCezar.Jestem ja, jako chłopiec.Jest Janie.Całkiem możliwe, że mogłem cofnąć się w czasie i sprawić, żebynigdy nie spotkała Raymonda Brodatego.Nic dziwnego, że Praistoty tak chętnie skorzystały z szansy, jaką dawała im podróż w czasie.Nic dziw-nego, że zagniezdziły się w ciałach sumeryjskich kapłanów, którzy ośmielili się złożyć im wizytę.Nicdziwnego, że wcieliły się w Kezię Mason i wszystkie jej poprzedniczki i następczynie.Były nieskończenieprzebiegłe i żywotnie zainteresowane własnym przetrwaniem.Natychmiast zrozumiały tak jak zro-zumiałem to teraz ja że czas może być zmieniany, zawieszany i na nowo aranżowany.Niczym polity-cy uświadomiły sobie z bezlitosną jasnością, że panowanie nad czasem stanowi klucz do panowania nadwszystkim i wszystkimi; do panowania nad światem, w którym nie istnieje już żadna moralność, świa-tem, w którym najwyższym prawem jest nieograniczona niczym wola.Wolałem nie myśleć, kiedy i w jaki sposób tak prosty i zwyczajny pisarz jak H.P.Lovecra5� usłyszał toimię.Ale wiek Yog-Sothoth zbliżał się.Yog-Sothoth, który niczym pierwotny szlam pieni się w nuklearnymchaosie, sięgając poza najdalsze forpoczty czasu i przestrzeni.Podnosząc w górę kółko z zardzewiałymi kluczami, miałem wrażenie, że ziemia usuwa mi się spodnóg.Stanowiły niepodważalny dowód, że podróżowałem w czasie i przeniosłem się w rok tysiąc osiemsetosiemdziesiąty szósty.Stanowiły niepodważalny dowód, że Dennis Pickering został zamordowany przezBrązowego Jenkina; że zawlokłem jego ciało do morza, że odmówiłem nad nim skromną modlitwę i po-zwoliłem, aby odpłynęło.A to oznaczało, że Dennis Pickering , który odwiedził mnie dziś rano, nie był wcale Dennisem Pic-keringiem.Najprawdopodobniej nie myliły mnie oczy, kiedy ujrzałem go przy krzaku wawrzynu: mój gość byłw istocie Brązowym Jenkinem, który przybrał postać Dennisa Pickeringa dzięki rzucanym przez KezięMason czarom.Potrafiła zamienić klamkę w ludzką dłoń; nie widziałem powodu, dla którego nie mogła-by zamienić zawszonego Jenkina w wiejskiego pastora.Wyszedłem do holu i zadzwoniłem do detektywa sierżanta Millera.Jadł właśnie spózniony lunchw swoim biurze i odebrał telefon z pełnymi ustami.211 Sierżant Miller? Mówi David Williams z Fortyfoot House. A tak.Coś nie tak, panie Williams? Powinien pan wysłać kogoś na plebanię Zwiętego Michała. Może mi pan podać jakiś konkretny powód? Po prostu, żeby sprawdzić, czy nic nie grozi pani Pickering.Detektyw sierżant Miller przełknął kęs kanapki. %7łe nic jej nie grozi? zapytał ostrożnie. Ma pan jakieś powody, by sądzić, że coś jej grozi? Niech pan posłucha powiedziałem. Oprócz mieszkańców Bonchurch jest pan chyba jedynąspotkaną przeze mnie osobą, która wierzy, że dzieje się tutaj coś potencjalnie groznego. Nawet jeśli tak jest, to co z tego? W jego głosie wciąż brzmiało niedowierzanie. Cóż.nie mogę tego teraz dokładnie wyjaśnić.ale nie wydaje mi się, żeby pastor był tym, za kogosię podaje.Wydaje mi się, że wielebny Dennis Pickering, który wrócił dziś rano do domu, nie jest wcaleprawdziwym Dennisem Pickeringiem. Jasne jak dzień po zachodzie słońca stwierdził detektyw sierżant Miller. Jeśli nie jest sobą, tokim? Poza tym jego żona powinna chyba natychmiast zauważyć oszustwo. On jest nie do odróżnienia.Stanowi coś w rodzaju iluzji.Usłyszałem bardzo rozmaite odgłosy połykania i żucia, a potem odgłos przypominający mlaśnięciewyciąganego z bagna buta, który się rozległ, kiedy detektyw sierżant przełykał bardzo gorącą herbatę. Nie wydaje się panu, że wystawia pan moją wyobraznię na zbyt ciężką próbę, panie Williams? Nie wydaje się panu, że zawsze lepiej się upewnić, niż potem żałować? zapytałem w odpowie-dzi. Chyba ma pan rację.Niech pan posłucha: powiem panu, co mam zamiar zrobić.I tak muszę prze-jechać obok pana, żeby porozmawiać z właścicielem sklepu, panem Divallem.Zabiorę pana i możemy ra-zem pojechać na plebanię.Wyjaśnimy całą rzecz raz na zawsze. To uczciwa propozycja.Odłożyłem słuchawkę.Na górze Liz śpiewała �e Windmills of My Mind.Uświadomiłem sobie,że odnalezienie przez Danny ego kluczyków Dennisa Pickeringa stanowi niepodważalny dowód czegośjeszcze: Liz kłamała mówiąc, że nigdy nie przeniosłem się w rok tysiąc osiemset osiemdziesiąty szóstyi nie zabrałem ze sobą Charity.A jeśli kłamała w tej sprawie, w takim razie nie mówiła również prawdytwierdząc, że nic nie wie o młodym panu Billingsie, o sumeryjskich bramach czasu i o Praistotach, któ-re przetrwały przez prawie pięć i pół tysiąca lat w ciałach i duszach niewinnych ofiar, czekając na dzień,kiedy ta planeta zanieczyszczona będzie w dostatecznym stopniu, by mogły się na niej ponownie poja-wić w swej pierwotnej formie.Uświadomiłem sobie również, że jeśli młody pan Billings mówił prawdę, upiorna postać zakonnicy,którą widziałem nad Liz, jest tą samą istotą, która zagniezdziła się w Kezi Mason, a przedtem w niezliczo-nej liczbie innych dziewcząt.A ja dałem jej to, czego potrzebowała zapładniając ją po raz trzeci i ostatni własną krwią.212Stałem w holu, czując się tak, jakby za chwilę miała eksplodować mi głowa.Wbrew temu, co podpo-wiadały mi logika i doświadczenie, nie byłem po prostu w stanie uwierzyć, by Liz mogła być opętana ,by mogła być czarownicą.Wciąż się tak samo odzywała; wciąż opowiadała te same dowcipy; wciąż taksamo wyglądała.Ukazała się, nadal śpiewając, na górze schodów, ubrana wyłącznie w jedną z moich ko-szul i zbiegła na dół z rozwianymi włosami i podskakującymi piersiami. Co się stało? zapytała, całując mnie w czubek nosa. Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha.Potrząsnąłem głową. Wszystko w porządku.Nie ma się czym przejmować.Detektyw sierżant Miller chce, żebym prze-jechał się z nim do Shanklin i odpowiedział na kilka pytań. Nie sądzi chyba, że masz coś wspólnego ze śmiercią Harry ego Martina albo Doris Kemble? Nie, oczywiście, że nie.Po prostu sprawdza jeszcze raz zebrane dowody, to wszystko.W przyszłymtygodniu zamykają śledztwo w sprawie Harry ego Martina.chce się po prostu upewnić, czy niczego niepominął. To nawet dobrze się składa stwierdziła Liz. Danny i ja możemy się wybrać na spacer.Poczułem nagłe ukłucie niepokoju [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony