Oriana Fallaci Kapelusz cały w czereniach

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A nawet na łaskę Giobatty, bo ten rozjuszony florenckimi represjami kreował sięna trybuna i chciał budować szubienice& W prefekturze zainstalowała się co prawda juntamiejska pod przewodnictwem Paola Emilia Demie-go i Giovanniego Guarducciego.%7ładen z nichjednak nie miał doświadczenia ani energii potrzebnych, by stawić czoło sytuacji, i 30 kwietniaKonstantin d'Aspre przekroczył granicę.Dotarł do Pontremoli i szlakiem Carrara-Pietrasanta-Viareggio 5 maja wtargnął do Pizy.Zwalił się tam z dwudziestoma pięcioma tysiącami ludzi, w większości Chorwatami, którzybyli sprawcami rzezi po upadku Mediolanu, i z sześćdziesięcioma ciężkimi armatami, oraz jakzwykle setkami mozdzierzy i tysiącami rakiet Congr�ve'a.W Pizie założył sztab generalny iwydał proklamację, w której informował, że przybył, aby przywrócić porządek i spokójpubliczny, po czym przeciął druty telegraficzne, zablokował ruch kolejowy oraz drogowy iwezwał do siebie arcybiskupa.Nakazał mu powiedzieć liworneńczykom, że są oblężeni: jeśli wciągu pięciu dni nie poddadzą się i miasto nie stanie się na powrót częścią Wielkiego Księstwa,będą mieli do czynienia z armią jego cesarskiej mości.Ultimatum, na które Guarducciodpowiedział rozkazem kopania na gwałt okopów, budowania barykad, pomostów bojowych,przygotowania się do obrony.Bartelloni zaś dostarczył obrońców.I właśnie wtedy, twierdziłdziadek Augusto, Giobatta odnalazł samego siebie.Właśnie wtedy? Czy naprawdę przybycieposłańca generała d'Asprego odwiodło Giobattę od jego fanatycznego zaślepienia, czy stało się tow następnych godzinach, gdy z jego winy (lub również z jego winy), pijacy zniszczyli pomnikDemiego, a zrozpaczony Demi przeklął Giobattę, po czym oszalał? Stosy pożółkłych kartek,opowiadające o tych dwóch wydarzeniach, sugerują, by skłonić się ku tej drugiej hipotezie.Ponieważ, jak mówią kroniki, wielu nie uwierzyło arcybiskupowi.Jakie-oblężenie,jacy-Austriacy, to-pewnie-karczochy-albo-umącznieni (żołnierzy toskańskich, z racji ich białychmundurów, zwano umącznionymi, najemników w służbie pomocniczej karczochami, odzielonych mundurów).Jednak o zmierzchu jakiś woznica, który sowicie płacąc, zdołał przejechaćprzez blokady, wrócił z Pizy i powiedział: Nie łudzcie się, ludzie.To nie są karczochy aniumącznieni.Na Piazza dei Miracoli pełno jest Niemców mówiących po niemiecku.Jemuuwierzono, i w kilka chwil oberże opustoszały, po czym banda kretynów uformowała pochód,zdecydowana odzyskać Piazza dei Miracoli i uwolnić ją od cudzoziemców.Dalej, towarzysze!Jesteśmy młodzi i silni,zabijać Niemcównam nie strach!Wyśpiewując na całe gardło, skierowali się ku Porta San Marco, która prowadziła na drogę doPizy, po czym, przybywszy na Piazza Voltone, znalezli się przed pomnikiem owiniętym szarymżaglem.Przed cokołem zachlapanym napisem Giobatty.Małego kartoniku z napisem Szanujciedzieło artysty , wyblakłego już i zawieszonego zbyt wysoko, praktycznie nie było widać.Natomiast na odpowiedniej wysokości świecił ogniście wielki napis HIPOKRYTA z czerwonejfarby.Tak więc nagle pochód zatrzymał się.Hymn zmienił się w gwar głosów, ryczących: Hipokryta, hipokryta, hipokryta!.Potem najbardziej zawzięci zaopatrzyli się w pochodnie,drabiny, żelazne pałki.Pochodniami podpalili żagiel i napis Szanujcie dzieło artysty , wspięlisię po drabinach na posąg i zaczęli okaleczać go żelaznymi pałkami.Zadanie nie było łatwe,gdyż fałdy odpornej na zniszczenie chlamidy więziły lewą nogę do kostki, prawą do kolana, leweramię do przegubu, a prawe ramię od pachy do łokcia przylegało do tułowia.Wandale okaleczyliw istocie najbardziej bezbronne części posągu.Lewą rękę, berło, lewą stopę, prawe przedramię,połowę prawej nogi.A ponieważ głowa stawiała opór i nie dawała się strącić z szyi, po trochuzmasakrowali twarz.Skuli brodę, usta, nos, policzki, oczy, czoło przyozdobione wieńcemlaurowym& Potem zmiażdżyli w proch odłupane kawałki, bo-jeśli-nie-to-Demi-je-przyczepi-z-powrotem i uwieńczyli swój trud, wieszając nową tabliczkę:KARA NALE%7łNA HIPOKRYCIEDemi dowiedział się o tym następnego ranka i natychmiast pobiegł na plac.Miał nadzieję, żeszkoda okaże się powierzchowna, biedak, i biegnąc, powtarzał: Naprawię go! Doprowadzę doporządku! Wystarczy pozbierać odłupane kawałki!.Kiedy jednak znalazł się przed swoimzlinczowanym dziełem i przekonał, że kawałki były rozbite w pył, wydał z siebie nieludzki krzyki oszalał.Pożółkłe karty donoszą, że tarzał się po ziemi jak zwierzę.Podnosił się, padał, płakał,wyrywał sobie włosy i wskazując już to na napis HIPOKRYTA , już to na tabliczkę KARANALE%7łNA HIPOKRYCIE , mruczał coś, czego nikt nie rozumiał.Słowa niemające sensu dlaludzi obecnych przy scenie. Przeklęty! To on, on ich przyciągnął, przeklęty! On ich wezwał, onich natchnął, bandyta! Barbarzyńca! Niewdzięcznik! To po to wyciągnąłem go z rynsztoka,uwolniłem od wózka, nauczyłem go zawodu, uratowałem! Mnie to zrobił, a ja go wyciągnąłem zżoną z więzienia, uważałem go za syna! Na nic było pytać go, o kim mówi, kogo ma na myśli.Głuchy na pytania, na słowa pociechy, zaślepiony wściekłością na tajemniczego winowajcę,wskazywał niestrudzenie na tabliczkę albo na napis i wołał: W nim jest zło, jest zło! Miał racjędon Agostino, że go bił! Miał rację, że zamknął go w pokoju zmarłych! Nigdy mu nie wybaczę!Nigdy! Nigdy!.Potem zaczął majaczyć i zemdlał.Zanieśli go do domu, położyli do łóżka, gdzieprzeleżał dwa dni, rzucając się w gorączce, trzeciego zaś usiłował zabić się dłutem.Czwartegodnia, w wigilię ataku Austriaków, uspokoił się.Wymruczał smutno Niech się lud pocałuje wdupę! i porzuciwszy juntę miejską, warsztat przy via Borra, Włochy, walkę, wsiadł na parowiecdo Marsylii.Z Marsylii udał się do Paryża, gdzie miesiącami dręczył wszystkich wkoło historią oprzepięknym pomniku, zniszczonym z winy niewdzięcznego kamieniarza.Z Paryża powędrowałdo Kairu, gdzie oszalał do szczętu, stał się włóczęgą i żył z jałmużny.Nigdy już nie wrócił dorzezbiarstwa.W Livorno pojawił się z powrotem w 1862 roku, kilka miesięcy po śmierciGiobatty i około roku po śmierci Marii Rosy.Gdy tylko zszedł na nabrzeże, zaczął ryczeć: Gdzie jest ten bandyta Cantini, ten barbarzyńca, któremu nigdy nie wybaczę?! Pod ziemią odpowiedziano mu. Tak samo jak jego żona.Zamilkł na chwilę, po czym, nie zarejestrowawszy tak-samo-jak-jego-żona, wzruszyłpogardliwie ramionami. I tak mu nie wybaczę.W tym miejscu szykuję się, aby ich pożegnać, tę niewygodną parę pariasów, poniewieranychza życia i po śmierci.Szykuję się, by pożegnać tych szczególnych prapradziadków,zagnieżdżonych w jakimś sekretnym zakątku mojego Ja.Najpierw jednak muszę zobaczyć ich(zobaczyć siebie) w huraganie, który zdecyduje o ostatnich latach ich życia.Huragan, w którymporuszają się jako dwie zupełnie anonimowe, pozbawione znaczenia postaci [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony