Bajki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ach, lisie! odparł kogut jakaż dla mnie radość,%7łe mogę ciebie nazwać bratem i kolegą!Twemu żądaniu wnet uczynię zadość,Bo oto, widzę, charty tutaj biegą.Założę się, że tak spieszą,Aby nam hasło pokoju zwiastować.Zejdę więc i będziemy mogli całą rzesząSerdecznie się wycałować�.�Bywaj zdrów lis mu na to mam daleką drogęI dłużej czekać nie mogę,Więc kiedy indziej, mój braciszku miły,Dokończę tej ważnej sprawy�.Rzekłszy wziął nogi za pas, czmychnął co miał siły;I znikł w tumanie kurzawy.A kogut śmiał się z lisa.Nie lada to sztuka,Gdy kto oszusta oszuka.WAADYSAAW NOSKOWSKILis, muchy i jeżLis, wyjadacz starej daty,Co z niejednej tarapatyWykręcił się był na sucho,Doigrał się wreszcie swego.Z kitą spuszczoną, ociekły juchą,Podziurawiony jak przetak,Skarżył się biedak, a na ludzi nie tak,Jak na te muchy, co go cięły do żywego.�Tfu, do diabła! rzecze w złości Już też mi przyszło na biedę,Gdy i to psiarstwo na skórze mej gościI najczystszą krew mą pije!�.�Idę ja tam, zaraz idę Ozwał się jeż przyjaciel wnet ja ci, sąsiedzie,Każdą z tych pasożytek jak włócznią przeszyję�.24Ale lis pokręcił głowąNad prostego jeża mową:�O nie! Z tego nic nie będzie.Daj mi pokój, mój bracie, już się te napiły:Nowe przyszłyby głodne i gorzej dręczyły�.Co do mnie i ja także jestem zdania lisa:Stary urzędnik chłepce, a nowy wysysa.* * *Lew i mucha�Idzże precz, ty śmierdziucho, urodzona z kału!�.Tymi słowy lew zburczał muchę niepomału,Co koło niego brzęczała.Ta mu też wojnę wydała:�A cóż to? %7łe więc jesteś królewska osoba,Przez to już ci się ma godzićKażdemu po głowie chodzić?Wiedz, że ja żubra pędzę, gdzie mi się podoba,Choć jest silniejszy od ciebie�.Rzekłszy, bziknęła, niby trąbiąc ku potrzebie,A potem, podleciawszy dla rozpędu w górę,Paf go w szyję między kłaki!Lwisko się rzuca jak szaleniec jaki,Drapie, szarpie własną skórę,Z ciężkiej złości piany toczy,Ryczy, iskrzą mu się oczy.Słysząc ten ryk, truchleją po dolinach trzody,Drżą nawet leśne narody;A te powszechne rozruchyByły sprawą biednej muchy,Która to w grzbiet, to go w pysk, to go coraz lizniePo uszach i po słabiznie,Na koniec mu w nozdrze włazi,Czym go najsrożej obrazi.Już się też lew natedy rozjadł bez pamięci,Ledwie się jadem nie spali,Ogonem się w żebra wali,Pazurami w nozdrzu kręci,Zmordował się, zjuszył, spocił,Aż się na resztę wywroócił.Mucha rada, że wieczna okryła ją sława,Jak do potyczki grała, cofanie przygrywa;A gdy chwałą zwycięstwa zaślepiona leci,Wpada do pajęczej sieci.Ta rzecz nas może tej prawdy nauczyć:25%7łe czasem nieprzyjaciel, co się słabym zdaje,Może nam wiele dokuczyć.I to także poznać daje:%7łe ten, komu się morze zdarzyło przepłynąć,Może na Dunajcu zginąć.STANISAAW TREMBECKIJeleń przeglądający sięRazu pewnego w przezroczystej wodziePrzypatrując się jeleń swej urodzie,Sam się dziwił cudności rosochatych rogów.Lecz widząc swoje nogi, cienkie jak badyle,Gorzko narzekał na bogów: Gdzie proporcyja! głowa tyla! nogi tyle?Me rogi mię równają z wysokimi krzaki,Lecz mię ta suchość nóg szpeci.A wywierając żal taki,Obejrzy się, aż tu doń obces ogar leci;Nie bardzo dalej psiarnia szczeka rozpuszczona.Strach go w głęboki las niesie,Lecz rączość jego nieco jest spózniona,Bo mu się w gęstym rogi zawadzają lesie.Uciekł ci przecię, ale mu ogaryPodziurawiły mocno szarawary.Kto kocha w rzeczach piękność i zysków się wstydzi,Częstokroć się takimi pięknościami zgubi,Jak ten jeleń, co swymi nogami się brzydzi,A szkodną ozdobę lubi.STANISAAW TREMBECKI26 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony