Czasomierze Dav

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Półka z książkami,globus, turecki szlafrok na drzwiach, gruba kotara. Tutaj umieszczamy ubogichstypendystów , Chetwynd-Pitt powiedział to tylko półżartem, kiedy spałem tu pierwszy raz.Wstarej rurze coś plumka i rzęzi.Koks + wysokość n.p.m = pokręcone sny.Leżę sobie wprzytulnym cieple, myślę o barmance Holly.Odkrywam, że zapomniałem twarzy Mari�ngeli,choć inne części jej ciała pamiętam, ale twarz Holly pamiętam z fotograficzną dokładnością.Szkoda, że nie zapytałem G�ntera, jak ma na nazwisko.Chwilę pózniej dzwony kościoła wSainte-Agn�s biją osiem razy.W moim śnie też były dzwony.Usta mam suche jakpowierzchnia księżyca, więc wypijam szklankę wody, która stoi na szafce przy łóżku, i robi misię miło, kiedy widzę stosik franków przy lampce wczorajszą wieczorną wygraną w bilard zChetwyndem-Pittem.Ha! Będzie chciał się za wszelką cenę odegrać, a zdesperowanipopełniają błędy.Sikam w łazience przy moim pokoiku na stryszku.Zanurzam twarz w umywalce z lodowatąwodą i liczę do dziesięciu.Rozsuwam zasłony i otwieram drewniane okiennice, żeby wpuścićświatło, które błyskawicznie wypala siatkówkę oka.Chowam wieczorną wygraną pod deskąpodłogi, którą poluzowałem dwie wizyty wcześniej.Robię sto pompek.Wkładam tureckiszlafrok i schodzę po stromych drewnianych schodach na pierwsze półpiętro, trzymając sięlinowej poręczy.Chetwynd-Pitt chrapie w swoim pokoju.Niżej schody prowadzą do salonikuw piwnicy, gdzie znajduję Fitzsimmonsa i Quinna, zakopanych pod kurhanem koców naskórzanej kanapie.Magnetowid wypluł Czarnoksiężnika z Oz, ale Dark Side of the MoonPink Floydów ciągle gra na autorewersie.W powietrzu nadal unosi się zapach haszu, a wkominku żarzą się jeszcze drwa z poprzedniego wieczoru.Stąpam na palcach międzyrozstawionymi na podłodze dwiema drużynami piłkarzyków Subbuteo, wgniatając w dywanczipsy, i dorzucam do ognia spore polano razem z kawałkami rozpałki.Języki ognia liżą je ichłepczą.Nad kominkiem wisi holenderska strzelba z czasów wojny burskiej, a niżej stoioprawiona w srebrną ramkę fotografia ojca Chetwynda-Pitta, który ściska dłoń Henry egoKissingera w Waszyngtonie w 1984 roku.Akurat w kuchni nalewam sobie sok grejpfrutowy,kiedy dyskretnie dzwoni telefon. Dzień dobry mówię uroczym głosem. Rezydencja młodszego lorda Chetwynda-Pitta.Męski głos stwierdza: Hugo Lamb.Nie inaczej.Znam ten głos. A z kim mam przyjemność? Z Richardem Cheesemanem z Humber, matole. Ja pierdolę.Niestety, nie w sensie dosłownym.Jak tam ucho? W porządku, posłuchaj, mam poważną wiadomość.Spotkałem. Zaraz, a gdzie jesteś? Chyba nie w Szwajcarii? W Sheffield, u siostry, ale zamknij się na chwilę i posłuchaj, ta rozmowa kosztuje mniepierdyliard za minutę.Rozmawiałem wczoraj wieczorem z Dalem Gowem i powiedział mi, żeJonny Penhaligon nie żyje.Nie przesłyszałem się. Nasz Jonny Penhaligon? Kurwa, niemożliwe. Dale Gow usłyszał od Cottii Benboe, która przeczytała w lokalnej gazecie.W NewsSouth-West.Samobójstwo.Zjechał samochodem z klifu, koło Truro.Pięćdziesiąt jardów oddrogi, przebił się przez płot i spadł trzysta stóp w dół na skały.To znaczy.na pewno niecierpiał.Oczywiście oprócz cierpienia, które go do tego doprowadziło, i samej chwiliupadku.Jestem na granicy łez.Taka kasa.Przez okno w kuchni patrzę, jak wolno przejeżdża pługśnieżny.Za nim przechodzi młody ksiądz w samą porę.Ma różowe policzki, a jego oddechjest biały. To jest.nawet nie wiem, co powiedzieć, Cheeseman.Tragiczne.Nie mogę uwierzyć.Jonny! Akurat on. Ja tak samo.Naprawdę, ostatnia osoba, po której można by się. A on.jechał astonem martinem?Chwila ciszy. Tak.Skąd wiesz?Bądz ostrożniejszy. Nie wiedziałem.Ale ostatniego wieczoru w Cambridge, w Bladym Biskupie, mówił, jakuwielbia ten samochód.Kiedy pogrzeb? Dziś po południu.Nie mogę pojechać, Felix Finch załatwił mi bilety do opery i niedałbym rady dotrzeć do Kornwalii na czas.Ale może to i lepiej.Rodzina Jonny ego ma terazinne rzeczy na głowie niż ogarnianie najazdu obcych ludzi do.no tam, gdzie mieszkają. Do Tredavoe [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony