Gould Judith Piękne i bogate(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdzie tylko Zandra spojrzała, widziała, że wystrój apartamentu zmie-nił się diametralnie - był teraz znacznie bardziej luksusowy, niż kiedygościła tu ostatnim razem, prawie dwa lata temu.Przez jedne otwarte drzwi dostrzegła ściany wybite zabytkowym kur-dybanem i eleganckie portrety autorstwa Tissota, Boldiniego i Sargenta,nie wspominając o sześciometrowej wysokości srebrnych palmach wstylu regencji, przypominających te z pałacu w Brighton; ich powyginaneliście niemal dotykały sufitu.Wszędzie widać było ogromny luksus: bogate, zachodzące jeden nadrugi dywany o tajemniczych, zawiłych wzorach, kominki z rozpalonymogniem, abażury z zielonego i szkarłatnego jedwabiu, kanapki wybitebrokatem, miękkie poduszki, błyszczące, rzadkie gatunki drewna, wy-szukane lustra.Całkiem nowe wnętrze, zauważyła w duchu Zandra.Dinę znów ogar-nęło szaleństwo. Kiedy masz wątpliwości, zmień wystrój - oto mojemotto! - zwierzyła jej się kiedyś ze śmiechem przyjaciółka.Zandra uśmiechnęła się na to wspomnienie.Jedno z całą pewnościąmożna było powiedzieć o Dinie - robiła to, co mówiła.Ale, niestety, ra-zem z wystrojem najwyrazniej wymieniła również całą służbę.Zandranie dostrzegła ani jednej znajomej twarzy.- Pani kazała poinformować, że wróci jak najwcześniej - prychnąłchłodno majordomus, otwierając mahoniowe drzwi i cofnął się, by mo-gła przejść.Hrabianka skierowała się do apartamentu gościnnego, a Julio wszedłza nią, zapalił wszystkie lampy w saloniku i rozsunął ciężkie kotary zsiedemnastowiecznego jedwabiu, podczas gdy pokojówka robiła to samow sypialni.- Jeśli zechce pani wezwać mnie lub kogoś ze służby - powiedział -proszę skorzystać z jednego z kremowych telefonów.Zauważy pani, żepo obu stronach guzików są wypisane numery do wszystkich, od kucha-rza aż do mnie.- Jak w hotelu! - zauważyła wesoło Zandra.- Tak.- Nie widział w tym nic zabawnego.- Do rozmów zewnętrz-nych w apartamencie są dwie osobne linie prywatne, ale należy korzy-stać z jednego z mosiężnych telefonów.Ich numery są wypisane na apa-ratach.Jeśli nie ma pani żadnych życzeń.- W tej chwili nie, dziękuję.Po jego wyjściu dziewczyna przysięgłaby, że temperatura w pokojupodskoczyła o dwadzieścia stopni.W drzwiach sypialni pojawiła się pokojówka i nieśmiało spytała:- Czy życzy sobie pani, żebym wypakowała rzeczy?Zandra pokręciła głową.- Nie.- Uśmiechnęła się.- Dziękuję.- Czy mam coś przynieść?- Jeśli nie sprawi to zbytniego kłopotu, chętnie napiłabym się herba-ty.- Och, to żaden kłopot, proszę pani! - zapewniła ją służąca.- Jakąpani lubi?- Nie macie przypadkiem Lapsang Souchong?- Naturalnie, że mamy!- W takim razie poproszę właśnie tę.- Zaraz przyniosę, proszę pani! Przy okazji, mam na imię Lisa.- Po-kojówka dygnęła i zniknęła bezszelestnie.Zandra skorzystała z okazji, by obejrzeć apartament.Luksusowy salonik był wyłożony zieloną boazerią, zwieńczoną złoco-nym fryzem, na którym zawieszono kilka małych olejnych obrazkówFantin-Latoura.Cztery podwójne balkonowe okna wychodziły na taras,pełen roślin, a pozłacane berg�res a la reine w stylu Ludwika XVI i ka-napka były wybite łososiowym aksamitem.Na tables en chiffonni�restały ceramiczne bibeloty i wazony ze świeżymi kwiatami.Przylegająca sypialnia okazała się bardzo kobieca, jej ściany wybitobladoróżowym jedwabnym adamaszkiem, gzymsy były zielone, a zasłonyi baldachim z malinowego jedwabnego brokatu.Telewizor zostałpomysłowo ukryty w półokrągłej komodzie Boullea.Pod każdym wzglę-dem był to książęcy apartament.Zandra pchnęła lewe z pary idealnie wyważonych, artystycznie syme-trycznych drzwi.Za nimi znajdowała się przestronna łazienka wielkościśredniej kawalerki: cala wyłożona marmurem, z lustrami, w którychwszystko odbijało się w nieskończoność.Opuściwszy łazienkę, dziewczyna otworzyła drzwi z prawej strony.Natychmiast automatycznie włączyło się światło, ukazując garderobęwielkości sklepu z konfekcją.Puste przegrody czekały na kufry z ubra-niami.Były tam szuflady, pochyłe półki na obuwie, stojaki na kapelusze, ru-chome lustra i niezliczone, przezroczyste torby na ubrania.Do każdegowieszaka, obciągniętego różowym jedwabiem, przywiązana była saszetkaz wiórkami cedrowymi.Zandra uśmiechnęła się ironicznie i pomyślała: Wszystko, co przy-wiozłam, zmieściłoby się w jednej szufladzie.Słysząc dyskretne pukanie do drzwi, wróciła do saloniku.Przyszła Li-sa z drewnianą tacą przykrytą adamaszkiem.Zandra uśmiechnęła się ipowiedziała:- Wygląda prześlicznie.To wszystko, Liso.Dziękuję.Teraz, kiedy w końcu została sama, nalała sobie herbaty, dodała kro-plę śmietanki i jedną kostkę cukru.Potem przeszła do sypialni, postawi-ła filiżankę i rozpakowała skromną zawartość torby.Powiesiła skórzanąkurtkę na jedwabnym wieszaku, złożyła kilka pogniecionych fatałasz-ków, które zabrała z sobą, i wsunęła je do jednej z szuflad.Skończywszy się rozpakowywać, ponuro rozejrzała się po wielkiejgarderobie.W jej szafie brakowało nawet najbardziej podstawowychrzeczy!Rozsądnie szybko zamknęła drzwi i popijając herbatę, przypomniałasamej sobie, że brak ubrań jest teraz jej najmniejszym zmartwieniem.Dzięki Dinie miała dach nad głową, a do tego całkiem przyzwoity.Praw-dę mówiąc, należało być wdzięczną losowi.Uwzględniając okoliczności ipośpiech, z jakim szczęśliwie umknęła swym prześladowcom i uciekła zLondynu, powinna odczuwać zadowolenie, a nie użalać się nad sobą.Naprawdę trzeba już skończyć z tymi czarnymi myślami, upomniała sa-mą siebie, i zacząć pogodniej spoglądać na świat.Mogło być gorzej.Myśli o bracie wypełniły jej głowę.Rudolph.Rudolph.Westchnęła głośno, jakby wydychała trujące wyziewy.Nie ulegałowątpliwości, że niepewny los tego chłopaka rzucał ciemny cień na jejświat.Poczuła szczypanie pod powiekami i padła, jak podcięta, na krzesło.Oczywiście jej własne problemy przestały teraz mieć znaczenie! Byłabezpieczna, przynajmniej na razie.Ale Rudolph.Azy napłynęły do jejzielonych oczu.O, Boże! Co te potwory zrobią Rudolphowi, kiedy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony