narrenturm

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Doprawdy? A w czym to zasadza się, jeśli można wiedzieć, owa dira ne-cessitas?168 Przyjrzyjcie mi się uważnie i odpowiedzcie z ręką na sercu chcielibyścietak wyglądać? Nie chcielibyśmy odpowiedział rozbrajająco szczerze Szarlej. Podniewłaściwym jednak adresem zanosisz pretensje, kumotrze.Twój wygląd za-wdzięczasz bezpośrednio twym tacie i mamie.Pośrednio zaś Stwórcy, choć wielezdaje się temu przeczyć. Mój wygląd Samson całkowicie zlekceważył drwinę zawdzięczamwam.Waszym idiotycznym egzorcyzmom.Narozrabialiście, chłopaki, i to zdro-wo.Czas spojrzeć prawdzie w oczy i zacząć medytować, w jaki sposób skorygo-wać to, coście uczynili.A godziłoby się pomyśleć i o zadośćuczynieniu dla tego,komuście narobili kłopotów. Nie mam pojęcia, o czym gadasz stwierdził Szarlej. Mówisz, przy-jacielu, wieloma językami ludzi i aniołów, ale wszystkimi niezrozumiale.Powta-rzam: nie mam pojęcia, o co ci chodzi.Przysięgam na wszystko, co mi drogie, toznaczy: na mą kuśkę starą.Je jure �a sur mon coullon. Tyle elokwencji, tyle swady skomentował waligóra. A pomyślunkuza grosz.Naprawdę nie pojmujesz tego, co się stało w wyniku waszych cholernychzaklęć? Ja. wykrztusił Reynevan. Ja pojmuję.Podczas egzorcyzmów.Coś zaszło. No proszę olbrzym spojrzał na niego jak triumfują młodość i stu-dia uniwersyteckie, zważywszy kolokwializmy, prawdopodobnie Praga.Tak, tak,młodzieńcze.Inkantacje i zaklęcia mogą mieć skutki uboczne.Powiada Pismo:modlitwa pokornego przeniknie obłoki.Przeniknęła. Nasze egzorcyzmy. szepnął Reynevan. Czułem to.Czułem nagłyprzypływ Mocy.Ale czy to możliwe, aby.Czy to możliwe. Certes. Nie bądz dzieckiem, Reinmarze, nie daj się podejść rzekł spokojnieSzarlej. Nie daj mu się omamić.On drwi sobie z nas.Udaje.Pozuje na przypad-kowo wywołanego mocą naszych egzorcyzmów diabła.Demona, przyzwanegoz zaświatów i przesadzonego w cielesną powłokę Samsona Miodojadka, klasztor-nego idioty.Udaje inkluza, którego nasze zaklęcia wyzwoliły z klejnotu, dżinna,uwolnionego z dzbana.Czego zapomniałem wymienić, przybyszu? Czym jesteś?Kim jesteś? Powracającym z Avalonu królem Arturem? Ogierem Duńczykiem?Barbarossą przybywającym z Kyffhausenu? %7łydem Wiecznym Tułaczem? Dlaczego zamilkłeś? Samson skrzyżował potężne przedramiona na pier-si. Wszakże ty, w niezmierzonej swej mądrości, wiesz, kim jestem. Certes Szarlej zrewanżował się akcentem. Wiem.Ale to ty, brat-ku, podszedłeś do naszego biwaku, a nie odwrotnie.Dlatego to tobie wypada sięprzedstawić.Nie czekając, aż cię zdemaskują.169 Szarleju wtrącił dość poważnie Reynevan. On chyba mówi prawdę.Wywołaliśmy go za pomocą naszych egzorcyzmów.Dlaczego nie zauważasz tego,co oczywiste? Dlaczego nie widzisz tego, co widzialne? Dlaczego. Dlatego przerwał demeryt że w przeciwieństwie do ciebie nie je-stem naiwniakiem.I doskonale wiem, kim on jest, skąd się wziął u benedyktynówi czego chce od nas. Kim więc jestem? uśmiechnął się olbrzym uśmiechem wcale nie głupa-wym. Zdradz mi to, proszę.Pilnie.Nim spłonę z ciekawości. Jesteś poszukiwanym zbiegiem, Samsonie Miodku.Uciekinierem.Zwa-żywszy kolokwializmy, prawdopodobnie zbiegłym księdzem.W klasztorze ukry-wałeś się przed pościgiem, udając półgłówka, w czym, bez urazy, wydatnie po-mogła ci aparycja.Półgłówkiem ewidentnie nie będąc, momentalnie poznałeś sięna nas.a raczej na mnie.Nie nadstawiałeś tu uszu nadaremno.Chcesz zbiec naWęgry, a wiedziałeś, że w pojedynkę będzie trudno.Nasza kompania, kompanialudzi sprytnych i bywałych, to dla ciebie dar niebios.Pragniesz się przyłączyć.Mylę się? Tak, i to grubo.I w zasadzie w każdym szczególe.Poza jednym: faktyczniena tobie od razu się poznałem. Aha Szarlej wstał również. Ja się więc mylę, a ty mówisz praw-dę.Dalej więc, dokaż jej.Jesteś istotą nadprzyrodzoną, mieszkańcem zaświatów,skąd niechcący cię wyciągnęliśmy egzorcyzmami.Zademonstruj zatem swą moc.Niech zatrzęsie się ziemia.Niechaj zagrzmią grzmoty i rozbłysną błyskawice.Niech zaszłe właśnie słońce znowu wzejdzie.Niechaj żaby w bagnisku, miastkumkać i żegotać, zaśpiewają chórem Lauda Sion Salvatorem. Nie zdołam tego sprawić.A nawet gdybym zdołał, uwierzyłbyś mi? Nie przyznał Szarlej. Z natury nie jestem łatwowierny.A do tego mó-wi Pismo: nie dowierzajcie każdemu duchowi.Gdyż wielu fałszywych prorokówpojawiło się na świecie.Krótko: kłamca na kłamcy i kłamcą pogania. Nie lubię odrzekł waligóra, łagodnie i spokojnie gdy nazywa się mniekłamcą. Och, doprawdy? demeryt opuścił ręce, lekko pochylił się do przodu.I co wtedy czynisz? Ja, dla przykładu, nie lubię, gdy ktoś łże w żywe oczy.Dotego stopnia, że zdarza mi się nawet złamać łgarzowi nos. Nie próbuj.Choć Szarlej był od Samsona o więcej niż głowę niższy, Reynevan nie miałwątpliwości, co zajdzie.Widział to już.Kopniak w goleń, tuż pod kolano, pada-jący na klęczki dostaje z góry w nos, kość pęka z chrupnięciem, krew bryzga naubranie.Reynevan był do tego stopnia pewien scenariusza, że zdziwienie jego niemiało granic.Jeżeli Szarlej był szybki jak kobra, to wielki Samson był jak pyton, poruszałsię z zaskakującą zwinnością.Błyskawicznym kontrkopniakiem sparował kop-170niak, zręcznie zablokował przedramieniem cios pięści.I odskoczył.Szarlej odsko-czył również, błyskając zębami spod górnej wargi.Reynevan, sam nie wiedząc,dlaczego to czyni, wpadł pomiędzy nich. Pokój! rozpostarł ręce. Pax! Panowie! Nie wstyd wam? Zachowujcieżsię jak ludzie cywilizowani! Bijesz się. Szarlej wyprostował postać. Bijesz się jak dominikanin.Ale to tylko potwierdza moją teorię.A łgarzy nie lubię nadal. On rzekł Reynevan może mówić prawdę, Szarleju. Doprawdy? Doprawdy.Takie przypadki już bywały.Istnieją byty równoległe, nie-widzialne.Zwiaty astralne.Można się z nimi komunikować, były też.Hmmm.Przypadki odwiedzin. O czym ty bajdurzysz, nadziejo mężatek? Nie bajdurzę.Wykładano o tym w Pradze! Wspomina o tym Zohar, piszeo tym w De universo Raban Maur.Istnienia paralelnego świata duchowego do-wodzi też Duns Scotus.Według Dunsa Scotusa, materia prima może istnieć bezfizycznego kształtu.Ciało ludzkie nieuduchowione to wyłącznie forma corpore-itatis, kształt niedoskonały, który. Przestań, Reinmarze przerwał niecierpliwym gestem Szarlej. Po-hamuj ferwor.Tracisz słuchaczy.Przynajmniej jednego.Odchodzę bowiem, byprzed snem wypróżnić się pośród gąszcza.Będzie to, nawiasem, czynność sto-kroć bardziej płodna niż ta, na którą tracimy tu czas. Poszedł się wypróżnić skomentował po chwili wielkolud. Duns Sco-tus w grobie się przewraca, podobnie jak Raban Maur i Mojżesz z Leonu wrazz resztą kabalistów.Jeśli takie autorytety go nie przekonują, jakie szanse mam ja? Marne przyznał Reynevan. Bo po prawdzie moich wątpliwości teżnie udało ci się rozwiać.I mało robisz w tym kierunku.Kim jesteś? Skąd tu przy-byłeś? Tego, kim jestem odpowiedział spokojnie waligóra nie pojmiesz.Anitego, skąd przybyłem.Tego zaś, jak się znalazłem akurat tutaj, sam do końca niepojmuję.Jak mówi poeta: Nie wiem, jak w one zaszedłem dzierżawy.Io non so ben ridir com i v intraitant era pien di sonno a quel puntoche la verace via abbandonai [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony