Pamitniki G.Casanova

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nie wiem, czy dziś, w dniu Wszystkich Zwiętych, lub jutro, w Zaduszki, przyjdą pała-cowi sprzątacze.Jeżeli ktoś się pokaże, ucieknę, ledwie otworzy drzwi, a ksiądz niech biegnieza mną.Ale jeżeli nikt nie przyjdzie, nie ruszę się stąd, choćbym miał z głodu skonać.Usłyszawszy to biedak wpadł w furię.Nazwał mnie szaleńcem, desperatem, kusicielem,oszustem i łgarzem.Pozwoliłem mu gadać pozostając niewzruszony.Tymczasem wydzwo-niła trzynasta.Od mojego przebudzenia się na strychu upłynęła zaledwie godzina.Przede wszystkim najważniejszą rzeczą wydała mi się zmiana wyglądu.Ksiądz Balbiprzypominał chłopa, ale był cały i zdrów, nie widziało się na nim ani łachmanów, ani krwi.Jego kamizelka z czerwonej flaneli i spodnie z fioletowej skóry nie były nigdzie rozdarte, gdyja mogłem budzić tylko przerażenie i litość, bo zakrwawiona odzież wisiała na mnie w strzę-pach.Teraz, kiedy ściągnąłem z kolan pończochy, krew puściła się z głębokich zadrapań, bostarłem sobie skórę o rynnę, a w czasie przechodzenia przez otwór w drzwiach kancelarii po-rozdzierałem też kamizelkę, koszulę, spodnie i poraniłem biodra i uda.Byłem okropnie po-kancerowany na całym ciele.Podarłem więc chustki i obandażowałem się nimi, jak mogłemnajlepiej.Potem wdziałem swój piękny frak, który owego zimowego dnia niechybnie sprawiałprzekomiczne wrażenie.Rozczesałem włosy, jak się dało, i wepchnąłem je w harbejtel.Na-ciągnąłem na nogi białe pończochy, włożyłem koszulę z koronkami z braku innej, na nią dwie podobne, chustki i pończochy porozpychałem po kieszeniach, a to, co pozostało, cisną-łem w kąt.Swój wspaniały płaszcz narzuciłem mnichowi na ramiona; biedak wyglądał w nimtak, jak by go ukradł.Niezawodnie przypominałem człowieka, który spędziwszy po balu nocw jakimś lupanarze wyszedł z niego w takim właśnie stanie.Jedynie obandażowane kolanapsuły moją niewczesną elegancję.Tak przystrojony, w pięknym kapeluszu, zdobnym w złotą hiszpańską koronkę i z białympiórem, otworzyłem okno.Dostrzegli mnie jacyś próżniacy na pałacowym dziedzińcu, a nierozumiejąc, jakim cudem podobna persona mogła o tak wczesnej godzinie znalezć się przytym oknie, pobiegli zawiadomić odzwiernego.�w zaś pomyślał, że może wczoraj zamknąłtam kogoś, i nadszedł z kluczami.Byłem zły na siebie za to pokazanie się w oknie, wcale niewiedząc, iż los mi się tym dobrze przysłużył.Siedziałem obok mnicha, który ciągle gadałgłupstwa, gdy nagle usłyszałem zgrzyt klucza w zamku.Wstałem szalenie podniecony iprzyłożywszy oko do wąskiej szpary, co na szczęście przedzielała oba skrzydła drzwi, zoba-czyłem samotnego człowieka, w peruce, bez kapelusza, który nie spiesząc się wchodził poschodach z wielkim pękiem kluczy.Z powagą w głosie kazałem mnichowi nie odzywać sięsłowem, trzymać się mnie jak najbliżej i iść za mną.Potem ująłem w prawą rękę sztylet iukrywszy go pod frakiem stanąłem przy drzwiach, w miejscu, z którego mogłem natychmiastzbiec w dół, gdy się otworzą.Błagałem Boga, aby ów człowiek nie próbował mnie zatrzymać,bo wówczas będąc na to zupełnie zdecydowany musiałbym go pchnąć sztyletem.Drzwi otwarły się i ujrzawszy mnie poczciwina stanął jak wryty.Skorzystałem z jegoosłupienia i nie zatrzymując się, bez słowa, szybko zbiegłem w dół, a mnich pospieszył zamną.Udając, że nie uciekam, jednak krokiem żwawym przemierzyłem Schody Olbrzymów iszedłem dalej mimo nawoływań księdza Balbi, który powtarzał bez przerwy: Uciekajmy dokościoła.Do drzwi kościoła mieliśmy nie dalej niż dwadzieścia kroków, ale kościoły w Wenecjiprzestały już być azylem dla przestępców, toteż nikt się do nich nie chronił.Mnich wiedział otym, ale strach pozbawił go pamięci.Pózniej twierdził, że starał się nakłonić mnie, abyśmyweszli do kościoła, bo głęboka wiara ciągnęła go do stóp ołtarza.26Abbia chi regge. Niech ten, kto włada niebem, zatroszczy się o resztę, lub też fortuna, jeśli to nie jegosprawa.137 Czemu zatem, wielebny księże, nie wszedłeś sam? Nie chciałem cię, panie, opuścić.Powinien był rzec: Nie chciałem zostać opuszczony.Nietykalność mogłem znalezć jedynie poza granicami Najjaśniejszej Republiki i ku nimzacząłem się zbliżać: duchem już tam byłem, teraz należało tylko przenieść się ciałem.Skie-rowałem się ku Królewskim Podwojom i na nikogo nie patrząc, aby nie wzbudzać uwagi,przeciąłem placyk, podszedłem do mola, wsiadłem do pierwszej z brzegu gondoli i na całygłos rzuciłem gondolierowi stojącemu w tyle: Odwiezcie mnie do Fusine i zawołajcie prędko drugiego gondoliera.Był pod ręką, a gdy we dwóch odwiązywali gondolę, padłem na poduszki zaścielające jejśrodek, mnich zaś usadowił się na ławeczce.Zabawna postać księdza Balbi, z gołą głową i wewspaniałym płaszczu na ramionach, mój dziwaczny strój nie odpowiadający porze roku wszystko to nadawało mi pozory szarlatana lub astrologa.Kiedy minęliśmy komorę celną, gondolierzy poczęli żwawiej wiosłować po kanale Giu-decca, który należy przebyć, aby dostać się do Fusine lub też do Mestre, dokąd właściwiezamierzałem się udać.A gdy byliśmy już w połowie kanału, wysunąłem głowę na zewnątrz irzekłem do wioślarza na tyle łodzi: Myślisz, że będziemy w Mestre przed czwartą? Ależ, panie, pan kazał zawiezć się do Fusine. Oszalałeś, mówiłem ci: Mestre.Drugi gondolier powiedział, że się mylę, a mój głupi mnich, gorliwy chrześcijanin i wielkizwolennik prawdy, nie omieszkał przyznać im racji [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony