Ptaszydlo Max Bentow

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Trojan wrócił na górę.Zdjął szlafrok, położył się na łóżku, nakrył kołdrąi przykrył głowę poduszką.Jednak nic to nie pomogło, nie mógł już zasnąć.Znowu widział przed sobąofiary morderstw, słyszał głos Landsberga i wzburzony pomruk na zebraniu,pomyślał o Janie i rozmowie z nią przez komórkę.Przewracał się z boku na bok.Wciąż wyraznie słyszał muzykę z dołu.W końcu złapał za telefon.Tym razem chciał zadzwonić, szukał telefonu do Dorow książce telefonicznej, gdy nagle zamarł.Czy po zebraniu w ogóle włączył komórkę? Przecież podczas śledztwa musiałbyć osiągalny dzień i noc.Z westchnieniem wyszedł na korytarz i wyjął telefon z kieszeni kurtki.Rzeczywiście, był wyłączony.Wpisał PIN, przyniósł z salonu butelkę z piwemi wypił je do dna.Wtedy usłyszał dzwięk wiadomości, spojrzał na wyświetlacz.To od Jany.Odsłuchał pocztę głosową.Krzyknęła tylko jedno słowo: Ptak!Następnie połączenie przerwano.Z czoła polał mu się pot.Jej głos był spanikowany i przerazliwy.Odsłuchałwiadomość po raz drugi. Ptak! potem nastąpił trzask i koniec rozmowy.Natychmiast wybrał numer Jany, ale włączyła się tylko jej poczta głosowa.Zadzwonił na informację i poprosił o jej numer stacjonarny.Był to wpis bezadresu.Został połączony, ale także w tym przypadku usłyszał tylkoautomatyczną sekretarkę.Zostawił krótką wiadomość.Jeszcze raz zadzwonił do niej na komórkę i również nagrał wiadomość.Poczuł dziwny niepokój.Jego serce zaczęło szybciej bić. Ptak! Co to miało oznaczać? Co chciała przez to powiedzieć?Nie było innego wyjaśnienia: musiała znajdować się w niebezpieczeństwie.Ubrał się, wziął broń, kluczyki od samochodu i kurtkę.Wybiegł z mieszkania.Nie interesowały go już dudniące basy dochodzące z mieszkania Doro.Na dole zastanawiał się przez chwilę, gdzie zaparkował swojego golfa.Biegłw kierunku Reichenberger Stra�e i jednocześnie dzwonił z komórkina komisariat.Oczywiście nie było tam nikogo z jego zespołu, przecież każdymusiał kiedyś spać.Było już wpół do pierwszej.Wiadomość od Jany nadeszła o 20.27.Straciłdużo czasu.Udało mu się połączyć z kolegą z innego wydziału zabójstw i powiedział: Z tej strony Trojan.Potrzebuję wpisu z rejestru meldunkowego: Jana Michels,prawdopodobnie w Sch�nebergu, nie znam roku urodzenia, pewnie w latachsiedemdziesiątych.I proszę się pośpieszyć, to bardzo pilne.Jego golf stał na rogu Ohlauer Stra�e.Trojan wskoczył do niego i odjechał.Pognał w kierunku Sch�neberga.Był już przy Monumentenbr�cke, gdy oddzwonił kolega. Mam wpis, Jana Michels, urodzona w 1973 roku, Akazienstra�e 41, trzeciepiętro po prawej.Komisarz podziękował i przyśpieszył.Myślał gorączkowo.Gdy rozmawiał z nią po raz ostatni, było około piętnaściepo siódmej.Powiedziała, że jest w drodze do pacjentki.O 20.27 zadzwoniłai nagrała mu się na pocztę głosową.Czy w tej chwili była z powrotem w domu,czy dzwoniła z mieszkania pacjentki?Wypuścił powietrze z płuc.Nie znał ani nazwiska pacjentki, ani jej adresu, więc nie pozostawało mu nicinnego, jak najpierw sprawdzić mieszkanie Jany.Może po prostu miała głęboki i mocny sen, może nic się nie stało.Jednak instynkt mówił mu, że wcale tak nie było.Serce waliło mu jak oszalałe.Zatrzymał się przed numerem 41 na Akazienstra�e.Zwieciło się tam tylkow jednym oknie, na samej górze po lewej stronie.Wyskoczył z samochodu, dopadł do drzwi od domu i zaczął mocować sięz klamką.Było zamknięte.Wtedy ktoś podniósł słuchawkę domofonu i zaspany głos spytał: Kto tam? Policja kryminalna, proszę otworzyć.Usłyszał brzęczyk, otworzył drzwi i wbiegł po schodach.Na trzecim piętrze znalazł jej nazwisko na tabliczce.Zadzwonił i jednocześnie zaczął walić w drzwi.Były to stare drzwikasetonowe.Ponieważ nikt nie otwierał, wciąż kopał kaseton pod zamkiem.Za jego plecami zjawił się sąsiad i zagroził mu wezwaniem policji.Trojan pokazał mu swoją legitymację służbową, nie przerywając kopaniaw drzwi. Kiedy widział pan panią Michels po raz ostatni? spytał sąsiada. A co się stało? Co się tutaj dzieje? Proszę odpowiedzieć! Nie wiem, może wczoraj [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony