[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niezależnie od rozporządzeń wkrótce zaczęli się pojawiać w Emerie kandydaci do ręki Ankalime, skuszeni nie tylko pozycją dziewczyny, ale także pogłoskami o jej urodzie oraz o dziwnym wychowaniu, które odebrała ta pełna rezerwy i pogardy dla innych kobieta.W owym czasie zaczęto zwać ją Emerwen Aranel, Księżniczką Pasterek.By uciec przed ludzką natarczywością, Ankalime poszukała (z pomocą starej Zamin) schronienia w gospodarstwie na granicy ziem Hallatana z Hayrastorni, gdzie wiodła przez czas jakiś życie pasterki.Skąpe zapiski różnią się co do tego, jak jej rodzice przyjęli ów stan rzeczy.Według jednych źródeł Erendis znała miejsce ukrycia Ankalime i uznawała ucieczkę córki za w pełni zasadną, Aldarion zaś powstrzymał Radę przed podjęciem poszukiwań, ponieważ popierał daleko idącą niezależność dziewczyny.Według innych notatek, Erendis poczuła się zbulwersowana uczynkiem Ankalime, Król zaś wpadł w gniew.Erendis próbowała przy tej okazji znaleźć z mężem wspólny język, przynajmniej w sprawach tyczących Ankalime.Na Aldarionie starania te nie wywarły żadnego wrażenia i stwierdził tylko, że Król nie ma żony, a jedynie córkę będącą jednocześnie jego Następczynią.Nie dawał też wiary w zapewnienia Erendis, iż nie wie ona, gdzie skryła się Ankalime.Pewnym jest tylko, że Ankalime nawiązała wtedy znajo­mość z pasterzem, który strzegł stad w tej samej okolicy i przedstawił się jako Mamandil.Nieprzywykła do takiego towarzystwa Ankalime z wielką przyjemnością słuchała jego śpiewu.Chłopak biegły był w tej sztuce, a intonował pieśni pochodzące jeszcze z dawnych dni, kiedy to Edainowie wypasali swoje trzody w Eriadorze, nie znając jeszcze Eldarów.Młodzi spotykali się coraz częściej na pastwiskach, a on zmieniał słowa pieśni, podstawiając imiona Emerweny i Mamandila w miejsce imion niegdysiejszych kochanków, ale Ankalime udawała, że nijak tych aluzji nie pojmuje.W końcu otwarcie wyznał dziewczynie miłość, ona zaś z miejsca zwiększyła dystans i powiedziała, że inne jest jej przeznaczenie, została bowiem Następczynią Króla.Mamandila wszakże to nie zraziło, wyjawił tylko swe praw­dziwe imię, a był ów pasterz Hallacarem, synem Hallatana z Hyarastorni, spadkobiercy rodu Elrosa Tar-Minyatura.- A niby jak inaczej zalotnik miałby cię tu znaleźć? - spytał.Ankalime wpadła w gniew, ponieważ poczuła się oszu­kana przez kogoś, kto od początku znał jej tożsamość, on wtedy odparł:- Rzeczywiście, umyśliłem sobie, by podejść w ten sposób panią, na tyle niezwykłą, że z czystej ciekawości bardzo chciałem ją ujrzeć.Potem jednak pokochałem Emerwenę i przestało mnie obchodzić, kim ona jest.Nie pociągają mnie zaszczyty, wolałbym zwykłą Emerwenę bez królewskich tytułów.Cieszę się zaś z faktu, że też pochodzę z linii Elrosa, bo w przeciwnym razie nie moglibyśmy się pobrać.- Małżeństwo w ogóle mnie nie pociąga - odparła Ankalime.- Gdybym zrezygnowała z dziedzictwa na rzecz wolności, wówczas według własnego uznania, wy­brałabym za męża Unera (czyli „Żadnego z mężczyzn”), jego bowiem przedkładam nad wszystkich innych.Ostatecznie jednak Ankalime wyszła za Hallacara.Wed­ług jednej wersji nastąpiło to w wyniku nalegań zalotnika nie zrażonego odmową, jak i nacisków Rady, aby Królowa wybrała sobie wreszcie męża i spokój zapanował w państ­wie, przez co wesele odbyło się niewiele lat po spotkaniu obojga pośród rogacizny w Emerie.Gdzie indziej jednak powiada się, że Ankalime pozostawała panną dopóty, dopóki jej kuzyn Soronto, opierając się na nowym prawie, nie wezwał jej do abdykacji ze stanowiska Następczyni.Poślubiła zatem Hallacara na złość Sorontu.Jeszcze inna i krótka wzmianka sugeruje, iż wyszła za mąż już po tym, jak Aldarion uchylił warunek tyczący konieczności zawarcia związku, a uczynić to miała dla ukrócenia nadziei Soronta na zostanie Królem, gdyby umarła bezdzietnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • hanula1950.keep.pl

    		•