Towarzysze Jehudy Dumas A

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W tejże chwili otworzyły się drzwi gabinetu Bonapartego i w szparze zarysowała się jegogłowa.Ujrzał panią de Montrevel. Pani de Montrevel rzekł proszę, proszę!Pani de Montrevel przyśpieszyła kroku i weszła do gabinetu. Kazałem pani czekać rzekł Bonaparte, zamykając drzwi za sobą zupełnie wbrewmojej woli; musiałem zmyć głowę Fouch�mu.Wszak pani wie, że jestem bardzo zadowolonyz Rolanda i że zamierzam mianować go lada dzień generałem.O której godzinie paniprzyjechała? Przed chwilą, generale. Skąd pani przybywa? Roland powiedział mi, ale zapomniałem. Z Bourgu. Którą drogą?121 Drogą z Szampanii. Drogą z Szampanii! A więc pani była w Ch�tillon, gdy?. Wczoraj rano o godzinie dziewiątej. W takim razie musiała pani coś słyszeć o przyaresztowaniu dyliżansu? Generale. Tak, przyaresztowano dyliżans o godzinie dziesiątej rano, między Ch�tillon a Bar-sur-Seine. Generale, to był nasz dyliżans. Jak to nasz ? Tak. Pani jechała dyliżansem, który zatrzymano? Tak jest. A!.Będę zatem miał dokładne szczegóły! Proszę mi wybaczyć, ale pani rozumie, żechciałbym znać prawdę.W kraju cywilizowanym, którego pierwszym urzędnikiem jestgenerał Bonaparte, nie powinno zatrzymywać się bezkarnie dyliżansu na gościńcu, w białydzień albo. Generale, nie mogę powiedzieć nic więcej nad to, że ci, którzy zatrzymali, byli konno izamaskowani. Ilu ich było? Czterech. Ilu było mężczyzn w dyliżansie? Czterech razem z konduktorem. I nie bronili się? Nie, generale. Raport policji donosi wszakże, że oddano dwa strzały z pistoletu. Tak, generale; ale te dwa strzały z pistoletu. To co? Dał mój syn. Syn pani! Ależ pani syn jest w Wandei. Roland, tak; ale Edward jest ze mną. Edward! Kto to jest Edward? Brat Rolanda. Mówił mi o nim; ależ to dziecko! Nie ma jeszcze dwunastu lat, generale. Dlaczego nie przyprowadziła go pani? Jest ze mną. Gdzie? Zostawiłam go u pani Bonaparte.Bonaparte zadzwonił, po czym wszedł wozny. Powiedz Józefinie, żeby przyszła z dzieckiem.Chodząc po gabinecie szeptał: Czterech mężczyzn i dziecko daje im przykład odwagi! I ani jeden z tych bandytów niezostał zraniony? Nie było kul w pistoletach. Jak to, nie było kul? Nie; pistolety należały do konduktora, który był na tyle ostrożny, że nabił je tylkoprochem. Dobrze, dowiemy się jego nazwiska.W tejże chwili drzwi się otworzyły i ukazała się pani Bonaparte, trzymająca chłopca zarękę.122 Chodz tutaj rzekł Bonaparte do dziecka.Edward zbliżył się bez wahania i złożył wojskowy ukłon. A więc to ty strzelasz z pistoletu do złodziei? Widzisz mamo, że to złodzieje? przerwał chłopiec. Naturalnie, że to złodzieje; niech mi kto zaprzeczy! Słowem, to ty strzelasz z pistoletu dozłodziei, gdy mężczyzni się boją? Tak, to ja, generale; ale na nieszczęście, ten tchórz konduktor nabił swoje pistolety tylkoprochem; inaczej byłbym zabił przywódcę. A więc ty się nie bałeś? Ja? Nie odparło dziecko ja się nigdy nie boję. Powinna pani nosić imię Kornelii rzekł Bonaparte, zwracając się ku pani de Montrevel,opartej na ramieniu Józefiny.Po czym rzekł do dziecka: To dobrze, zaopiekujemy się tobą; kim chcesz być? Najpierw żołnierzem. Jak to, najpierw? Pózniej pułkownikiem, jak mój brat, i generałem, jak mój ojciec. Nie będzie to zatem moja wina, jeżeli nim nie zostaniesz rzekł pierwszy konsul. Ani moja odparło dziecko. Edwardzie! zawołała pani de Montrevel przestraszona. Nie zechce pani chyba strofować go za to, że dał dobrą odpowiedz?Wziął chłopca, podniósł do wysokości swojej twarzy i ucałował go. Zje pani obiad z nami rzekł a wieczorem Bourrienne, który był u pani w hotelu,zainstaluje panią przy ulicy de la Victoire, gdzie zostanie pani do powrotu Rolanda, któryposzuka pani mieszkania według własnego upodobania.Edward wstąpi do szkoły wojskowej,a ja wydam za mąż pani córkę. Generale! To już ułożone z Rolandem.Zwrócił się do Józefiny: Zabierz panią de Montrevel i postaraj się, żeby się nie nudziła.Po czym rzekł do pani de Montrevel: Jeżeli przyjaciółka pani Bonaparte powiedział te słowa z naciskiem zechce wejść domodniarki, niech pani nie pozwoli; nie brak jej chyba kapeluszy: w ubiegłym miesiącu kupiłatrzydzieści osiem.I wymierzywszy lekki, przyjazny policzek Edwardowi, pożegnał obie kobiety ruchem ręki.123Syn młynarzaPowiedzieliśmy już, że w chwili, w której Morgan i jego towarzysze zatrzymywalidyliżans genewski między Bar-sur-Seine i Ch�tillon, Roland wjeżdżał do Nantes.Jeśli chcemy znać wynik jego posłannictwa, nie należy śledzić go krok w krok, poomacku, wśród tajemnicy, jaką ksiądz Bernier otaczał swoje ambitne pragnienia, lecz dogonićgo w wiosce Muzillac, położonej między Ambon i Guernic, o dwie mile powyżej małejzatoki, do której wpada rzeka Vilaine.Tam znajdujemy się w sercu Morbihanu, czyli w miejscu, gdzie zrodzili się szuanie; wpobliżu Laval, na folwarku des Poiriers, zrodzili się z Piotra Cotterau i Janiny Moyn� czterejbracia szuanie.Jeden z ich pradziadów, drwal odludek, chłop posępny, trzymał się z dala odinnych wieśniaków, jak puchacz-chat-huant stroni od innych ptaków; stąd wynikłoprzezwisko chouan.Przezwisko to stało się nazwą całej partii; na prawym brzegu Loary mówiono szuanie,chcąc określić Bretończyków, podobnie jak na brzegu lewym mówiono zbójcy, dla określeniaWandejczyków.Nie nasza to sprawa opowiadać o śmierci i upadku tej bohaterskiej rodziny, dążyć zadwiema siostrami i jednym bratem na szafot, na pola bitwy, gdzie Jan i Ren�, męczennicyswojej wiary, padają ranni lub nieżywi.Od czasu stracenia Perrine'y i Piotra, od śmierci Janaminęło wiele lat, a męki sióstr i waleczne czyny braci przeszły do legendy.Dzisiaj mamy do czynienia z ich spadkobiercami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony