2 Kapitan

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Taka sąsiedzka wizyta to prawdziwa przyjemność.Có\ za niespodzianka! Jack zawołałradośnie. Pani Williams, pani Villiers.jestem waszym uni\onym sługą.Panno Cecylio,panno Frances, tak się cieszę, \e panie widzę.Proszę dalej, do. Właśnie przeje\d\ałyśmy wyjaśniła pani Williams. Pomyślałam, \e mo\emy wpaśćna chwilę i zapytać, jak rośnie jaśmin. Jaśmin? Aubrey był bardziej ni\ zdumiony. Tak. powiedziała pani Williams, unikając wzroku swoich córek. Ach, oczywiście, jaśmin.Zapraszam do salonu.Siedzimy tam z doktorem Maturinem przykominku.Stephen powie paniom wszystko o jaśminie.Salon zimowy w Melbury Lodge był przytulnym pomieszczeniem.Okna dwóch ścianwychodziły na ogród, a w głębi pokoju stał pomalowany jasnymi farbami fortepian.Dookołarozmieszczono stojaki z nutami.Równie\ na zamkniętej pokrywie instrumentu le\ały stertynutowego papieru.Stephen Maturin podniósł się zza klawiatury, ukłonił i stał w milczeniu,przyglądając się gościom.Jego czarne ubranie było tak stare, i\ miejscami materiał wydawałsię zielonkawy, a na twarzy doktora widać było trzydniowy zarost.Stephen z zawstydzeniempocierał teraz dłonią swe nie ogolone policzki. A więc panowie są muzykami! wykrzyknęła pani Williams. Skrzypce, wiolonczela!Ja tak kocham muzykę.Symfonie, kantaty.Czy umie pan grać na fortepianie, sir? zwyrazną \yczliwością zapytała Maturina.Jak dotąd nie zwracała na niego uwagi, gdy\ doktorVining wyjaśnił jej, i\ lekarze okrętowi są często niedouczeni i zwykle zle zarabiają.Dziśbyła jednak w wyjątkowo dobrym humorze.17 Próbowałem coś zagrać, droga pani, lecz ten fortepian jest trochę rozstrojony Stephenodpowiedział grzecznie. Myślę, \e się pan myli kategorycznie stwierdziła pani Williams. To bardzo drogiinstrument.Clementi.Nie ma dro\szych.Doskonale pamiętam, jak przywieziono go tuolbrzymim wozem. Wszystkie pianina i fortepiany się rozstrajają, mamo cicho podpowiedziała Sophie. Nie te od Clementiego, kochanie stwierdziła z uśmiechem matka. W całymLondynie nie znajdzie się dro\szego instrumentu.Clementi dostarcza je nawet na dwórkrólewski dodała z pełnym wyrzutu spojrzeniem, tak jakby nie dowierzający jej słuchaczeokazali się bardzo nielojalni. Poza tym, sir. spojrzała na Jacka .te obrazki naskrzyni namalowała moja najstarsza córka! Są w chińskim stylu.- Wszystko więc wyjaśnione, droga pani! zawołał Aubrey. Nasz wspaniały fortepianmusiałby być naprawdę bardzo niewdzięczny, gdyby faktycznie rozstroił się po tym, jakzostał pomalowany ręką panny Sophie.Podziwialiśmy dziś rano ten pejza\ z pagodą, prawda,Stephen? Prawda. Doktor wziął znad klawiatury nuty adagio D-dur Hummla. Najbardziejpodobały nam się most, drzewo i właśnie pagoda. dodał.Rzeczywiście.�w obrazek miał wymiary tacy do podawania herbaty, a jego miękkie, czystelinie oraz przytłumione kolory powodowały wra\enie, \e całość podświetlona jest jakimśniezwykłym, księ\ycowym światłem.Sophie opuściła głowę, zawstydzona, jak wiele razy przedtem, piskliwym głosem matki icałym tym szumem dookoła swojej osoby. Czy ten właśnie fragment grał pan przed chwilą? zapytała z niezbyt dobrze udawanąpewnością siebie, sięgając po odło\one przez doktora nuty. Pan Tindall kazał mi to bezprzerwy ćwiczyć.W tym dokładnie momencie w salonie zapanowało niezwykłe poruszenie.Pani Williamsodmówiła zdecydowanie zajęcia miejsca na kanapie, zrezygnowała te\ z poczęstunku.Preserved Killick i John Witsoever, starszy marynarz, zjawili się ze stolikami, tacami,dzbankami oraz dodatkowym zapasem opału. Czas teraz na kawałeczek okrętowego suchara i łyk rumu. wyszeptała Frances, aCecylia zachichotała głośno.Jack poprowadził tymczasem panią Williams i Stephena przezoszklone drzwi do ogrodu, w stronę rośliny, która, jak sądził, była jaśminem.W rzeczywistości jaśmin rósł a\ pod oknami biblioteki i właśnie tam obaj panowie usłyszeliznajome dzwięki adagio Hummla, brzęczące i odległe, jakby wydobywały się z pozytywki.Muzyka w absurdalny sposób przypominała ów chiński obrazek: była lekka, eteryczna,banalna.Stephen Maturin skrzywił się, słysząc zbyt niskie A i za wysokie C, a na początkupierwszej wariacji spojrzał z zakłopotaniem na Jacka, chcąc sprawdzić, czy ten równie\zwrócił uwagę na błędne frazowanie.Aubrey wydawał się jednak całkowicie pochłoniętysłowami pani Williams, która od dłu\szego czasu bardzo drobiazgowo opowiadała oskomplikowanych okolicznościach, jakie towarzyszyły zasadzeniu tu tego właśnie krzewu.Klawiszy dotknęły teraz jakieś inne ręce.Adagio znów popłynęło nad trawnikiem, pokrytymtopniejącym szronem muzyka była tym razem dzwięczna, trochę niedokładnie zagrana,lecz czuło się w niej energię, siłę i swobodę.Tragiczna pierwsza wariacja zabrzmiała szorst-ko, chropawo, widać było, i\ wykonawca doskonale ją rozumie. Moja Sophie gra naprawdę wspaniale powiedziała pani Williams, przechylając na bokgłowę. To taka słodka i miła melodia. Czy to na pewno panna Williams gra w tej chwili, droga pani? zapytał Stephen.18 To Sophie! zawołała z oburzeniem dostojna matrona. śadna z jej sióstr nie potrafizagrać więcej ni\ gamę, a wiem na pewno, \e Diana w ogóle nie zna nut.Podobnie \mudnezajęcia nie le\ą w jej naturze. Wracając po zabłoconych ście\kach, Jack i Stephen musieli, chcąc nie chcąc, wysłuchaćtego, co zdaniem towarzyszącej im damy powinni wiedzieć na temat cierpliwości,pracowitości i dobrego gustu.Pani Villiers odskoczyła szybko od fortepianu, nie na tyle szybko jednak, by nie zdołały tegodostrzec bystre oczy pani Williams.Natychmiast te\ pojawiło się w nich głębokie oburzenie,które nie znikło a\ do końca wizyty [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony