Akunin Boris Pelagia i czerwony kogut

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Skupił się, zebrał cały w sobie.Problem techniczny okazałsię bardziej zło\ony, ni\ początkowo sądził.Wpatrując się w mrok, próbował ocenić przeciwnika.Zdaje się, \e bardzo silny i dosyć niebezpieczny.Ten zwa-listy gatunek Jakow Michajłowicz znał dobrze takiegojednym ciosem nie poło\ysz, za du\o w nim \ycia.A trzebakoniecznie załatwić go akuratnie, bez \adnego hałasu.Araba mo\na nie brać w rachubę.Chłopina cherlawy, bo-jazliwy, wystarczy na niego warknąć.W czasie wędrówki Ja-377kow Michajłowicz przyzwyczaił się do tego gadatliwego Sa-lacha.Mo\na by rzec, \e wręcz się doń przywiązał.Wesoły,białe zęby cały czas w szerokim uśmiechu.Zdarzało się, \e wczasie noclegów Jakow Michajłowicz podkradał się bli\ejchantura, \eby posłuchać, jak Arab wyśpiewuje.Ju\ wcześniej postanowił, \e jemu daruje.Szkoda go.Znaczy się, gdyby była potrzeba, załatwiłby go i nawet niemrugnął.Ale ten zajęczy ogon na pewno nie doniesie takpodpowiadała psychologia, nauka, do której Jakow Michaj-łowicz odnosił się z du\ym szacunkiem.Arabowi nie wolno było zrobić jednego: podnieść krzyku.Te\, nawiasem mówiąc, zadanko.No właśnie.Zadanko z dwiema niewiadomymi: jak zatkaćgębę Arabowi i jak poło\yć Deptułę rzecz jasna, bez-szmerowo.Chwilkę pomyślał i wymyślił.Wycofał się na dół, do rogu.Tam, na drodze, znalazł pał-kę zdaje się, była to szprycha od wozu z du\ymi kołami,długa na jakieś półtora arszyna.Koniec się rozszczepił, towyrzucili.Akuratnie to, czego potrzeba.Jakow Michajłowicz wszedł z powrotem w zaułek, kulejąc.Przygiął się, zaczął niewyraznie mamrotać coś pod nosem.Wlókł się z trudem, oparty na kiju.Kto będzie się bał takiego\ałosnego kaleki?Niedzwiedz i Arab obejrzeli się jednak i patrzyli na nocne-go przechodnia bardzo czujnie.Jakow Michajłowicz przykuśtykał bli\ej i udał, \e dopiero te-raz ich zauwa\ył.Oj! przestraszył się: mo\e zli z was ludzie?Przykulal się tu\ do nich i skłonił.Lewą ręką oparł się napałce, prawą zaś, jak przyjęte jest u miejscowych, przyło\ył dopiersi i do czoła.Zwrócił się do Araba piskliwym, \ałośliwym głosem: D\amal li wallachi ibn churtum?Sam nie wiedział, o co pytał, jako \e słowa nie miały \adne-go sensu, ale rosyjskiemu Deptule powinny wydać się arabskąmową.Niedzwiedzisko, usłyszawszy taką chińszczyznę, rozluzni-ło się nieco ze strony tutejszego kaleki nie dostrzegło \ad-nego zagro\enia.378Za to Salach był zdumiony. Ejsz?Jakow Michajłowicz znów skłonił się przed nim powoli,a\ nagle wyprostował się niczym sprę\yna i knykciami bachArabowi w podstawę nosa! Walnął mocno, ale z pomiarko-waniem, bo inaczej kość nosowa wbije się w mózg i człowie-kowi kryska.Salachowi krew buchnęła z nozdrzy obalił się na wznaki zastygł.Tak było trzeba, bez najmniejszego hałasu.Nie zwlekając ani chwili, Jakow Michajłowicz obrócił siędo Niedzwiedzia.Ten zdą\ył tylko rozdziawić usta.Deptuły,których matka natura obdzieliła potę\ną posturą, mają niecospowolnione reakcje, naukowo nazywa się to reaktywna re-tardacja".Ale to tylko w pierwszym momencie, tak \e nie maco za bardzo liczyć na tę retardację.Niegdyś, jeszcze w czasiepokator\nej zsyłki, Jakow Michajłowicz widział, jak misiekłowi w rzece ryby.Gdzie tam do niego rybakowi z ościeniem!Z kosołapym nie ma \artów rozerwie cię i nawet nie zdą-\ysz kichnąć.Tote\ Jakow Michajłowicz nie \artował.W rozdziawionąze zdumienia gębę wbił koniec pałki i to tak, \e a\ zębyzachrzęściły.Po to, \eby nie mógł krzyczeć.W lewym rękawie Jakow Michajłowicz miał poręczny no-\yk fińskiej roboty, ze specjalnym mechanizmem sprę\yno-wym.Ostrze szczęknęło i uderzył ale nie w serce, bo ta-kiego drągala pchnięcie w serce nie poło\y, i te\ nie w gardło,bo zacznie chrypieć i bulgotać.Uderzył w dołek, tam gdzie wśrodku rodzi się krzyk.Zrobił swoje i odskoczył na parę kroków, \eby nie wpaśćw rozło\one szeroko łapska.Deptuła wyrwał z ust pałkę, odrzucił.Krew pociekła pobrodzie.Chce krzyczeć, ale nie mo\e nie pozwala wbite w dołekostrze.Tu, jak było do przewidzenia, Niedzwiedz zgubił sie-bie sam.Wie o tym ka\dy myśliwy: nadziany na rohatynęDeptuła wyrwie ją natychmiast, a tym samym powiększyranę.Ten te\ to zrobił.Gdyby nó\ wcią\ tam tkwił, \ycie nieopuściłoby go tak szybko.Tymczasem ten głupiec pochwyciłrękojeść, stęknął i wyciągnął nó\.Chwiejąc się, ruszył na Ja-379kowa Michajłowicza.�w odskoczył na kroczek, na dwa, natrzy to wystarczyło.Siłaczowi podcięło nogi, padł na ko-lana [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony