Carter Ally Dziewczyny z Akademii Gallagher 01 Powiedziałabym ci, że cię kocham ale

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mogłabym na niego nawrzeszczeć i zasłużyć sobie u niego na tytułdziewczyny z Gallagher.Josh to zupełnie co innego.- Właśnie szliśmy się z tobą spotkać - mówił Dillon, podchodząc corazbliżej.- Naprawdę? - spytałam z udawanym skrępowaniem.- Ale.- Spojrzałamw przestrzeń między nimi.- Nie wiecie przecież, gdzie mieszkam.- Oczywiście, że wiemy - zaprzeczył Dillon.- Widziałem cię w sobotę,jak wracałaś do szkoły.Z przyjaciółkami.- Ale.ja uczę się w domu.Nagrodę dla najlepszej nastoletniej aktorki otrzymuje.Cammie Morgan!- Nie wiem o co ci chodzi - dodałam.Uliczna latarnia nad nami migała bez przerwy i w tym ułamku sekundy,kiedy otoczyła nas ciemność, Dillon podszedł jeszcze bliżej.- No dobra, odpuść, burżujko.Widziałem cię! Za jego plecami Joshwestchnął tylko:- Dillon.238- To miasto nie jest twoją własnością! I nic mnie to nie obchodzi, co twójtatuś.- Dillon - powtórzył Josh, tym razem głośniej.Nie mogłam już nie patrzeć na Josha, a właściwie nie mogłam przestać naniego patrzeć.- Przepraszam - wyszeptałam.To było przyznanie się do winy, na które Dillon tak bardzo czekał.Niewiedział tylko, że samo przewinienie nie do końca się zgadzało.- Naprawdę przepraszam.Ja naprawdę.- Cammie.- Josh jakby próbował mnie rozpoznać.-Cammie, czy to.Przytaknęłam, nie mogąc spojrzeć mu w oczy przez napływające łzy.- A widzisz! - wykrzykiwał Dillon.- Mówiłem.- Dillon! - uciął Josh - po prostu.spadaj stąd!- Ale.- zaczął, lecz Josh stanął przede mną, żeby odgrodzić mnie odDilłona, a tak naprawdę odebrał mi najlepszą okazję do wydłubania muoczu.(A wydłubywanie oczu naprawdę będzie na końcowym egzaminie zsamoobrony).- Po prostu znikaj, Dillon.- Josh go odepchnął.Mimo to D'Man radośniedodał:- Do zobaczenia.Miałam ochotę walnąć go, kopnąć, żeby jak najbardziej bolało, alepomyślałam, że i tak żadne kopniaki nie sprawią, że będzie cierpiał takjak ja.Nawet w Akademii Gallagher nie uczą, jak łamać serca.Gdy Dillon odchodził, ja przypomniałam sobie o tych wszystkichkłamstwach, które przygotowałam dla Josha, i przez chwilę pomyślałam,że nie mogę tego zrobić, nie mogę go skrzywdzić - ani teraz, ani nigdy.Ale gdy tylko Dillon zniknął, Josh odwrócił się i krzyknął:- To prawda?!234- Josh, ja.Podszedł bliżej, a jego głos stał się bardziej stanowczy:- Jesteś jedną z nich? Jedną z nich?- Josh.Dziewczyna z Gallagher.Przez całe moje życie to określenie byłoszanowane i niemal czczone, ale w ustach Josha brzmiało jak obraza.Wtej krótkiej chwili przestał nagle być chłopakiem z moich marzeń i stał sięjednym z aptecznej hordy Dillona - knuł przeciwko Annie i osądzał mnie,więc burknęłam:- A jeśli tak, to co?- Hm! - Pokręcił głową i popatrzył w ciemność.- Powinienem siędomyślić.Kopnął w ziemię, co robił już nieraz, a potem odezwał się, jakby mówiłdo siebie:- Domowa szkoła.- Spojrzał na mnie.- A kim ja dla ciebie byłem?Jakimś dowcipem? Kto z miejscowego zrobi debila? Czy.- Josh.- Nie, naprawdę chcę wiedzieć.A może tydzień działalnościcharytatywnej? Albo miesiąc randkowania z chłopcem na posyłki? Czy.- Josh!- A może po prostu ci się nudziło?- Tak! - krzyknęłam w końcu, żeby już to uciąć.- Dobrze, w porządku.Nudziło mi się i chciałam sprawdzić, czy mi się upiecze, może być?Pan Solomon miał rację: najgorszą torturą jest patrzeć, jak cierpi ktoś,kogo kochamy.Cofnął się i ledwo było go słychać, kiedy powiedział:- Może być.Oboje zabrnęliśmy zbyt daleko i powiedzieliśmy zbyt dużo, alewiedzieliśmy też, że są powody, dla których235dziewczyny z Gallagher nie umawiają się z chłopakami z Roseville.Tyleże on nie wiedział, że te powody są tajne.- Posłuchaj, ja jutro wyjeżdżam.- Nie mogłam pozwolić, by wdrapywałsię na mur, ani dziś wieczorem, ani kiedy indziej.- Chciałam siępożegnać.- Sięgnęłam do kieszeni po kolczyki, które błyszczały w mojejdłoni jak gwiazdki z nieba.- Chyba powinieneś je wziąć.- Nie.- Odsunął moją rękę.- Należą do ciebie.- Nie.- Wcisnęłam mu je.- Wez, daj je DeeDee.Wyglądał nazdumionego.- Myślę, że by jej się spodobały - dodałam.- Dobrze, w porządku.- Z wymuszonym uśmiechem schował kolczyki dokieszeni.- Trzymaj się! - Zrobiłam jeden krok i zrozumiałam, że należymy dodwóch różnych światów.- Pamiętasz wolną wolę?- No i? - Był zdziwiony, że o tym pamiętałam.- Powodzenia.Wolna wola.Użyłam swojej, żeby odejść, wrócić do życia, które było miprzeznaczone i które wybrałam.Z daleka od chłopaka, który dokładnieuświadomił mi, co traciłam.Miałam nadzieję, że nie odprowadzał mniewzrokiem.Wyobrażałam sobie, że był już za rogiem i nawet trochę mnienienawidził, dzięki czemu budował coś na kształt mostu nad przepaściążalu.Szłam przez noc, nie oglądając się za siebie.Gdybym to zrobiła, to pewnie zauważyłabym furgonetkę.Rozdział 27Na chodniku rozległ się pisk opon, poczułam zapach spalonej gumy,usłyszałam wołanie i zgrzyt metalu o metal - to pewnie były drzwi.Mojeoczy i usta zakryły czyjeś ręce, tak jak kiedyś, gdy na innej ulicy inna pararąk pojawiła się nagle znikąd.Włączył mi się autopilot i po sekundzienapastnik leżał już u moich stóp, ale to nie był Josh.Nie tym razem.Oplotły mnie inne ręce, a wszędzie dookoła aż roiło się od pięści.Kopnęłam, trafiłam i usłyszałam znajome: O kurczę, to bolało".Jednak zanim dotarło do mnie, co usłyszałam, leżałam już na brzuchu wfurgonetce, a jakiś ktoś wydał rozkaz:- jedz!Leżałam tak bez ruchu, wkurzona, bo chociaż pan Solomon od tygodnidawał nam sygnały, że końcowy egzamin z tajnych będzie praktyczny, tonie zdawałam sobie sprawy, jak dosłownie powinno się brać jego słowa,aż do czasu, gdy pan Smith zawiązał mi oczy i skrępował ręce.- Przepraszam pana, panie Moscowitz - wyjąkałam z poczuciem winy, żetak solidnie go kopnęłam.To była dopiero jego druga misja, a ja już przywaliłam mu w bebechy.Aw dodatku jestem pewna, że to typ osiłka.242Oddychał chrapliwie, a potem powiedział:- Nie szkodzi.Nic mi.nie będzie.- Harvey.- ostrzegł pan Solomon.- A tak.Siedzieć cicho - rozkazał pan Moscowitz, dzgając mnie delikatniew żebra.Odniosłam wrażenie, że doskonale się bawił.Ponieważ to był test, wiedziałam, że powinnam zachowywać się tak, jakmnie uczono: leżałam na podłodze furgonetki, odliczając sekundy(dziewięćset osiemdziesiąt siedem, dokładnie mówiąc), rejestrując, jakskręcaliśmy w prawo, potem dwa razy w lewo, zawracaliśmy i przeje-chaliśmy przez progi zwalniające, które przekonały mnie, żepojechaliśmy okrężną drogą przez parking Piggly Wiggly.Gdy furgonetka skręciła na południe, mogłam założyć się o swój drugisemestr tajnych (co chyba właśnie rzucałam na szalę), że jechaliśmy wkierunku kompleksu przemysłowego na południowym końcu miasta.Drzwi otworzyły się i trzasnęły.Wysiedli jacyś ludzie.Ktoś postawiłmnie na żwirowym parkingu, a potem dwie silne pary rąk zaciągnęłymnie n� betonową podłogę.Zanotowałam sztuczne światło i głuchobrzmiące echo dużej pustej przestrzeni.- Posadzcie ją i zwiążcie - rozkazał pan Solomon [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony