Charles Dickens Opowieć Wigilijna

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wstał po cichu i w pantoflachpodreptał do drzwi.Gdy Scrooge położył rękę na klamce, jakiś obcy głos kazał mu wejść.Usłuchał.Był to jego własny pokój.To nie ulegało wątpliwości.Ale zaszła w nim dziwna zmiana!Zciany i sufit były przystrojone zielonymi gałęziami, a cały pokój wyglądał jak altana,ozdobiona mnóstwem purpurowych jagód.Liście bluszczu, jemioły i świerku odbijały światło i26wyglądały jak mnóstwo małych zwierciadełek.Na kominie płonął tak silny ogień, jakiego tenkomin od wielu lat nie znał.Na podłodze był urządzony wielki bufet z indyków, gęsi, kaczek, dziczyzny, dużych kawałówpieczeni, prosiąt, długich wianków kiełbas, ciast i budyniów, beczułek z ostrygami, pieczonychkasztanów, różnych jabłek, soczystych pomarańczy, apetycznych gruszek, olbrzymich placków inaczyń z wrzącym ponczem.Napełniało to pokój przedziwnym zapachem.Pośrodku bufeturozparł się wygodnie olbrzym o wspaniałym wyglądzie i wesołym obliczu.W ręku trzymałpłonącą pochodnię w kształcie rogu obfitości; uniósł ją wysoko, aby oświecić Scrooge a wchwili, gdy ten ostrożnie zaglądał do pokoju. Wejdz! zawołał ów duch. Wejdz, przyjacielu, musimy się poznać.Scrooge wszedł niebez trwogi i pochylił głowę przed duchem.Nie był to już śmiały, niczego się nie obawiający,dawny Scrooge; chociaż oczy ducha miały wyraz pogodny, on unikał ich spojrzenia. Jestem duchem tegorocznego Bożego Narodzenia przemówiło widmo przypatrz mi siędobrze.Scrooge lękliwie podniósł oczy i spojrzał na ducha z szacunkiem.Był on przybrany w rodzaj ciemnozielonej opończy, obramowanej białym futrem.Szerokiepiersi były odsłonięte.Także nogi, wyglądające spod szerokich fałd opończy, były bose, nagłowie zaś miał wieniec z liści dębowych, wśród których tu i ówdzie przebłyskiwały sopelkilodu.Jego ciemne włosy spadały w luznych lokach na barki.Pogodne oblicze, błyszczące oczy,rubaszny głos, swobodne zachowanie się wszystko mówiło o otwartości i wesołymusposobieniu.Przy jego boku wisiała u pasa stara pochwa, na poły zjedzona przez rdzę, bezmiecza. Nie widziałeś dotychczas nikogo podobnego do mnie? - zapytał duch. Nigdy - potwierdził Scrooge. Nie spotkałeś na drodze swego życia młodszych członków mojej rodziny? Mam na myślimoich starszych braci? pytał duch dalej. Nie sądzę odparł Scrooge. A nawet jestem pewien, że nie.Dużo masz braci, duchu? Przeszło dziewięciuset odpowiedział. Przerażająco liczna rodzina, szczególnie dla tego, kto musi troszczyć się o jej utrzymanie mruknął Scrooge.Tegoroczny duch powstał. Duchu rzekł Scrooge pokornie prowadz mnie, dokąd chcesz.Wczorajszej nocywyprowadzono mnie przemocą i dano lekcję, która teraz zaczyna działać.Dziś jestem gotów iśćza tobą i nie omieszkam skwapliwie z twych nauk skorzystać. Dotknij ręką mojej szaty odezwał się duch.Scrooge chwycił ją z całej siły.Zielone gałęzie, czerwone jagody, indyki, gęsi, pieczenie, prosięta, kiełbasy, pasztety,budynie, owoce i poncz znikły w jednej chwili.Znikł także pokój, ogień, czerwony blask, nocnapora, i Scrooge z duchem znalezli się na ulicach miasta.Był to ranek pierwszego dnia Bożego Narodzenia.Z chodników i z dachów zmiatano śnieg,który rozsypując się w powietrzu tworzył śnieżycę, ku niemałej uciesze bawiących się na ulicydzieci.Zciany domów, a zwłaszcza ich okna, wydawały się czarne, nie tylko w porównaniu z białymcałunem śniegu na dachach, ale i z brudnym śniegiem na jezdniach, w którym ciężkie koławozów i pojazdów wyorały głębokie bruzdy.Krzyżowały się one w najrozmaitszych kierunkachtworząc istny labirynt wąskich kanałów w brunatnym, zakrzepłym błocie i przemienionej w lódwodzie.27Niebo było pochmurne, nawet najkrótsze ulice ginęły w gęstej mgle, która opadała na ulice wpostaci szronu.W całym otoczeniu nie było nic wesołego a jednak unosiło się w powietrzu cośuroczystego i radosnego; nawet najpiękniejsza letnia pogoda i promienie słońca nie zdołałybywytworzyć podobnego nastroju.Również robotnicy zmiatający śnieg z dachów byli pogodni.Nawoływali się wzajem zdachów, od czasu do czasu rzucali jeden w drugiego kulą śniegową poczciwszy to pociskaniżeli niejedno słówko i zanosili się śmiechem zarówno trafiając do celu, jak w raziechybienia.Niektóre sklepy spożywcze były otwarte, natomiast owocarnie imponowały bogactwem.Widać było ogromne, pękate kosze kasztanów, przypominające swoją wypukłością brzuchystarych smakoszów.Ustawiono je w drzwiach sklepów i wydawało się, że lada chwila wypadnąna ulicę.Czerwonawe, przysadziste główki hiszpańskiego czosnku zdawały się spoglądaćwyzywająco na skromnie snujące się dziewczęta.One zaś tylko spod oka spoglądały na wiszącewszędzie girlandy uwite z gałązek świerku.Dalej piętrzyły się apetyczne piramidy jabłek igruszek.�wdzie ułożono stosy winogron, budzących ślinkę w ustach.Dalej umieszczono całestosy ciemnych, puszkiem okrytych orzechów, przypominających swoim aromatem zapomnianeprzechadzki po lasach.Tutaj pieczone, suszone i świeże jabłka norfolskie, prześliczniewyglądające na tle cytryn i pomarańcz zdawały się wręcz napraszać, aby je zawinięto w papier izabrano do domu na deser.Złote i srebrne rybki, chociaż zimnokrwiste, teraz wystawione wmałych, szklanych akwariach, wśród bogactwa owoców, jakby odgadywały, że dzieje się cośniezwykłego, gdyż z wielkim wzburzeniem przepływały tam i z powrotem swoje siedziby.A sklepy kolonialne.Co tam za skarby! Chociaż drzwi do niektórych sklepów były tylko dopołowy uchylone, to przez szpary można było podziwiać ich zasoby.Zwracały tam uwagę nietylko wesołe szczękania talerzy wag; nie tylko furkot sznurków, szybko odwijanych z żelaznychkółek, aby nimi zręcznie owinąć paczki zakupionych towarów; nie tylko nieustanny brzękblaszanych szufelek, nabierających kawę lub herbatę; nie tylko dzwięk wydawany przezróżnorodne paczki, rzucane na kontuar, które zjawiały się i znikały, jak kule w rękach żonglera.Nade wszystko zwracał uwagę zmieszany aromat kawy i herbaty, tak przyjemny dlapowonienia.Pięknie pachniały stosy czerwonych, dużych rodzynków i śnieżnobiałych migdałów;góry cynamonu i innych aromatycznych korzeni; owoce smażone w cukrze, których sam widokłaskotał podniebienie; festony mięsistego i soczystego winogrona; koszyki pełne skromniezarumienionych śliwek francuskich.Słowem wszystkie te przeróżne smaczne rzeczy,przedstawiane w najponętniejszych postaciach.Główną uwagę zwracali kupujący, jakby niecierpliwie pragnący wypełnić dziś od dawnawymyślony plan.Tłoczyli się w drzwiach, uderzając jeden drugiego koszykami i paczkami,zapominając na kontuarze część zakupów i szybko wracając po nie; popełniając wiele pomyłek iprzeoczeń z niezwyczajną dobrodusznością [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony