Claude Farree Korsarz z Saint Malo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Psy, naszczekawszy się do syta, zamilkły, a Tomasz Trublet westchnął: Boże, przyjmij duszę tego nieszczęsnego chłopca!Tomasz Trublet bowiem nie był człowiekiem okrutnym ani twardego serca.18KSIGA DRUGAKORSARZEIZ bocianiego gniazda, ulokowanego ponad fokbramslem, oko badający horyzont, po-chylił się w stronę pokładu i zawołał przez złożone w tubę ręce: Ląd!.Trzy rumby w lewo.Wtedy inny wachtowy, usłyszawszy to, popędził z siekierą w garści przez całą długość po-kładu, aż do jego krawędzi, i powtórzył z całej siły okrzyk, ażeby go usłyszała cała załoga. Ląd! Trzy rumby w lewo! Ląd!.Zbiegli się wszyscy, a wielu marynarzy wdrapało się na wanty, ażeby lepiej widzieć.Od czasu wypłynięcia z Dobrego Morza minęło właśnie sześćdziesiąt dni.Sześćdziesiątdni dla przepłynięcia piętnastu setek wielkich mil morskich7, oddzielających Tortue od Saint-Malo, to nie była fraszka.Mógł tego dokonać tylko doskonały żaglowiec, a Piękna Aasicawłaśnie nim była.Tomasz Trublet, wyszkolony dobrze przez swojego armatora i przez obeznanych z tymimorzami starych marynarzy z Saint-Malo, starał się obrać najlepszy kurs, choć ten daleki byłod najprostszego.Gdy tylko minęli Półwysep Bretoński, pożeglował na południe, wzdłużHiszpanii, Portugalii i poznawanych jedna po drugiej wysp afrykańskich: Madery, WyspSzczęśliwych, archipelagu Wysp Zielonego Przylądka.I wtedy dopiero, korzystając z po-myślnego wiatru przebrasował reje, wziął kurs na Amerykę, przeciął ocean od wschodu dozachodu zostawiając daleko na północy szkaradne Morze Sargassowe, i w końcu, czterdzie-stego piątego dnia zatrzymał się na jednej z Wysp Podwietrznych której? to go nie obcho-dziło.W pięć dni pózniej, po idących na zmianę wichrach i beznadziejnych ciszach, PięknaAasica płynęła wzdłuż Wysp Dziewiczych, Puerto Rico, potem San Domingo.Lecz oto nad-szedł dzień sześćdziesiąty.Sygnalizowany ląd nie mógł być teraz niczym innym, jak tylkoupragnioną Tortue, celem i końcem długiej podróży.Drzwi rufowego kasztelu otworzyły się i wyszli stamtąd kapitan Tomasz Trublet z porucz-nikiem Ludwikiem Gu�nol�m.Trzymając się pod ręce szli wzdłuż pokładu i po schodniachlewej burty weszli na bak.Tam, przyłożywszy ręce do czoła, aby lepiej widzieć, spojrzeli wdal.Załoga, zgromadzona wokół, pilnie nasłuchiwała.Ani Trublet, ani Gu�nol� nie bylizwierzchnikami, do których ludzie mogliby czuć nienawiść lub pogardę. Piękna wyspa rzekł Tomasz po chwili przypatrywania się. Istotnie, piękna przyznał Ludwik Gu�nol�. Z wyglądu przypomina tę, którą nam nie-dawno opisywał Kersaint, co to spędził cztery lata wśród tutejszych ludzi.Ląd, o którym mówili, właśnie się wyłaniał z błękitnego horyzontu, sam niebieskawy ijakby przezroczysty.Lecz oczy marynarzy, pomimo odległości, odróżniały już falisty profilłańcucha gór, urwanych stromo od północy i, przeciwnie, zniżających się w łagodnym spadkuod południa.7�wczesna wielka mila morska (franc.lieu, ang.league) wynosiła 3 mile morskie (przyp.red.).19 Na tych morzach zauważył Ludwik Gu�nol� wzrok niesie bardzo daleko.To zadzi-wiające zjawisko.Do diabła! U nas najsprytniejszy wachtowy z bocianiego gniazda nie od-gadłby nigdy na podobną odległość, że tam jest ląd! Do kroćset, masz rację! potwierdził Tomasz Trublet.Po czym umilkli i patrzyli dalej wmilczeniu. Piękna Aasica płynęła na otwartym morzu pod wszystkimi żaglami, oprócz bramsli, któ-re często są zbyt cienkie, aby nimi manewrować, kiedy się zerwie wichura.W ten sposóbożaglowana, Piękna Aasica poruszała się, według logu, z prędkością około ośmiu węzłów iTortue zaczynała się wznosić ponad morzem.Ląd niebieskawy stał się zielony, tą zielonością delikatną i aksamitną, której się nie spoty-ka w żadnej stronie świata, z wyjątkiem Antyli.A wśród tej rzadkiej i doskonałej zieleni,istotnie zachwycającej oczy, ukazała się teraz pewna liczba porozrzucanych, tu i tam białychpunkcików.Była nimi pokryta góra.Rozsiane na aksamicie drzew i łąk robiły wrażenie tychbardzo wytwornych koronek, którymi wielcy panowie zdobią jedwab żupanów. Boże! zawołał Ludwik Gu�nol�, wskazując wyspę palcem myślę, że ten zakątek jestnajbogatszy w świecie.Wszystko, co tam widać, to nie może być nic innego, jak ślicznie po-łożone wille i pałace [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony