Dusza zaczarowana t. 1 i 2 Rolland R

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale moment słabości nie trwał nigdy dłużej jak jedną do dwóch minut.Trzeba było iśćdalej.I wyruszała.Młoda, wesoła, promienna.Czemuż by nie? Przecież jest taka.I posiadago.I nigdy nie da go sobie zabrać.A zresztą na tyranie, bez którego obejść się nie można, aktóry nadużywa swej władzy, można się zemścić.Dość! Ani słowa więcej.Ona ma swojesekrety.Pomówimy o tym wkrótce, jeśli pozwoli.Na razie śmieje się nie tylko ustami, jestzadowolona tak z siebie jak z niego, czuje się pewna, trzyma go! I oczywiście właśnie w tejchwili Filip wymyka się jej.Na nic się nie zda jej talent! Na nic ten cały trud! Zawsze nad-196chodzi chwila, kiedy słabnie napięcie uwagi.Nawet Argus49 zasnął.I zwierzę zamknięte wklatce, serce kochanka trzymane pod kluczem, odzyskuje wolność.Na skutek jednej z owych aberacji powszechnych w naturze (ta dobra stręczycielka znaj-duje w nich korzyść) Noemi po raz pierwszy bez nieufności spojrzała na kobietę.Kobietą tąbyła Anetka.Noemi żyła błędną pewnością, że Filip ma odrazę do kobiet intelektualistek.Anetkę sta-wiała na ostatnim miejscu W rzędzie tych, których mogłaby się lękać.Na wzór fizycznegowyglądu swych byłych rywalek jak i swego własnego, Noemi stworzyła sobie portret tej, któ-ra mogłaby ukraść jej męża.Widziała ją drobną jak ona sama, raczej brunetką, niewątpliwiepiękną, delikatną, zalotną, umiejącą wygrywać swoje atuty.Filip głosił żartobliwy pogląd, żekobieta, będąc stworzona wyłącznie do użytku mężczyzny, powinna w życiu współczesnymbyć domowym bibelocikiem, bardzo wypielęgnowanym, lecz łatwym w użyciu, który niezajmując za dużo miejsca, zdobiłby równie miło salon jak sypialnię.Nie lubił kobiet dużych ibardziej zależało mu na wdzięku niż na piękności.Co do zalet umysłu, mawiał, że gdy mu ichpotrzeba, może je znalezć u mężczyzn i że jedyną inteligencją, jakiej żąda od kobiety, jestinteligencja ciała.Noemi nie sprzeciwiała się temu: jej obraz pokrywał się z tym portretem.Obraz Anetki nie pokrywał się z nim.Widząc ją taką dużą i silną a nawet, gdy była w spo-czynku i nic jej nie wzruszało, ciężką w swojej piękności i pozbawioną (kiedy mieć go niechciała) wdzięku podobną do Juno-jałowicy drzemiącej na łące Noemi nie uważała jej zaniebezpieczną.Lodowaty zaś chłód, który Anetka okazywała Filipowi, w oczach Noemi do-dawał jej uroku.Anetka ze swej strony, bardzo wrażliwa na urodę kobiet i skłonna do lubieniawszystkiego, co niepodobne było do niej uległa czarowi Noemi.Rozmawiając z nią dowio-dła, że ona także, gdy zechce, potrafi mieć czarujący uśmiech.Filip dostrzegł to wszystko; ibudząca się miłość rozgorzała w nim do tej Anetki o dwu obliczach, z których jedno nie byłomu przeznaczone.(Czy nie było mu przeznaczone? Z jakąż mądrą przebiegłością ode-pchnięta miłość umie wracać na miejsce, z którego ją wypchnięto!) W tym samym czasie gdyAnetka zabraniała Filipowi zgłębiania jej myśli i wycofywała się poza zasłonę najniekorzyst-niejszego ze swych wyglądów nie była niezadowolona, że patrząc ponad murem dostrzegaon najbardziej urzekający wyraz jej twarzy.O tak, dobrze ją widział.Z przeciwnego rogusalonu, opowiadając gospodarzom o jednym z ostatnich swych doświadczeń, obserwował, jakżona bezwiednie pracuje na jego korzyść.Anetka i Noemi świadczyły sobie mnóstwo czuło-ści, których Noemi zawsze miała sporo w zapasie, a które Anetce podszeptywało jakieś zło-żone uczucie, bynajmniej nie wolne od myśli o Filipie.I ucho jej łowiło z tamtego rogu salo-nu apodyktyczne akcenty głosu, który wiedział, że jest słuchany.Nienawidziła go, nienawidziła.On był najistotniejszą głębią jej tłumionej natury natury,którą chciała stłumić wszystkim, co w niej było mocne i złe; pychą twardą i władczą, po-trzebą panowania, żądaniami tak woli jak inteligencji i zmysłowego gwałtownego ciała, na-miętnością bez miłości, silniejszą niż miłość.I tak jak nienawidziła w sobie tej fauny duszy,nienawidziła jej także i w nim.Lecz było to podjęcie nierównej walki.Dwoje ich było prze-ciwko niej jednej: on i ona sama.***Filip Villard pochodził z dołów drobnomieszczańskich w Franche-Comt�.Ojciec jego byłdrukarzem w małej mieścinie; czynny, ruchliwy, śmiały, miał energię, a zarazem i brak skru-pułów w wystarczającym stopniu, by odnosić sukcesy na szerszej widowni; lecz nie powiodłomu się, bo chcąc odnieść sukces, trzeba umieć dosięgnąć, a nie przekroczyć; pewnej istnieją-49Argus w mitologu greckiej władca Peloponezu mający sto oczu.Gdy z rozkazu zazdrosnej Hery strzegłprzed Zeusem nimfy Io zamienionej w jałówkę, usnął i wtedy z rozkazu Zeusa został zabity przez Hermesa.197cej granicy śmiałości on zaś ją zawsze przekraczał.Jako redaktor lokalnej gazetki żeglującejpo mętnych wodach polityki, republikanin, gambettysta50, antyklerykał w każdym calu i ru-chliwy agent wyborczy, przebrawszy pewnego razu w zniesławianiu i szantażu miarę do-zwoloną przez prawo (nie! przez zwyczaj), został ogólnie potępiony, a opuszczony przeztych, którym się wysługiwał, i w dodatku chory, doczekał się ruiny, rozprzedaży sprzętu inagonki wszystkich lokalnych nienawiści puszczonych bez kagańca w chwili gdy nie miałjuż warunków, aby być użytecznym lub budzić lęk.Wtedy zaczął się miotać wściekle jakwilk, walcząc z chorobą, z nędzą, ze złością ludzką; a że to rozjątrzenie pogarszało stan jegozdrowia, zdechł, ziejąc aż do ostatniego tchu nieubłaganą nienawiścią do zdrady swych daw-nych towarzyszy.Mały Filip miał wówczas dziesięć lat i ani jedno z tych złorzeczeń nie prze-szło mimo jego uszu.Jego matka, dzielna chłopka z jurajskiego płaskowzgórza, nawykła do walki z nie-wdzięczną, ostrym wichrem kąsaną glebą, zaczęła wynajmować się na dniówki piorąc bieli-znę w rzece, wykonywała najcięższe roboty, mocna jak klacz perszerońska, odwalająca ro-botę swymi czterema kulasami i żelaznym kadłubem, chciwa na zarobek, ale dokładna,uczciwa, twarda dla siebie i skąpa.Lękano się jej, ale oceniano ją: był to grozny język, narazie trzymany na wodzy; wiedziano, że poprzez zmarłego męża była w posiadaniu wieludomowych sekretów; nie użytkowała ich, ale je posiadała: ostrożniej było opłacać jej posługiniż obchodzić się bez nich.Pozbawiona skrupułów moralnych, bezwzględnie, przebojem szłaprzez życie; z ponurym żarem (w rasie tej Hiszpania pozostawiła domieszkę swej krwi) i na-miętną, nie znającą granic energią o przymieszce galickiej trzezwości, nie wierząc w niedziałała tak, jak gdyby szło o zbawienie lub potępienie wieczne.Kochała tylko swego syna.Dzika to była miłość! Nie kryła przed nim nic z tego, co taiła wobec innych: traktowała go jakwspólnika.Ambitna tylko dla niego, poświęcała się sama i on też musiał się poświęcać wimię czego? W imię swego odwetu.(Swego? Tak, jej własny odwet, odwet syna, to przecieżto samo!) %7ładnej czułości, żadnego psucia, a zwłaszcza obżałowywania! [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony