Dzieje Tristana i Izoldy J.Bedier

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale pytam was, panowie moi, wy,którzy wiecie prawdę o napoju wypitym na morzu i rozumiecie rzecz całą, żali powiadał kłamstwo? Nieuczynek dowodzi postępku, ale sąd.Ludzie widzą uczynek, ale Bóg widzi serca i on sam tylko jestprawdziwym sędzią.Ustanowił tedy, że każdy człowiek oskarżony będzie mógł bronić siwego prawa zapomocą bitwy i On sam walczy po stronie niewinnego.Dlatego oto Tristan domagał się sprawiedliwościi bitwy i strzegł się w czymkolwiek chybić królowi Markowi.Ale gdyby mógł przewidzieć to, co sięzdarzyło, pozabijałby zdrajców.Ach, Boże, czemuż ich nie pozabijał?VIII SKOK Z KAPLICYKto widział jej ciało i jej wzięcie,Miałby zbyt podłe serce,Gdyby nie litował się nad Izoldą.B�roulWśród ciemnej nocy biegnie przez miasto nowina: Tristana i królową pojmano, król chce ich zgładzić.Bogaci mieszczanie i lud ubogi - wszystko płacze."Ha, trzeba nam, zaiste, płakać! Tristanie, śmiały baronie, maszże więc umierać przez tak szpetnązdradę? A ty, miła królowo, pani uwielbiana, w jakiej ż ziemi zrodzi się kiedy królewska córa takpiękna, tak droga? Toż więc jest, karle garbaty, dzieło twego wróżbiarstwa? Niechby nigdy nie oglądałoblicza Boga ten, który zdybawszy cię nie utopi miecza w twoim ciele! Tristanie, wdzięczny, drogiprzyjacielu, kiedy Morhołt przybywszy wydrzeć nasze dzieci wylądował na tym brzegu, nikt z baronównie śmiał chwycić za broń i wszyscy milczeli podobni niemym.Ale ty, Tristanie, ty stoczyłeś walkę zanas wszystkich, za lud Kornwalii, i zabiłeś Morhołta; a on dosięgnął cię oszczepem, od czego omal niepomarłeś za nas.%7łali dzisiaj, przez wspomnienie tych czynów, godzi się przystać na twą śmierć?"Płacze, krzyki podnoszą się w mieście, wszyscy biegną do pałacu.Ale taki jest gniew króla, iż nie matak potężnego i tak dumnego barona, który by się odważył rzucić bodaj słówko proszące zmiłowania.Dzień się zbliża, noc pierzcha.Przed wschodem słońca Marek jedzie poza miasto na miejsce, gdzie miałobyczaj sprawować sądy i ogłaszać wyroki.Nakazuje, aby wyżłobiono dół, aby nazbierano doń wikliny ichrustu, białych i czarnych głogów wyrwanych z korzeniem.O pierwszej godzinie poranku kazał okrzyknąć wici po kraju, aby zwołać co rychlej szlachtę Kornwalii.Zgromadzili się z wielkim pomrukiem; nie masz takiego, który by nie płakał, prócz karła z Tyntagielu.Wówczas król przemówił w te słowa:- Panowie, kazałem wznieść ten stos z chrustu dla Tristana i dla królowej, ponieważ dopuścili się winy.Ale wszyscy krzyknęli:- Sądu, królu! Sąd najpierw i oskarżenie, i obrona! Zabić ich bez sądu to wstyd i zbrodnia! Królu, łaski izmiłowania dla nich!Marek odpowiedział w gniewie:- Nie, ani łaski, ani zmiłowania, ani oskarżenia, ani sądu! Przez tego Boga, który stworzył świat, jeśliktokolwiek odważy się jeszcze żądać takiej rzeczy, spłonie pierwszy na tym stosie!Nakazuje, aby rozpalono ogień i aby sprowadzono najsamprzód z zamku Tristana.Chrust płonie, wszyscy milczą, król czeka.Słudzy pognali aż do izby, w której kochankowie zostają pod pilną strażą.Wloką Tristana za ręcezwiązane sznurami.Przebóg, hańba to była spętać go w ten sposób! Płacze od sromu; ale na co zdadząmu się łzy? Wiodą go haniebnie; zasię królowa wykrzykuje, prawie oszalała z męki:- Ponieść śmierć, miły mój, byłeś ty ocalał, ha, byłaby to wielka radość!Strażnicy i Tristan idą za miasto w stronę stosu.Ale za nimi pędzi w cwał rycerz, dogania ich, skacze naziem z rumaka jeszcze w biegu: to Dynas, zacny marszałek dworu.Na wieść o przygodzie śpieszył zzamku swego w Udanie, aż piana, pot i krew spływały koniowi po bokach.- Synu, śpieszę na sądy królewskie.Bóg pozwoli mi może podać tam radę, która wspomoże was oboje:już oto pozwala mi bodaj usłużyć ci drobną przychylnością.Przyjaciele - rzecze do sług - życzę, abyściego wiedli bez tych pętów - tu Dynas przeciął haniebne sznury - gdyby próbował uciec, żali nie macienagich mieczów?Całuje Tristana w usta, wskakuje na siodło i koń unosi go w pędzie.Owóż słuchajcie, jak to Pan Bóg Wszechmogący pełen jest litości.On, który nie chce śmiercigrzesznika, przyjął życzliwie łzy i lamenty biednych ludzi błagających go za udręczonymi kochankami.Blisko drogi, którą przechodził Tristan, na szczycie skały wznosiła się nad morzem kapliczka zwróconaku odmętom.Chórek jej wsparty był na nagiej skale, wysokiej, kamienistej, o spadających ostro szkarpach; weframudze nad przepaścią była misternie składana szyba, zmyślne dzieło świętej ręki.Tristan rzekł doswych katów:- Panowie, widzicie tę kaplicę; pozwólcie mi wstąpić.Zmierć moja bliska, pomodlę się do Boga, abyzlitował się nade mną, którym Go tyle obraził [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony