[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednak nawet wówczas nie obraziłam się na ciebie, jak powinnam była zrobić.Czara się jednak przelała, gdy ubliżyłeś mi, wypominając, że zdobyłeś mnie w walce.- Nie będę cię teraz prosił o przebaczenie, Dejah Thoris - powiedziałem - gdyż, jak wiesz, moja wina wynikała z nieznajomości waszych zwyczajów.To czego nie zrobiłem wówczas, gdyż wydawało mi się, że moja prośba będzie przedwczesna i żle widziana, robię teraz - proszę cię abyś została moją żoną.- Nie, Johnie Carter, nie mogę być twoja, póki Sab Than zyje.- Podpisałaś na niego wyrok śmierci, moja księżniczko, Sab Than umrze.- To nic nie pomoże - powiedziała.- Nie wolno mi poślubić człowieka, który zabił mego męża, nawet w obronie własnej.Taki jest zwyczaj.Tutaj, na Barsopmie, jesteśmy niewolnikami zwyczajów.To bezcelowe, mój przyjacielu.Musisz się.z tym pogodzić i cierpieć wraz ze mną.Tylko tyle wolno nam wspólnie posiadać - cierpienie i wspomnienia dni, które spędzaliśmy razem u Tharków.Żegnaj!Wyszedłem, odrzucony, z krwawiącym sercem.Jednak nie wyrzekłem się.jeszcze nadziei i nie pogodziłem się z myślą, że Dejah Thoris jest dla mnie stracona, gdyż, mimo tego co mówiła, formalny ślub jeszcze się nie odbył.Włóczyłem się wśród korytarzy, znów straciwszy orientację.Wiedziałem, że musze, uciekać z miasta, gdyż w sprawie czterech martwych strażników na pewno zostanie podjęte śledztwo, a gdy moja nieobecność na posterunku zostanie odkryta, podejrzenie z pewnością padnie na mnie.Wszedłem na prowadzące w dół spiralne schody i zszedłem kilka pięter w dół.Znalazłem się przed wejściem do obszernego pokoju, w którym siedziało kilku gwardzistów.Ściany były zawieszone przezroczystymi gobelinami i wśliznąłem się za nie niezauważony.Rozmowa gwardzistów dotyczyła jakichś błahych spraw i nie wzbudziła we mnie zainteresowania, aż do chwili, gdy wszedł jeden z oficerów i rozkazał czterem z nich zmienić strażników księżniczki Helium.Wiedziałem, że teraz się zaczną moje kłopoty.I rzeczywiście – czterech gwardzistów wyszło z pomieszczenia, a za chwile, jeden z nich wpadł z powrotem, krzycząc, że strażnicy leżą martwi w przedpokoju, prowadzącym do apartamentów księżniczki.W chwile później cały pałac wypełnił się ludźmi.Gwardziści,.oficerowie, dworzanie, służba i niewolnicy biegali tam i z powrotem po korytarzach i apartamentach, roznosząc polecenia i rozkazy oraz poszukując sprawcy zbrodni.W tym rozgardiaszu dostrzegłem szansę ucieczki i jakkolwiek była ona niewielka, zdecydowałem się.Dołączyłem do przebiegającego obok mej kryjówki większego oddziału żołnierzy i biegłem za nimi poprzez labirynt pałacowych korytarzy, aż zobaczyłem światło dzienne wpadające przez duże okna jakiejś mijanej sali.Opuściłem moich przewodników i podszedłem do jednego z okien.Prowadziło na duży balkon, wiszący na wysokości około trzydziestu stóp nad ziemią i wychodzący na jedną z miejskich ulic.W pewnej odległości od budynku stał mur o wysokości około dwudziestu stóp, zbudowany z grubego na stopę, gładkiego szkła.Czerwonemu Marsjaninowi ucieczka tą drogą wydawałaby się niemożliwa, ale dla mnie dysponującego ziemską siłą i zręcznością, była ona bagatelką.Moje jedyne zmartwienie wiązało się z tym, że mogę zostać odnaleziony przed zapadnięciem ciemności.Nie mogłem wykonać skoku teraz, w pełnym świetle dnia, gdyż podwórzec i ulica były zatłoczone Zodangańczykami.Rozejrzałem się za jakąś kryjówką.Spojrzawszy w górę zobaczyłem dużą ozdobę, mającą kształt wazy, która wisiała pod sufitem, około dziesięć stóp nad podłogą.Wskoczyłem do niej z łatwością i niemal natychmiast potem usłyszałem, że do pokoju wchodzą jacyś ludzie.Zatrzymali się wprost pod moją kryjówką, toteż wyraźnie słyszałem każde wypowiedziane przez nich słowo.- To jest robota ludzi z Helium - powiedział jeden z nich.- Masz racje, jeddaku, ale w jaki sposób przedostali się do pałacu? Mógłbym uwierzyć, że do wnętrza prześliznął się mimo czujnych straży jakiś jeden, samotny człowiek, ale nie mogę sobie wyobrazić, jak mogła tego dokonać grupa, składająca się z sześciu czy ośmiu mężczyzn.Jednakże wkrótce się czegoś dowiemy, gdyż oto nadchodzi królewski psycholog.Do grupy dołączył jeszcze jeden mężczyzna i po zwyczajowym przywitaniu jeddaka, powiedział:- Potężny jeddaku, dziwną opowieść wyczytałem w martwych umysłach twoich wiernych gwardzistów.Zostali zabici nie przez kilku napastników, lecz przez jednego.Zamilkł, aby waga jego wypowiedzi w pełni dotarła do słuchaczy.Nie uwierzono mu jednak, gdyż za chwile usłyszałem zniecierpliwiony głos Than Kosisa:- Cóż to za bzdury mi tu opowiadasz, Notanie?- To jest prawda, jeddaku - odpowiedział psycholog.- W mózgach wszystkich czterech gwardzistów jest wyraźnie wyryty taki sam obraz.Ich przeciwnikiem był bardzo wysoki mężczyzna, noszący odznaki twojej własnej gwardii, posiadający nadludzką siłę, zręczność i opanowaną po mistrzowsku sztukę walki mieczem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • hanula1950.keep.pl

    		•