handlarz ksiag przekletych marcello simoni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Willalme przywołał z pamięci tamtookropne uczucie: dyndał jak zwierzę czekające, aż obedrą je ze skóry, wygłodniały i spragniony.Powielu dniach udręki, kiedy już był bliski śmierci, stanął przed nim jakiś mężczyzna. Pomóż mi. wydyszał wtedy Francuz.Nieznajomy podszedł doń i dał mu pić. Nie poddawaj się bólowi takie były jego słowa. Ja się tobą zajmę.I tak się też stało.Od tamtej pory kupiec z Toledo troszczył się o Willalme a. Zupełnie przypadkiem Ignacio wsiadł w Akce akurat na ten statek wyjaśnił Francuz.Uberto słuchał oczarowany. Kiedy znalazł mnie na wpół martwego, ulitował się i zapłacił rycerzom za moją wolność.Wtedy moje życie złączyło się z jego życiem.Skończywszy swą opowieść, Willalme pogrążył się w milczeniu.Rzucił okiem na kupca, ale tennie sprawiał wrażenia, że wkrótce się ocknie. Nie poddawaj się bólowi, przyjacielu szepnął. Nie teraz, skoro doprowadziłeś swojeposzukiwania do końca.Gdyby tylko zdołał sobie przypomnieć jakąkolwiek modlitwę, chrześcijańską czy muzułmańską,byłaby to właściwa chwila na jej odmówienie.===Pwk6WWwIPA5rCWhZYQI6DDtdaF0+DDoMOAEzAmcDZVE=88O pierwszym brzasku barka dobiła do brzegu w pobliżu klasztoru Matki Boskiej Morza.Ledwie kadłub dotknął lądu, Uberto zeskoczył na ziemię i pomknął w kierunku dziedzińcai przyległych budynków w poszukiwaniu kogoś, do kogo mógłby się zwrócić.Chociaż pożegnał tomiejsce ledwie przed kilkoma miesiącami, wydawało mu się, że minął wiek.W jednej chwili otoczyła go gromada mnichów, których ucieszyło jego nieoczekiwanepojawienie się.Padli mu w objęcia i zasypali go pytaniami, Uberto nakazał jednak gestem milczeniei zachęcił wszystkich, by poszli za nim do barki.Dotarłszy nad brzeg kanału, ujrzeli jasnowłosego mężczyznę, który trzymał bezwładne ciałoumierającego kompana.Mnisi rozpoznali go od razu. Pomóżcie mu, proszę! wykrzyknął Uberto. Jest ranny.Ma bardzo wysoką gorączkę.Na te słowa wystąpiło naprzód dwóch krzepkich nowicjuszy, którzy pomogli Willalme owidzwignąć kupca, po czym zanieśli go w pośpiechu do klasztoru.Dzięki zabiegom mnichów kupiec doszedł do siebie w ciągu tygodnia.Przez cały czas Uberto godoglądał i otaczał troskliwą opieką.Pewnego poranka, gdy Ignacio był już niemal całkowicie zdrów,zbliżył się do jego łóżka z miną kogoś, kto ma coś ważnego do powiedzenia.Kupiec dopiero co sięobudził.Usiadł na krawędzi siennika i przyjrzał mu się zaciekawiony.Młodzieniec wręczył mu dwa przedmioty: zszyte pergaminowe karty i mały zwój. Pozbierałem części Uter Ventorum.Znalazłem je w wieży, w której cię zamknięto.Mężczyzna sprawdził otrzymane przedmioty. Moje pergaminowe karty rzekł. A to z kolei jest zwój zawierający siedem zaklęć, który byłw posiadaniu Viv�ena, tajemnica Armarosa.Dobra robota.Wreszcie złożyliśmy całą księgę. Jeszcze jesteś słaby. Uberto pokiwał głową. Rany muszą się całkiem zabliznić powiedział, usiłując powstrzymać zapał kupca.Wiedział, że kiedy tylko tamten powróci do zdrowia,opuści to odosobnione miejsce. Bez ciebie nigdy nie dałbym rady wyznał Ignacio.Zawahał się przez chwilę, następnie rzekł: Mam pomysł. Mów. Za parę dni wyruszam.Prawdopodobnie nigdy już nie wrócę do klasztoru Matki Boskiej Morza oznajmił, starając się zachować obojętność. Decyzja należy do ciebie: możesz postanowić, czyzostać tutaj, czy się do mnie przyłączyć.Masz całkowitą swobodę wyboru, nikt cię do niczego niezmusza.Co powiedziawszy, wstał. Co robisz? Jesteś jeszcze za słaby, żeby wstawać z łóżka sprzeciwił się Uberto, którego tenpomysł zaskoczył. Muszę się z kimś rozmówić. Ignacio oparł się o framugę drzwi, spoglądając posępnymwzrokiem. Tymczasem ty zdecyduj, co robić.Długo tu nie zabawię.Chociaż rzadko kto o tym mówił, Rainerio z Fidenzy był ciężko chory od wielu tygodni.Latemzaraził się malarią i jego stan pogarszał się z każdym dniem.Wysoka gorączka przykuła go do łóżkai zabroniono mu nawet wykonywania mniej absorbujących powinności.Właściwie niezdolny wstać,ciskał się na posłaniu nękany przez dreszcze i zlany potem.Mimo że mnisi nie szczędzili odymianiai ablucji, nad jego łożem unosił się odór śmierci.Otrząsnąwszy się z drzemki, opat spojrzał na drzwi do swej izby.Słyszał kroki.Gdy otworzyłoczy, zobaczył, jak do środka wchodzi jakiś mężczyzna i zbliża się do jego posłania.Podniósł wzrok,by sprawdzić kto to, a wówczas zarzęził i wtulił się w pościel. Nie bójcie się, wielebny Rainerio.Nie przyszedłem was zabić powiedział Ignacio z Toledo. Zresztą, jak widzę, jesteście już jedną nogą w grobie. Czego ode mnie chcecie? wyszeptał opat.Z ust zionęła mu fala zepsutego oddechu. Przybywam powiadomić was o śmierci Scipiona Lazarusa, waszego dobroczyńcy.Czeka nawas w piekle. Przeklęty, skąd. wysapał Rainerio. Skąd wiem, że byliście z nim w zmowie? To proste, sam mi to wyjawił.Wiedzcie, że niespotykał się z, jak to powiedzieć.porządnymi osobami.A nawet zbytnio was nie poważał: byliściejego marionetką, jak tylu innych. Czciciel diabła.Zabójca! Necromanticus! pomstował chory.Ignacio przysiadł na brzegu łoża, obrzucając go spojrzeniem pełnym litości. Dlaczego nienawidzicie mnie aż tak bardzo? Co takiego jest w moim nieszczęsnym życiu, czegoaż tak mocno nie cierpicie?Opat obdarzył go rozwścieczonym pomrukiem i wypluł: Wasza tajemnica. Moja tajemnica? Jeszczeście nie pojęli, co to jest? Ciągle mieliście ją przed oczami.Zostawiłem ją w tym klasztorze na piętnaście lat za przyzwoleniem Maynulfa z Silvacandidy,waszego czcigodnego poprzednika.Zabrałem stąd przed czterema miesiącami, kiedy wyruszałem doWenecji.Rainerio zadrżał.Jego sina, niemal zielona twarz wykrzywiła się ze zdumienia.Wreszciezrozumiał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony