Jacq Christian wietlisty kamień 03 Paneb Ognik

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nie unoś się tak, Imuni.Pisarz powinien umieć panować nad sobą.- Musimy znalezć winnego!- Podejrzewasz kogoś?- Już sprawdziłem.Rano przy rozładunku było tylko trzech rzemieślników,wszyscy z prawego zespołu.Paj Dobry Chleb, Didia Hojny i Paneb Ognik.- Obwiniasz oczywiście Paneba?- Dwie kobiety zeznały, że na miejscu przestępstwa był najdłużej.Jest taksilny, że może dzwignąć naraz więcej dzbanów niż ktokolwiek inny, więc napewno jeden sobie przywłaszczył.- Dowód masz?- Wszystko na to wskazuje, musisz więc powiadomić o tym kierownikarobót.Imuni miał rację, ale jego piskliwy głos okropnie drażnił Kenhira.- Zawiadomię go.- Jako oskarżyciel muszę być przy rozmowie - nalegał Imuni.- Chodzmy - burknął Kenhir.Nefera znalezli w pracowni rzezbiarskiej, kończył właśnie posąg Amenmesa.Król przedstawiony był w pozycji siedzącej, a na jego twarzy widać było spokóji młodzieńczą energię.Imuni już chciał się odezwać, ale Kenhir zatkał mu usta dłonią.- Cicho bądz!Posąg wykonany był tak doskonale, że Imuni w zdumieniu zapomniał nachwilę o swojej wojnie z Panebem.Patrzył, jak ręka kierownika robótmodeluje uśmiech faraona, gdzie boskie łączyło się z ludzkim, a razemtworzyły niezrównaną harmonię.Dłuto zwinnie tańczyło po kamieniu, nieraniąc go i nadając życie martwej na pozór materii.Nefer odłożył narzędzie i wytarł sobie czoło lnianą chustą.Wychodząc zinnego świata, gdzie toczył dialog z posągiem, zauważył wreszcie PisarzaGrobowca i jego pomocnika.- Mamy w Bractwie złodzieja - oznajmił Imuni.- O kogo chodzi i czego ten ktoś się dopuścił?- Paneb ukradł dzban piwa.Domagam się zwołania sądu i przeszukania jegodomu.- Przesłuchałeś go już?- Nie, bo przecież jestem tutaj.Wyszli we trójkę z pracowni i udali się w stronę domu Paneba.Olbrzym naprośbę żony bielił właśnie fronton.- Ho, ho, nie byle kto przychodzi - zauważył.- Idę o zakład, że pisarczykImuni znowu mnie o coś oskarża.- Tym razem sprawa jest poważna - odezwał się Imuni - i najlepiej od razusię przyznaj.- Przyznaję się, że coraz gorzej cię znoszę, i uważaj, bo mój pędzel możechlapnąć cię w gębę.- Czy przywłaszczyłeś sobie dzisiaj dzban piwa z porannej dostawy? -zapytał Kenhir.Oczy Paneba groznie zabłysły.- Idę o zakład, że to wymysł tego wyrodka Imuniego!- Ktoś ten dzban ukradł, a ty tam byłeś!- Ale nie sam, o ile mi wiadomo.A może to ty właśnie gdzieś go ukryłeś, żebynarobić mi kłopotów?Do rozmowy wmieszał się Kenhir, czując, że jeszcze chwila, a Panebrozszarpie Imuniego.- Sprawa wygląda poważnie, Panebie.Czy zgadzasz się na konfrontację zPajem i Didią?- Najpierw zajrzyjcie do mojej piwnicy.- Trzymajmy go za słowo - rzekł Imuni.Paneb otworzył drzwi domu.- Wejdzcie i sprawdzcie.- Nie robię tego z własnej woli - przyznał Pisarz Grobowca - i dziękuję ci zaułatwienie nam zadania.Kierownik robót został na dworze.- Wcześniej czy pózniej - zapowiedział Paneb - rozwalę łeb tej pluskwieImuniemu.- Pohamuj się, bo w najlepszym razie wylecisz za to z Bractwa.- A czy przynajmniej ty wierzysz w moją niewinność?- Czy w ogóle musisz mnie o to pytać?Imuni ze zwieszoną głową wyszedł z domu Paneba, natomiast Kenhirwyglądał na całkiem zadowolonego.- Nie ma żadnego podejrzanego dzbana - oznajmił Pisarz Grobowca.- Problem więc pozostaje - cierpko przypomniał pisarczyk.- Skonfrontujmy Paneba z obydwoma pozostałymi podejrzanymi.- I to szybko - dodał malarz - bo bardzo nie lubię marnować czasu.v�Didię znalezli u Paja.Gospodarz przyrządzał właśnie cynaderki wedługsobie tylko znanego przepisu.- Oskarżamy Paneba o kradzież dzbana z piwem - rzekł Imuni.- Czy byłeśświadkiem tej kradzieży?- Nie gadałbyś byle czego - uciął sprawę wysoki Didia.- To ja zabrałem tendzban z porannej dostawy, bo bardzo chciało mi się pić.Strącicie mi go zwynagrodzenia, ot i wszystko.- Ale przecież.- Wracaj do urzędu - nakazał Kenhir pisarczykowi.Zwąchawszy sprawę,Paneb pochylił się w stronę Paja.- Dlaczego zabrałeś ten dzban? - zapytał go na ucho.- Potrzebny był mi na sos do cynaderek.Gdybym go kupił, żona niedarowałaby mi wydatku.- Nie rób tego więcej i podziękuj Didii.- Kolega koledze zawsze pomoże - powiedział cieśla.- Myślę jednak, że Pajpowinien zaprosić nas na obiad.v�Na tebańskim dworze wszystko wrzało.Domysłów krążyło coraz więcej ikażdy był pewien, że król Amenmes lada chwila zrzeknie się tronu.Niektórzyodczuwali ulgę, inni obawiali się częściowej utraty dotychczasowychprzywilejów.Generał Mehi zachowywał głuche milczenie i snuto domysły codo dalszych jego losów.O zmierzchu wraz z żeńską służbą z nocnej zmiany przyszła do pałacuSerketa.Ubrana była skromnie i bez trudności przeszła przez pierwsze dwiekontrole.Przy trzeciej jeden ze strażników okazał się bardziej uważny.- Ciebie nie znam.- Jestem w zastępstwie chorej szwaczki.- Zgłoś się do pokojowej po przydział pracy.Serketa weszła w korytarz wiodący do garderoby, zmieniła jednak kieruneki skręciła w przejście do apartamentów królewskich.W domu Mehinaszkicował jej plan pałacu, pamiętała go doskonale i nie groziło jejzabłądzenie.W wewnętrznej kieszeni swojej bardzo prostej sukni miała sztylet i flakonikz trucizną.Sztyletu użyje, jeśli ją ktoś zatrzyma, a truciznę wciśnie do ustAmenmesowi.Odbyła się właśnie zmiana warty.Jeszcze najwyżej pół godziny, a osobistastraż Amenmesa zaśnie i droga będzie wolna.Nikt nie przeszkodzi Serkeciewślizgnąć się do sypialni władcy.Schowała się w małej klitce, gdzie trzymano naczynia.Poczeka tu, aż wpałacu zrobi się zupełnie cicho.Dał się słyszeć odgłos szybkich kroków po posadzce i generałowa uznała, żejej obawy były słuszne.Ktoś ją zdradził i teraz szukano jej.Gdyby się pospieszyła, wpadłaby już w pułapkę!Jak niespostrzeżenie się stąd wydostać? W klitce było okienko wychodzącena ogród, ale przegrodzone kamienną kratą.Ani stąd wyjść, ani gdzie sięschować.Gdy otworzą się drzwi, nie będzie jak uciekać.Pierwszemu strażnikowi, który spróbuje ją zatrzymać, Serketa wbije sztyletw brzuch, innych będzie drapała po oczach i jakoś spróbuje się przemknąć.Dały się słyszeć strwożone męskie głosy.Po nich rozległy się głosy kobiet, skargi i płacze.Serketa z zaciekawieniem uchyliła drzwi.Po korytarzu biegali żołnierze, dostojnicy i służba.Generałowa złapała jednąz dziewczyn za rękę.- Co się stało?- Król Amenmes właśnie zmarł.56Kenhir, cały mokry od potu, obudził się nagle i krzyknął z przerażenia.Niut,wyrwana ze snu, wstała i zapukała do drzwi sypialni Pisarza Grobowca.- Można wejść?Usłyszała gwałtowny kaszel męża i otworzyła drzwi.Kenhir siedział na łóżku i starał się złapać oddech.- Miałem koszmarny sen - powiedział.- Przybył tu następca Setiego.Gwałtowny, napastliwy i bitny, silniejszy od największego mocarza, krew ma woczach, a jest tak potężny, że nie boi się nawet pustyni.- Takie rzeczy w twoim wieku.Umyj się, zmienię ci pościel i porządnieuprzątnę sypialnię.Zabierała się już do pracy, gdy nagłe na głównej ulicy zrobiło się niezwykległośno, choć była jeszcze noc.Unesz Szakal chodził z pochodnią w ręku i po kolei budził mieszkańcówmiasteczka.- Wszyscy wstawać! Król Amenmes nie żyje!Nefer Milczek zdołał go jakoś uciszyć.- Już wiemy, listonosz Uputi natychmiast nas zawiadomił.Mądra Kobieta uspokajała mieszkańców miasteczka, a kierownik robótposzedł spotkać się z naczelnikiem Sobkiem, który zdążył już postawić policjęw stan gotowości [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony