Magdalena Parys Magik (2014)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Cwaniak& ? podchwyciła. Wie, jak grać. Co masz na myśli? Przed wywiadem sprezentował naczelnemu butelkę drogiego szampana, a sekretarce przesłałtyle kwiatów, że zajęły całe biurko. A ty, co dostałeś? Kiepski wywiad zaśmiał się dziennikarz. Co to był za szampan? Rocznik tysiąc dziewięćset czterdzieści pięć!Dagmara wychwyciła w głosie dziennikarza nutkę zazdrości, której nie udało się przykryćśmiechem.Stare dobre komunistyczne metody, do całości brakowało jeszcze koniaku i czekolady.Zachódschodził na wschód.Uważnie czytała wszystkie wywiady ze Schlangenbergerem, które ukazały się w ostatnich dwóchlatach.Także te z ilustrowanych magazynów, przedstawiające go na tle białej posiadłości.Siedział nawiklinowym fotelu, obok żona, dzieci i pies, wielki ogród, wielki taras, klasyczne kolumny.Coś jejto przypominało.Dopiero po chwili na to wpadła: Biały Dom w miniaturze.Tak, jest szczęśliwy i prawie spełniony.Prawie? Dopytywała dziennikarka z poczytnego pisma dlakobiet.Machał ręką, nie będzie zanudzał czytelniczek polityką.Może chce zobaczyć konie, którekupił żonie? Tak.To wszystko udało się osiągnąć ciężką pracą.American dream w Poczdamie.Dziecistudiują za granicą, córka w Ameryce, syn w Wielkiej Brytanii.Przyjeżdżają na wakacje.Piękna żonaw kostiumie Chanel dodawała z uroczym uśmiechem: Christian to pracuś.Nad ich głowami widniał tytuł: PARA ROKU.Dagmara uważnie oglądała zdjęcia.Szczególnie zainteresowała ją ta amerykańska droga dosukcesu.Tym bardziej że w przemówieniach, które od kilku dni pilnie oglądała, cofała, przewijałai znów oglądała, Schlangenberger chętnie odwoływał się do czasów świetności spółdzielniprodukcyjnych.W wywiadach udzielanych prasie społeczno-politycznej prowokował, pytającredaktorów, co tak naprawdę złego widzą w całodobowych żłobkach w NRD, co? A cow organizacjach pozaszkolnych? Może lepiej puszczać młodzież samopas, niech się zabijają, niechpałują, podpalają.Gdzie są kluby młodzieżowe, gdzie harcerze, gdzie szkolne kluby sportowe,dlaczego o wszystko troszczyć się mają zapracowani rodzice? Pomóżmy tym biednym rodzinom!Samotnym matkom!Mówił o tym w nowy-stary sposób, mówił tak, jak w zjednoczonych Niemczech dawno już niktnie mówił.Kto by się przyznał, nawet siedemdziesiąt lat po wojnie, że coś, co jednoczy niemieckąmłodzież poza szkołą w zwarte szeregi, uważa za dobre? Jeszcze by to nasunęło skojarzenia z FDJ,a już skojarzenia z Hitlerjugend każdy bałby się jak ognia.Istnieją granice przyzwoitości, są tematyzabronione, absolutne polityczne tabu.Ale tak jak znajomy dziennikarz zauważył: Christian Schlangenberger wiedział, jak grać.Stawiałna wyrazistość i chętnie balansował na granicy tego, co dozwolone.Jego ulubiony pisarz? Thilo Sarazin! A to pisarz? chciał wiedzieć dziennikarz. A co, nie?.Nazwisko Schlangenbergera pojawiało się również w niskonakładowych czasopismach. Trzeba mu też oddać sprawiedliwość, nie jest kłamcą, docenia wartości kraju, w którym wyrósł,były pułkownik, obecnie współwłaściciel SECURITAS CITY, zasłużony dla Stasi jak mało kto.Ktopowiedział, że po 1989 roku tylko w Rosji prywatyzacja przebiegała w utarty, znany wszystkimsposób? kończył swój artykuł, zatytułowany Magik , jeden z dziennikarzy.Szukała jakichśinnych artykułów jego autorstwa, ale podpisywał się Tropiciel.Pod tym pseudonimem nie znalazłaniczego poza wstrząsającymi artykułami o sierocińcach w byłej NRD.Ze wszystkich dalszych wywiadów Schlangenbergera wyłaniał się żenujący obraz populistyz zastraszająco szybko rosnącym elektoratem.Prześledziła stronę internetową Schlangenbergera,nieco dłużej zatrzymując się nad kalendarzem bieżących wydarzeń.Jego żona miała rację, twierdząc,że Schlangenberger to niezwykle pracowity człowiek.Ciągle jezdził do podupadłych wschodnich wsii miasteczek, do których nawet nacjonalistyczna NPD nie zaglądała.To z tych zapomnianych przezBoga i polityków miejsc czerpał swoją demoniczną moc.Wszystko wskazywało na to, że atrapaBiałego Domu w Poczdamie mu nie wystarczała.Mierzył w kanclerski fotel i wcale się z tym niekrył.Skończyła czytać.Na koniec wyciągnęła z bułgarskich reklamówek zdjęcia, które Gerhardukładał, a potem fotografował w hotelu.Zrozumiała, że miał powody, aby się bać.* * *W nocy obudził ją krzyk.Kto tak krzyczy? Ona krzyczała. Nein!!!.Płakała przez sen.I chyba biegła.Jak z czarnego lochu wynurzyła się przed nią scena ze snu:ucieka i boi się.Mijały sekundy, może minuty.Nie wiedziała, w nocy nigdy się tego nie wie.Miałatylko świadomość, że biegnie, płacze i krzyczy.Wysuszone gardło bolało, jakby wypaliła ze czteryjointy.Szkoda, mogła to wczoraj zrobić, gorzej niż teraz by się chyba nie czuła.Usiadła na brzegułóżka i ukryła twarz w dłoniach.Wstała.Po omacku szukała włącznika.Zapaliła światło.Była w sypialni Gerharda i mamy.Spała w ichłóżku.Zerknęła na zegar: piąta trzydzieści.Ani spać, ani wstać.O szóstej dała za wygraną i wstała.Rozejrzała się niepewnie.Jak strasznie cicho jest w tymdomu& Ten dom jest jednak straszny.Przeszedł ją dreszcz.Zapalała kolejne światła, aż doszła dokuchni.W szafce pod zlewem stało kilka butelek wody.Mama twierdziła, że tylko odstana woda możeodżywić kwiaty.Dagmara wzięła wodę i ruszyła w głąb korytarza.Weszła pospiesznie na schody.Zaskrzypiały.Stanęła na półpiętrze, gdzie znajdowała się okalająca cały hol galeria, wypełnionaopasłymi tomami książek, wejście do jej pokoju, jej byłego pokoju, a dalej do biblioteki.I w tej chwili przeżyła d�j� vu.Nie miała jednak siły ani ochoty szukać zeszytu i zapisywać.Minęła pokój.Stanęła pod półkolistym wejściem do biblioteki, nad którym berliński stolarzwyrzezbił przed laty: MAGNUM BONUM.Nie wiedziała już, czy to jawa, czy sen.Na wszelkiwypadek pozdrowiła zacne litery i ostrożnie wlała wodę do doniczki z pelargonią.Ziemia byławilgotna, ale woda wsiąkła błyskawicznie.Stare kwiaty, jak starzy ludzie przypomniało się jejniespodziewanie powiedzenie matki Gerharda, Klary [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony