Popioly Zeromski

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sformowany patrol lecia� na spo-tkanie co ko� skoczy.Oficerowie gnali z krzykiem na skrzyd�ach jexdxców, wyci�gni�tymiszablami daj�c kierunek napaSci.Gdy pierwsze dwa szeregi polskiej kompanii naciSni�te zo-sta�y przez nast�pne tak, �e �by ko�skie wrzyna�y si� mi�dzy jexdxców, a piersi rumakównapar�y w galopie na k��by i wciska�y si� mi�dzy uda koni pierwszoszeregowych, szyk hu-zarski, lec�cy pod k�tem, str�ci� si� z polskim.U�ani werzn�li si� w pó�szwadron jak pocisk.399Na wsze strony rozpierzch� si� pierwszy zbity cug.Kilkunastu zepchni�tych z kulbak lanca-mi wrzeszcza�o wSród kopyt ko�skich.Ale drugie i trzecie linie natar�y w mig z �elazn� si�� i r�ba�y si� szabl�, z konia.Podporucz-nik Olbromski wciesa� si� w ten zwarty, �o�nierski t�um.Mia� szabl� wSród Swistu szabeli pocz�� w nie siec z furi� i rozkosz�.Oczy wko�o niego przywarte, brwi zwiedzione, noz-drza dysz�.Bia�e z�by po�yskuj�.Rwiszcze i praska brzeszczot w brzeszczot.Strza�y si� roz-legaj� i dziki woko�o wrzask.Przemóg�szy skutki pierwszej, lancami, napaSci, si�a huzarska rzuci�a si� teraz wszystka z sza-blami.Rafa� czu� to doskonale, jak roztr�cone przed chwil� skrzyd�a Austriaków wci�� si� ze-st�puj� i ��cz�, jak stary, �wiczony i zwinny �o�nierz palaty�ski dosi�ga nowo zaci�nego u�anakordem na brusie toczonym i Scina go z wpraw� i zemst�.Tote� ujrzawszy przed sob� miejscei starego r�bacza w boju, rzuci� si� na niego co duchu.Ci�� stoj�c w strzemionach raz i drugiz b�yskawiczn� pr�dkoSci�.�o�nierz ów odparowa� ciosy i pozornie umkn��.Drugi najecha� najego miejsce jak sobowtór tamtego.Zwarli si� ko�mi pierS w pierS, wr�bali w siebie nawzajem,a� stal z trzaskiem zgrzyta�a.Rafa� pochwyci� moment, wpar� stopy w strzemi�, stan�� i p�atn��na amen.Nagle tamten drugi, pozornie dezerteruj�cy, zdar�szy konia w�dzid�em tak wysoko, �ez rozwartym pyskiem stan�� d�ba i rzuci� si� naprzód z impetem run�� w junaka.- Wawrzek! A bij�e! A bij�e t� psiokrew! - wrzasn�� gdzieS z boku skrzyd�owy wachmistrz.Rafa� czu� si� na si�ach i odwali� wszystkie ci�cia z pewnoSci� siebie.Pa�asz jego miota� si�b�yskawic�, strzela� woko�o i krzesa� ogie�.W pewnej chwili zgi�� si� na bok pod strasznymci�arem.Przetr�ci� mi rami�.- tyle zd��y� pomySle�.Pa�asz wylatywa� mu z garSci, spomi�dzy zmarz�ych palców.Chwyci� go jeszcze raz z ca�ejmocy, z ca�ej si�y, z ca�ej duszy i wzniós� zdr�twia�� i ci�k� r�k�, ale nie móg� ju� zada� cio-su.Mrówki; mrowisko w d�oni, w �okciu, w ramieniu.Huzar odsadzi� si� na siodle i pchn�� go wtedy sztychem w piersi.Ostrze zaora�o po koScii ognistym j�zorem w�ar�o si� w bok.Jexdziec austriacki szarpn�� si� w ty� i zlecia� z siod�ana bok, zajechany szabliskiem przez skrzyd�owego wachmistrza.Za chwil� siedzia� w kuckina zagonie, obiema r�kami trzymaj�e rozwalon� szcz�k�.Straszne jego, siwe oczy patrza�yw pró�ni�, z gard�a wydobywa� si� bydl�cy ryk.Olbromski sekretnym ruchem wyci�gn�� z ol-strów pistolet i strzeli� mu w �eb z góry, prosto w te ob��kane Slepie.Uczyniwszy to rzuci�.okiem na swe spodnie i ze zdumieniem i z�oSci� zobaczy�, �e lewa noga, kolano, but a� dostopy zalane s� krwi�.Któ� to, u stu diab�ów, tak mi� spapra�? - mySla� jak przez sen.Spostrzeg�, �e pole ca�e �ó�knie i �e p�omyki zielonawe wypadaj� z niego rz�dami.PuSci�wodze i lew� r�k� zacz�� przeciera� sobie oczy.Z krzykiem i t�tentem, robi�c lancami, strzelaj�c i tn�c si� w szable, otoczy�a go kupa bez-�adna u�anów i zagarn�a w Srodek.S�ysza� w tym t�umie nieustaj�cy krzyk kapitana, porucz-nika i kolegi podporucznika: Stój! równaj si�! Jak oszala�y wywrzaskiwa� to samo wach-mistrz starszy.Cofali si� ku lasowi odpychaj�c ze wszech si� nacisk huzarski.Pojedynczojexdxcy ganiali si� jeszcze tam i sam, w polu.Patrol, który wreszcie zacz�� raliowa� si� podlasem, uprowadza� ze sob� kilkunastu wzi�tych w niewol�.Rafa� nie rozumia� teraz dok�adnie tego, co si� dzieje.By�o mu nieprzyjemnie, md�o i g�upio.Da� si� jak tchórz por�ba�.Gdy wrzawa bitwy, szcz�k szabel i okrzyki ucicha� pocz�y, roz-400proszeni u�ani dopadali co chwila w skok do tego miejsca.Byli zgrzani, na ob��kanych i spie-nionych koniach.Ten i ów prowadzi� rumaka w�gierskiego, ten i ów wlók� rannego czy po-t�uczonego huzara.Spostrze�ono wreszcie, �e podporucznik Olbromski jest coS zanadto krwi�oblany.Broni� si� i udawa� zucha.Ale Sci�gni�to go z konia.Gdy mu starszy wachmistrz na rozkazkapitana odpi�� rozwalony mundur, krew bujn� fal� broczy� zacz�a z zanadrza.Bielizna by�awe krwi, mundur przemók� ni� do cna.Po�o�ono wojaka na ziemi, Sci�gni�to garderob� i opa-trzono ran� napr�dce.By�a w piersi i w boku.Sz�a z do�u pod pach�.Sam kapitan zacz�� j�wymacywa� szorstkimi palcami, szukaj�c kuli.Gdy go ranny zapewni�, �e to rana nie z po-strza�u, przemyto rozdarcie gorza�k� i zawi�zano szmatami.Obanda�owany tak mocno, jak-by by� wt�oczony w gorset, podsadzony na ko�, zasiad� w kulbace nikiej w krzeSle.Kompa-nia maj�c poSrodku swych rannych i je�ców z wolna posuwa�a si� brzegiem komorowskichlasów w stron� traktu.W dali, pod Nadarzynem, t�umnie pieni�y si� wojska austriackie.Kon-nica wysuwa�a si� naprzód.Dolatywa� daleki gwar i Spi�owy dxwi�k.Szmat jeszcze drogi zostawa� do goSci�ca, kiedy w kierunku lasu wysun�a si� równa, szero-ka linia kawalerii austriackiej i ostrym a wzmagaj�cym si� k�usem sz�a wzd�u� drogi.Ujrzaw-szy ten ruch kapitan wci�gn�� swoj� kompanijk� w lasy, a sam z oficerami przypatrywa� si�z otwartego miejsca.Ko� Rafa�a sta� w p�ytkiej wodzie leSnej i niecierpliwie kopytem rozpryskiwa� j� wko�o.Oczyjexdxca z przelotnym smutkiem tacza�y si� po wybrze�ach wiosennego smugowia.Duszawspomina�a sobie wiosenny swój sen: drog� do Wygnanki.Tak �ywe by�o widzenie tamtej-szej chwili, tak oczywisty by� przed okiem tamten kraj, �e teraxniejszoS� prawie znik�a.Jakprzeszkoda w uczuwaniu swych w�asnych rzeczy nastr�cza�y si� okrzyki �o�nierzy i mimo-wiedny, wbrew zakazowi, szcz�k szabel, ostróg, lanc, uprz�y.T�um drgn�� i poda� si� kuleSnemu wybrze�u.I Rafa� podniós� oczy.Na spotkanie huzarów od dawna wypad� by� z lasu drugi pu�k u�anów, pod komend� Tade-usza Tyszkiewicza.Po deszczach nie by�o w powietrzu jednej drobinki py�u, tote� ca�y ówpu�k wida� by�o jak na d�oni.Zrazu szed� równo, spor� rySci�.Ale oto w oczach pocz�� si�zrasta�, skupia�, jakby si� w siebie wci�ga�.Konie zla�y si� z ko�mi, ludzie z ludxmi.Barwajeno zosta�a, lec�ca w polu.Oto poszli co pary w koniach.Kapitan Katerla nie wytrzyma�.Zdar� konia, nawróci� nim w miejscu i stan�wszy przed swymoddzia�kiem pr�dkie wyda� rozkazy.Starszy wachmistrz z trzema dziesi�tkami szeregowychpoprowadzi je�ców i rannych w poprzek lasu, wprost do placówek pod S�kocinem i do kwa-tery g�ówne j.Reszta w pole.W moment wydzielono konwój, a zmniejszony pó�szwadron wyszed� z lasu.Uszykowa� si�na roli i z kopyta polecia� w bój.Te sto kilkanaScie koni, lec�c z ukosa do drogi, wspar�y zna-komicie szar�� g�ówn� i przyczyni�y si� do z�amania austriackiego szeregu oraz uprowadze-nia dwu setek niewolnika.Rafa� ju� tego sukcesu nie widzia� [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony