Potocki.Jan Rękopis.znaleziony.w.Saragossie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Senor Ahaswerze przerwał Velasquez zdajesz mi się byćczłowiekiem niegodziwego sposobu myślenia. Uprzedzałem was rzekł kabalista że to największy łotr naświecie. Gdybyś tak jak ja żył osiemnaście wieków odparł włóczęga pewno nie byłbyś lepszy ode mnie. Spodziewam się żyć dłużej i daleko uczciwiej przerwał kabali-sta. Ale zostaw te impertynencje i opowiadaj dalej swoje przygody.%7łyd nie odpowiedział ani słowa i tak dalej mówił:Stary Dellius został przy moim ojcu, na którego tyle trosk się od ra-zu zwaliło.%7łyli nadal razem w swoim schronieniu, gdy tymczasemSedekias.przez śmierć Heroda pozbawiony opieki, niespokojnie się onas dopytywał.Obawa naszego przybycia do Jerozolimy bezustanniego dręczyła.Postanowił zatem poświęcić nas dla dobra własnego spo-koju i wszystko zdawało się sprzyjać jego zamiarom, gdyż Delliusociemniał, mój ojciec zaś, będąc do niego szczerze przywiązany, od-osobnił się bardziej niż kiedykolwiek.Tak upłynęło sześć lat.Pewnego dnia doniesiono nam, że jacyś %7łydzi z Jerozolimy zakupi-li sąsiedni dom i że mieszkają w nim ludzie, którym zle z oczu patrzy iktórzy wyglądają na morderców.Mój ojciec, z natury lubiący samot-ność, korzystał z tej okoliczności i wcale nie wychodził z domu.Tu jakiś nagły zgiełk przerwał opowiadanie tułacza, który schwyciłtę sposobność i znikł nam z oczu.Wkrótce przybyliśmy na miejscenoclegu, gdzie zastaliśmy już przygotowany i zastawiony posiłek.Je-dliśmy, jak na podróżnych przystało, a gdy sprzątnięto obrus, Rebeka,zwracając się do Cygana, rzekła: Jeżeli się nie mylę, w chwili gdy nam przerwano, mówiłeś, żedwie kobiety upewniwszy się, iż nikt ich nie śledzi, szybko przebiegłyulicę i weszły do domu kawalera Toledo.Naczelnik Cyganów widząc, że pragniemy usłyszeć dalszy ciąg je-go przygód, zaczął w te słowa:NASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG330DALSZY CIG HISTORII NACZELNIKA CYGAN�WDogoniłem obie kobiety, właśnie gdy wchodziły na schody, i poka-zawszy im próbki, powiedziałem, o poleceniu danym mi przez zazdro-śnika, dodając: Teraz wejdzcie panie naprawdę do kościoła, ja tymczasem pobie-gnę po mniemanego kochanka, który, zdaje mi się, jest mężem jednej zwas.Skoro was zobaczy, nie chcąc zapewne, abyście wiedziały, że wasśledził, odejdzie, a wtedy będziecie mogły pójść, dokąd wam się podo-ba.Nieznajome usłuchały mojej rady, ja zaś pobiegłem do kupca win idoniosłem zazdrośnikowi, że obie kobiety rzeczywiście przybyły dokościoła.Poszliśmy razem i wtedy pokazałem mu dwie aksamitnespódnice podobne do próbek, które trzymałem w ręku.Zdawał się jeszcze powątpiewać, ale wtem jedna z kobiet odwróci-ła się i jak gdyby nie naumyślnie uchyliła nieco zasłony.Wnet radośćmałżeńska rozlała się po rysach zazdrośnika, wkrótce wmieszał sięmiędzy tłum i wyszedł z kościoła.Wybiegłem za nim na ulicę, podzię-kował mi i dał jeszcze jedną sztukę złota.Sumienie nie pozwalało mijej przyjąć, ale nie chcąc się zdradzić, musiałem schować ją do kiesze-ni.Zcigałem go wzrokiem, następnie poszedłem po dwie kobiety i od-prowadziłem je do domu kawalera.Aadniejsza z nich chciała mi daćsztukę złota. Przebacz, pani rzekłem sumienie nakazywało mi zdradzićtwego mniemanego kochanka, gdyż poznałem w nim męża, alenieuczciwie byłoby przyjmować z obu stron zapłatę.Wróciłem do przysionka Zw.Rocha i pokazałem dwie sztuki złota.Moi towarzysze krzyknęli z podziwu.Często poruczano im podobnezlecenia, ale nigdy nikt tak ich sowicie nie wynagradzał.Zaniosłemzłoto do wspólnej kasy; chłopcy poszli za mną, chcąc nacieszyć sięzdziwieniem przekupki, która w istocie nic posiadała się ze zdumieniana widok tylu naraz pieniędzy.Oświadczyła, że nie tylko da nam tylekasztanów, ile sami zechcemy, ale że nadto zaopatrzy sio w małe kieł-baski i wszystko, czego potrzeba do ich upieczenia.Nadzieja takiejbiesiady napełniła radością naszą czeredę, ja tylko jej nie podzielałem ipo stanowiłem wyszukać sobie lepszego kucharza.Tymczasem napeł-niliśmy kieszenie kasztanami i wróciliśmy do przysionka Zw.Rocha.Po posiłku zawinąłem się w płaszcz i zasnąłem.NASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG331Nazajutrz jedna z poznanych wczoraj kobiet zbliżyła się do mnie iwręczyła mi list prosząc, abym zaniósł go do kawalera.Poszedłem ioddałem pismo jego kamerdynerowi.Wkrótce wprowadzono mnie dopokoju.Powierzchowność kawalera Toledo sprawiła na mnie przyjem-ne wrażenie.Z łatwością zrozumiałem, dlaczego jest w łaskach u ko-biet.Był to młodzieniec nader powabnej postaci.Nie potrzebowałuśmiecha.:się, gdyż wesołość przebijała się w każdym rysie jego twarzy, przyczym jakiś wdzięk towarzyszył wszystkim jego poruszeniom; możnabyło tylko domyślić się lekkości i niestałości w jego obyczajach, co bezwątpienia byłoby mu szkodziło u kobiet, gdyby każda nie była przeko-nana, że potrafi ustalić najbardziej płochego mężczyznę. Mój przyjacielu rzekł kawaler znam już twój dowcip i uczci-wość.Chcesz wejść do mej służby? To niemożliwe odrzekłem. Urodziłem się szlachcicom i niemogę podejmować się obowiązków służącego.Obrałem stan żebracki,gdyż ten nikomu nie przynosi ujmy. Wyśmienicie zawołał kawaler oto odpowiedz godna praw-dziwego Kastylijczyka.Powiedzże mi, co mogę dla ciebie uczynić? Senor kawalerze odpowiedziałem lubię mój stan, ponieważjest zaszczytny i daje mi środki do życia, ale przyznam się, że kuchnianie jest tam najlepsza.Jeżeli więc senor zechcesz mi pozwolić, abymjadał z twymi ludzmi, będę to uważał za największe dla siebie szczę-ście. Z największą chęcią rzekł kawaler. W dniach, gdy przyjmujęu siebie kobiety, zwykle odsyłam służących, więc gdyby wówczasszlacheckie twoje urodzenie pozwoliło ci usługiwać nam do stołu. Skoro senor będziesz ze swoją kochanką odpowiedziałem na-tenczas z przyjemnością mogę wam usługiwać, gdyż stając ci się uży-tecznym, uszlachetniam tym sposobem mój postępek.To powiedziawszy pożegnałem kawalera i udałem się na ulicę To-ledo.Zapytałem o dom senora Avadoro, ale nikt nie umiał mi odpo-wiedzieć.Wtedy zapytałem o dom Filipa del Tintero Largo.Pokazanomi balkon, na którym ujrzałem człowieka poważnej postaci, palącegocygaro i jak mi się zdawało liczącego dachówki pałacu księcia Al-by.Głos natury żywo odezwał się w mym sercu, ale zarazem zastano-wiło mnie, że natura obdarzyła ojca takim zbytkiem powagi, zarazemtak niewiele udzielając jej synowi.Sądziłem, że lepiej byłaby uczyniłarozdzielając tę powagę po równi między obydwóch, wszelako przyszłoNASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG332mi na myśl, że należy za wszystko dziękować Bogu, i poprzestając natym wniosku, wróciłem do towarzyszów.Poszliśmy spróbować kiełba-sek u przekupki, które tak dalece mi zasmakowały, że zupełnie zapo-mniałem o obiedzie u kawalera.Nad wieczorem spostrzegłem obie kobiety, wchodzące do jego do-mu.Widząc, że dość długo tam bawią, poszedłem dowiedzieć się, czynie potrzebują moich usług, ale właśnie w tej chwili wychodziły [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony