Trocki Lew Moje Zycie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Marynarze zapytali Komitet Wojenno-Rewolucyjny, co robić.I ,,Aurora stoitej nocy tam, gdzie stała wczoraj.Telefonują mi z Pawłowska, że rząd wzywastamtąd artylerzystów, z Carskiego Sieła bataljon szturmowy, z Peterhofu szkołę chorążych.Kierenskij ściągnął do pałacu Zimowego junkrów, oficerówi kobiecy bataljon szturmowy.Wydaję komisarzom rozkaz wystawienia nadrogach do Piotrogrodu osłon z zaufanych oddziałów wojskowych i wysłaniaagitatorów naprzeciw oddziałom, wezwanym przez rząd.Wszystkie rozmowyprowadzi się przez telefon, to też są one całkiem dostępne dla agentówrządowych.Czy ci jednakże zdolni są jeszcze do kontrolowania naszychrozmów? ,,Jeżeli nie powstrzymacie wojsk perswazją, użyjcie broni.Odpowiadacie mi za to głową.Kilka razy powtarzam to zdanie.Jednakże samjeszcze niecałkiem wierzę w moc mego rozkazu.Rewolucja jest jeszcze zbytłatwowierna, szlachetna, optymistyczna i lekkomyślna.Raczej grozi orężem,niż robi zeń użytek.Ciągle się jeszcze spodziewa, że wszystkie sprawy możnarozstrzygnąć słowem.Narazie jej się to udaje.Skupienia wrogich elementówulatniają się pod samem jej gorącem tchnieniem.Już w dniu 24-go wydanorozkaz użycia broni i działania bez litości przy pierwszem usiłowaniuulicznych pogromów.Ale wrogowie nie ośmielają się nawet myśleć o ulicy.Ukryli się.Ulica jestnasza.Na wszystkich rogatkach Piotrogrodu czuwają nasi komisarze.Szkołachorążych i artylerzyści nie odpowiedzieli na wezwanie rządu.Jedynie częśćoranjenbaumskich junkrów przedostała się nocą przez nasze osłony, ja zaśtelefonicznie śledziłem ich dalsze ruchy.Skończyli swe przedsięwzięcieposłaniem do Smolnego parlamentarjuszy.Rząd Tymczasowy napróżno szukałoparcia.Grunt usuwał mu się z pod nóg.Zewnętrzna warta przed Smolnym została wzmocniona przez nowy oddziałkarabinów maszynowych.Aączność ze wszystkiemi częściami garnizonu jestw dalszym ciągu nieprzerwana.Dyżurne kompanje czuwają we wszystkichpułkach.Komisarze są na miejscu.Delegaci każdego oddziału wojskowegoznajdują się w Smolnym, do dyspozycji Komitetu Wojenno-Rewolucyjnego,na wypadek przerwania łączności.Ze wszystkich okręgów miasta suną poulicach uzbrojone oddziały, dzwonią do bram, albo otwierają je, nie dzwoniąc,i zajmują jeden urząd po drugim.Oddziały te wszędzie prawie spotykająprzyjaciół, oczekujących ich z niecierpliwością.Na dworcach specjalniewyznaczeni komisarze bacznie śledzą przyjeżdżające i odchodzące pociągi,zwłaszcza zaś transporty żołnierzy.Nic nie budzi obawy.Wszystkieważniejsze punkty miasta jeden po drugim przechodzą w nasze ręce, prawiebez oporu, bez walki, bez ofiar.Telefon dzwoni: ,,jesteśmy tu.Wszystko dobrze.Wcale nie może być lepiej.Można odejść od telefonu.Siadam na kanapie.Napięcie nerwów słabnie.I właśnie dlatego uderza dogłowy głucha fala zmęczenia. Dajcie mi papierosa! zwracam się doKamieniewa.W owych latach jeszcze paliłem, chociaż niestale.Zaciągam sięze dwa razy i, zaledwie zdołałem pomyśleć: tego jeszcze brakowało , jakstraciłem przytomność.Skłonność do omdleń przy bólu fizycznym, alboniedomaganiu, odziedziczyłem po matce.To właśnie było powodem, żepewien amerykański lekarz uznał mnie za epileptyka.Ocknąwszy się,zobaczyłem nad sobą wystraszoną twarz Kamieniewa: Może przynieść jakieś221lekarstwo? spytał. Byłoby znacznie lepiej, odpowiedziałem pozastanowieniu, przynieść coś do jedzenia. Staram się przypomnieć sobie,kiedy jadłem po raz ostatni i nie mogę.W każdym razie nie było to wczoraj.Rankiem rzucam się na dzienniki burżuazyjne i oportunistyczne.Orozpoczętem powstaniu ani słowa.Gazety tak wiele i tak zaciekle krzyczały ospodziewanem wystąpieniu uzbrojonych żołnierzy, o rzeziach, onieuniknionych rzekach krwi, o przewrocie, że tego powstania, które nadeszłoistotnie, poprostu nie zauważyły.Prasa brała nasze pertraktacje ze sztabem zadobrą monetę, a nasze oświadczenia dyplomatyczne za niezdecydowanie.Tymczasem, bez chaosu, bez starć ulicznych, prawie bez strzelaniny i przelewukrwi, według rozkazów, wydawanych z Instytutu Smolnego, oddziałyżołnierzy, marynarzy i czerwono-gwardzistów zajmowały jeden urząd podrugim.Obywatel przecierał przerażone oczy pod panowaniem nowego r�gime u.Czyżby bolszewicy, naprawdę, naprawdę zagarnęli władzę? Zjawiła się u mniedelegacja Dumy miejskiej i zadała mi kilka nieporównanych pytań: czyplanujemy demonstracje, jakie, kiedy? Duma koniecznie musi o tem wiedziećconajmniej na 24 godziny przedtem.Jakie kroki poczynił Sowiet celemochrony bezpieczeństwa i porządku? I tak dalej, i tak dalej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony