Zakładnik Pierre Lemaitre(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A tu jakiś marny bezrobotnykadrowiec, nie wiadomo przez kogo manipulowany, celuje wnas, myśląc, że wszystko ujdzie mu na sucho.Nie, naprawdę misię to nie spodobało.Miał berettę.Broń, którą bardzo dobrze znam.Kader, Yasmine i ja popatrzyliśmy na siebie i milcząco doszli-śmy do tego samego wniosku.Jak tylko komuś z naszej trójkitrafi się sposobność - pierwszy jego błąd i pan Delambre nieżyje.W tym momencie niemal wszyscy obecni w sali musielipomyśleć, że zwariowali.Ci, którzy wiedzieli, że chodziło osymulację, natychmiast pojęli, że wróciliśmy do realu.Pozostali kompletnie nie rozumieli, jak to się stało, żeporywacze, którzy dopiero co wzięli ich na zakładników, terazsami są więzniami.Pewnie nie mogli tego w żaden sposóbrozgryzć.Menedżerowie Exxyalu, którzy widzieli, jakterroryści zastrzelili pana Dorfmanna, ujrzawszy go terazcałego i zdrowego, zorientowali się oczywiście, że padli ofiarąoszustwa.Ale zobaczyli też ludzi, których nie znali, imężczyznę, który trzymał na muszce ich prezesa i strzałami zpistoletu rozwalił kamery.Efekt oszołomienia działał nakorzyść pana Delambre a.Nim ktokolwiek zdążył zastanowić się nad sytuacją, ten kazałnam położyć się na podłodze na brzuchu, z szerokorozłożonymi rękami i nogami.- Palce też rozprostować! Jeden ruch i strzelam!Tego się samemu nie wymyśli.Rozstawione palce to rzecz,o której trzeba wiedzieć.Jednak, mimo fachowych rad,jakich mu ewidentnie udzielono, technikę miał nowicjusza.Sam zresztą zdał sobie z tego sprawę, kiedy chciał nowoprzybyłych przeszukać: ludzie leżeli na ziemi bez ładu i składu,nie mógł robić dokładnej rewizji i jednocześnie mieć ichwszystkich w polu widzenia.To jest główny problemsamotnego napastnika.Od strony technicznej działanie wpojedynkę wymaga świetnej organizacji i doskonałejumiejętności przewidywania, i jeśli jest jakiś szczegół, o którymczłowiek nie pomyślał, to może być pewny, że właśnie na nimsię potknie.Co więcej, pan Delambre nie miał do tegoodpowiedniego nastawienia.Ciągle pokrzykiwał: %7ładnychruchów! Kto się ruszy, zabiję!.W głębi duszy w siebie niewierzył.Tak przynajmniej wyczułem, kiedy podszedł, żebymnie obmacać.Jego ruchy nie były na tyle niezręczne, by daćmi uzasadniony powód do reakcji, ale brakowało im należytejsystematyczności i precyzji.Ten człowiek może popełniaćbłędy, byłem nawet pewny, że niedługo zrobi pierwszy.Leżącplackiem na ziemi jak pierwszy lepszy klient supermarketupodczas napadu, uznałem, że gdybym miał rękę, nie dałbymmu żadnych szans.Jeszcze nigdy pan Delambre nie był tak bliski śmierci jakwtedy i być może o tym wiedział.Gdy nas rewidował, mimo niewdzięcznej pozycji miał jednąprzewagę: wiedział, czego szuka.Głównie telefonówkomórkowych.Po jednym od osoby.A przy okazji zegarków, bynas pozbawić punktów odniesienia.Bez problemu nam jeodebrał i wrzucił wszystkie do szuflady wyciągniętej z biurka.Potem spuścił żaluzje w oknach i przeszedł do dalszego etapuoperacji, zmieniając układ na sali:- Pan! - krzyknął do pana Cousina.- Tak, pan! Proszęwstać, ręce WCI%7ł do góry, i stanąć tutaj.Z %7łYCIEM!Cały czas krzyczał, a niektóre słowa dosłownie wywrzaskiwał.Nie widziałem, czy był to sygnał zwiastujący panikę, czy panDelambre nadal wypełniał dzwiękową przestrzeń, żebyśmy niemogli pomyśleć.Rzecz w tym, że jemu też to uniemożliwiałomyślenie.Jako jeden z pierwszych na jego rozkaz wstałem iprzez krótką chwilę mogłem mu się przyjrzeć: był bardzopobudzony.I właśnie świadomość, że jest takirozgorączkowany, taki porywczy - instynktownie wymuszała nanas posłuch.Czuliśmy, że jest zdolny popełnić każdy błąd, ale ikażdą zbrodnię.Gdy relacjonuje się owe wydarzenia teraz, wszystko wydajesię dziać w zwolnionym tempie.Opisuje się każdy gest, każdyzamiar, ale w rzeczywistości sprawy potoczyły się bardzoszybko.Tak szybko, że nie zdążyłem nawet zadać sobiezasadniczego pytania: dlaczego pan Delambre to wszystkorobił? Na co liczył? Dlaczego menedżer wezwany na rozmowękwalifikacyjną wziął swoich przyszłych pracodawców nazakładników przy użyciu ostrej amunicji? Kryło się za tym coś,czego nie potrafiłem pojąć, więc pomyślałem, że lepiejpoczekać, aż sytuacja sama się wyklaruje.Tak więc kazał nam kolejno wstawać i wskazywał każdemujego miejsce pod ścianą.Wtedy polecił nam usiąść plecami doniej i położyć płasko ręce.Okazja do działania nieszybko miałasię nadarzyć, bo to jedna z pozycji, które najtrudniej zmienić.Sam wiele razy stosowałem ją podczas różnych operacji.Nie przygotował szczegółowego planu, bo nieraz wskazywałkogoś, wahał się, mówił: Tam! , a potem zmieniał zdanie: Nie, tam.!.Było to bardzo niepokojące.Ale w końcu wszyscy zostali usadzeni.Nie wiem, czy o taki właśnie rezultat mu chodziło, ale był wtym logiczny porządek.Po prawej miał ludzi z Exxyal-Europe:pani Camberlin, panna Tran, panowie Cousin, Lussay iGu�neau (który zdążył włożyć z powrotem spodnie imarynarkę).Z lewej moja ekipa: Mourad, Yasmine, Kader, panRenard i ja, i wreszcie pośrodku samotni, wzięci w kleszczemiędzy obie grupy, panowie Dorfmann i Lacoste.Efekt, choćimprowizowany, robił wrażenie, ponieważ ci dwaj natychmiastskojarzyli się wszystkim obecnym z oskarżonymi na ławiesądowej.Zresztą to poczuli; obaj zbledli.Chyba bardziejwidoczne było to u pana Lacoste a, który zwykle jest lekkoopalony; pewnie uprawia sporty zimowe.W takich razach, odwrotnie, niż się sądzi, to nie kobietypłaczą najwięcej i najgłośniej.Pan Gu�neau, który wylał jużwszystkie łzy, ściskając poły marynarki, wpatrywał się zuporem w podłogę między własnymi stopami.Pałeczkę po nimprzejął pan Lussay, cicho popłakując jak malec, który boi się, żedostanie lanie.Pani Camberlin szlochała w milczeniu, rozmazałsię jej makijaż, miała ciemne ślady na policzkach, tylko nadolnej wardze zostało jeszcze trochę szminki.Upięćdziesięcioletniej kobiety to zawsze niezbyt ładny widok.Zkolei panna Tran była blada, wyglądała, jakby w kilka minutpostarzała się o dziesięć lat, włosy jej oklapły.Już nieraz tozauważyłem.W sytuacjach skrajnych ludzie natychmiastrezygnują ze wszystkiego, co stanowiło o ich urodzie, bo myślątylko o tym, żeby przeżyć, i najczęściej brzydną.Ale największe wrażenie robił pan Cousin.Już w normalnychwarunkach jego skrajna chudość była szokująca, ale teraz byłsztywny jak wielkanocna świeca, a jego sokole oko zdawało sięprzewiercać wszystko na wylot.Odwrotnie niż tamci, gotowi wrazie potrzeby wyrzec się wszelkiej godności, byle uratowaćżycie, on wpatrywał się w pana Delambre a jak w osobistegowroga, nie spuszczając wzroku, nie mrugnąwszy okiem, jakbybyli sobie równi, a jego gesty, kiedy wykonywał poleceniatamtego, wyrażały milczący, ale radykalny sprzeciw.Pozostalistarali się nie rzucać w oczy, jak najmniej poruszać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony