Alex Kava Maggie O'Dell 01 Dotyk zła

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przykro mi, że nie mogę ci zostawić światła.Czy mogę jeszcze coś dla ciebie zrobić? Chcę do domu wyszeptał znów chłopiec. Twoja mama nie ma czasu się tobą opiekować, Matthew. Chcę do mamy. Nigdy nie ma jej w domu.Założę się, że w nocy przyprowadza do domu obcych mężczyzn,co? Od kiedy wyrzuciła twojego tatę. Mówił spokojnie i cicho. Proszę mnie puścić do domu. Ciągle zostawia cię samego.Pracuje do pózna.Pracuje nawet w weekendy. Chcę iść do domu. Chłopiec zaczął płakać, tłumił poduszką ciche łkania. A z tatą nie możesz być. Cicho i spokojnie.Musi zachować spokój, choć czuł jużzbierający się w nim gniew. Twój tata cię bije, prawda, Matthew? Chcę do domu błagał chłopiec coraz głośniej. Ja ci pomogę.Uratuję cię.Ale musisz być cierpliwy.Patrz, przyniosłem ci twojesmakołyki.Chłopiec nie ustawał jednak w płaczu, który zmieniał się w wysoki skowyt.Mężczyznaskrzywił się.Był bliski wybuchu.Musi się kontrolować.Spokój.Dlaczego nie może zachowaćspokoju? Tak, opanowanie i spokój. Chcę do domu. Zgrzytliwy skowyt. Do diabła! Zamknij się, ty pieprzony mazgaju!ROZDZIAA DWUDZIESTY SZ�STYArtykuł Christine w wieczornym wydaniu gazety dotarł do kiosków w centrum Omahao trzeciej trzydzieści.Do czwartej roznosiciele gazet podrzucili Omaha Journal na gankii trawniki w całym Platte City.O czwartej dziesięć rozdzwoniły się telefony w biurze szeryfa.Nick polecił Phillipowi Van Domowi zainstalować dodatkowe linie telefoniczne i aparaty,posunął się nawet tak daleko, że zaproponował, by tymczasowo zajęli biura urzędu okręguw końcu korytarza.Szaleństwo nabrało więc oficjalnego wymiaru.Nick czuł, jak wywracają musię wnętrzności.Zdenerwowani mieszkańcy miasta domagali się informacji na temat podjętych działań.Ratusz chciał wiedzieć, ile będzie kosztowało zaangażowanie dodatkowych sił i środków.Dziennikarze zadręczali prośbami o wywiady z klauzulą wyłączności, nie chcąc czekać naporanną konferencję prasową.Niektórzy koczowali w gmachu urzędu.Oczywiście pojawiły się różne przecieki.Maggie miała rację.Zdjęcie Matthew pobudziłopamięć wielu osób.Trzeba było tylko oddzielić prawdziwe ślady od fałszywych, co nie byłołatwym zadaniem.Jakby tego było mało, Maggie stanowczo nalegała, aby nie lekceważyć nawettych pozornie bezsensownych tropów.W związku z tym następnego dnia Nick miał nawetwysłać kogoś, by sprawdził wiarygodność opowieści Sophie Krichek o starym niebieskimpickupie.Nie wierzył, by coś to dało, bowiem Krichek była samotną starą kobietą, którapróbowała zwrócić na siebie uwagę.Nick nie chciał jednak, żeby ktokolwiek, a zwłaszczaMaggie, zarzucił mu potem, że nie sprawdził wszystkiego. Nick, Angie Clark dzwoniła do ciebie cztery razy. Lucy złapała go w korytarzu, wyrazniezirytowana rolą posłańca miłości. Jak znów zadzwoni, powiedz jej, że mi przykro, ale nie mam czasu rozmawiać.Lucy wyglądała na zadowoloną.Odchodziła już, ale jeszcze cofnęła się. O mały włos bym zapomniała.Max idzie już z kopiami zeznań Jeffreysa z przesłuchańi procesu. Zwietnie.Bądz tak dobra i powtórz to O Dell. Gdzie mam je położyć? Skakała obok Nicka, który kierował się do swojego pokoju. Daj je agentce O Dell, dobrze? Wszystkie pięć pudeł?Przystanął tak gwałtownie, że zderzył się z Lucy.Chwycił ją za łokieć, bo zachwiała sięmocno na swoich wysokich szpilkach. Jest tego pięć pudeł? Znasz Max.Jest dokładna, wszystko zostało oznakowane i skatalogowane.Kazała cipowiedzieć, że dołączyła kopie dowodów, a także pisemne oświadczenia świadków, którzy niezeznawali w procesie. Pięć pudeł? Pokręcił głową. Połóż je w moim pokoju. Okej. Odwróciła się i znowu zatrzymała. To mam powiedzieć agentce O Dell? Tak, proszę. Jej nieufność, pogarda czy cokolwiek to było, skierowane przeciwkoMaggie, stawały się coraz bardziej oczywiste. Och, i burmistrz czeka na ciebie na trzeciej linii. Lucy, nie możemy zajmować żadnej z tych linii. Wiem, ale się upierał.Nie mogłam przecież odłożyć słuchawki.Tak, był pewien, że Brian Rutledge się upierał.Ten to był dopiero upierdliwy.Nick wycofał się do swojego pokoju.Zamknąwszy drzwi, padł na skórzany fotel i poluzowałkrawat.Nie mógł sobie poradzić z guzikiem przy kołnierzyku, niemal go oderwał.Przycisnąłzamknięte powieki kciukiem i palcem wskazującym, przypominając sobie z trudem, ile spał odpiątku.Wreszcie chwycił za słuchawkę i włączył się na trzecią linię. Cześć, Brian.Mówi Nick. Nick, co się tam, u diabła, dzieje? Czekam, cholera, od dwudziestu minut. Nie chciałem ci zawracać głowy, Brian.Jesteśmy trochę zajęci. Sam mam kryzys, Nick.Rada miejska uważa, że powinienem odwołać wszystkie imprezyzwiązane z Halloween.Cholera, Nick.Jak odwołam Halloween, wyjdę na jakiegoś pieprzonegogłupka. To popracuj nad sobą, Brian. Pieprzę to, Nick.To nie jest śmieszne. Wcale się nie śmieję.Ale wiesz co? Mam kilka ważniejszych spraw niż Halloween.Lucy wsadziła głowę do pokoju.Pomachał, żeby weszła.Otworzyła drzwi i dała znakczterem mężczyznom, który weszli za nią i położyli pudła w rogu przy oknie. Halloween to nie żarty, Nick.Ten wariat może coś kombinować, jak dzieciaki będą biegaćpo ciemku.Błagalny, skrzeczący głos Rutledge a grał Nickowi na nerwach.Uśmiechnął się i wyszeptał dziękuję do Maxine Cramer, która przywlokła ostatnie pudło.Miała za sobą cały dzień pracy,przez pół korytarza transportowała to pudło, a jej niebieski kostium wyglądał nienagannie,wyprasowany na sztywno.Jej szaroniebieskie oczy i trwała od fryzjera były również bez zarzutu.Odpowiedziała uśmiechem i skinęła głową, po czym wyszła. Brian, czego ty ode mnie chcesz? Chcę wiedzieć, na ile ta przeklęta sprawa jest poważna.Macie jakichś podejrzanych?Będziecie kogoś aresztować w najbliższej przyszłości? Co wy tam, u diabła, robicie? Jeden chłopiec jest martwy, a drugi zaginął.To jak myślisz, Brian, na ile to jest poważne,co? A jeśli chodzi o to, jak sobie radzę ze śledztwem, to nie twój pieprzony interes [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony