Dekameron t.1 Boccaccio G

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Najstar-sza siostra z zazdrości miłośnika swego zabija, druga, oddając swe wdzięki księciu Krety, odśmierci ją wybawia.Za to jej kochanek życia ją pozbawia i z pierwszą z nich ucieka.Naj-młodszą parę o to zabójstwo obwiniają, a ta, pojmana, do winy się przyznaje.Obawiając sięśmierci, kochankowie przekupują straż i bez grosza salwują się ucieczką na wyspę Rodos,gdzie pózniej w wielkim niedostatku umierają.Filostrat, wysłuchawszy opowieści Pampinei, rzekł po chwili milczenia: W waszej opowieści przy końcu były rzeczy, które mi do smaku przypadły, przedtemjednak zbytnio śmiać się było trzeba, a przecie ja nie tego chciałem.Po tych słowach, zwracając się do Lauretty, rzekł: Pani, na ciebie teraz kolej przypada.Chciej nam, jeśli to możliwe, coś lepszego opowie-dzieć. Zbyt niemiłosiernymi dla kochanków jesteście odparła ze śmiechem Lauretta iwiecznie pragniecie, aby ich miłość nieszczęśliwie się kończyła.By wam dogodzić, opowiemhistorię o trzech parach, które po krótkiej szczęśliwości równie zły spotkał koniec.I tak zaczęła: Moje miłe towarzyszki! Zapewne dobrze wiecie, że każda przywara, każda występnanamiętność przynieść może wielką szkodę nie tylko temu, co się jej wpływowi poddaje, aleczęsto i innym.Osobliwie gniew, według mego mniemania, w większą biedę nas gna bez ha-mulca niżli inne złe namiętności.Gniew jest bowiem gwałtownym i nierozważnym wzburze-niem duszy, wywołanym zaznaną przykrością, które nam możność rozsądnego myśleniaodejmuje; oślepia on oczy nasze i całą naszą istotę niepohamowaną wściekłością napełnia.Namiętność ta częściej w duszach mężczyzn się zapala, przy tym u jednych z większą, u dru-gich z mniejszą wybucha siłą, jednak przyznać trzeba, że i kobiety od niej wolne nie są.Gniew ich większe jeszcze sprowadza niedole, gdyż łatwiej się rozpala, jaśniej płonie i nie-ograniczoną władzę nad nimi bierze.Nie lza się zresztą dziwić temu, zważywszy, że ogieńłatwiej letkich i kruchych rzeczy się ima nizli twardych i ciężkich przedmiotów, my zasię(niechaj mężczyzni mi tych słów za złe nie biorą) delikatniejsze i wrażliwsze od nich jeste-183śmy.Zauważę przy tym, że nasza przyrodzona łagodność i dobroć jest zródłem rozkoszy iwytchnienia dla bliskich nam mężczyzn, gdy tymczasem nasza gniewliwość wiele nieszczęśćna nich sprowadza i w wielkie niebezpieczeństwa ich wtrąca.Dlatego też z wszystkich siłstarać się winnyśmy o trzymanie naszego gniewu na wodzy.Teraz opowiem wam historiętrzech młodzieńców i trzech umiłowanych przez, nich dziewcząt; wszyscy wskutek gniewujednej z białogłów z ludzi wielce szczęśliwych w nieszczęśników się przemienili.�Jak wam dobrze wiadome jest, Marsylia, nad brzegiem morskim w Prowancji leżąca, jestmiastem czcigodnym i dobrze starożytnym.Gród ów ongiś więcej niż dzisiaj w bogatychkupców obfitował.Pośród nich słynął z: osobnych bogactw swoich Arnald Civada, człek zniskiego rodu idący, aliści uczciwy i wielką rzetelnością się odznaczający, i niezmierne po-siadający majętności.%7łona obdarzyła go kilkorgiem dzieci; pośród nich były trzy dziewczęta, od chłopców star-sze.Dwie dzieweczki, które blizniaczkami były, liczyły po lat piętnaście, trzecia właśnieczternasty rok rozpoczęła.Arnald z towarami do Hiszpanii odjechał.Krewniacy czekali tylkona jego powrót, aby dzieweczki za mąż wydać.Jedna z córek kupca zwała się Ninettą, drugaMagdaleną, a trzecia Bertellą.Do Ninetty pewien młody i ubogi szlachcic, nazwiskiem Re-stagnone, najtkliwszy afekt żywił.Ninetta odpłacała mu wzajemnością.Oboje poczynali sobietak ostrożnie, że w tajności przed całym światem mogli swoją miłością się cieszyć.Ten ta-jemny ich stosunek trwał dość długo, gdy nagle zdarzyło się, że dwóch młodzieńców, dzie-dziców znacznej fortuny, po śmierci ojców swoich w Magdalenie i Bertelli się zakochało.Jeden z nich zwał się Folko, drugi Ughetto.Gdy Ninetta o tym przyjacielowi opowiedziała,ów postanowił z ich pomocą z niedostatku swego się wydobyć.W tym celu zbliżył się z nimii to jednemu, to drugiemu ułatwiał spotkanie z ukochanymi.Nieraz także jednocześnie imtowarzyszył, nie zaniedbując zarazem swojej wybranej.Wreszcie Restagnone, przekonany, żepozyskał już całkiem ich przychylność, zaprosił ich pewnego dnia do swego domu i rzekł donich: Wszystko, co uczyniłem dla was, mili przyjaciele, okazuję wam dowodnie, jaką przyjazńdla was żywię.Wiedzcie, że gotów byłbym uczynić dla was to, co tylko dla siebie samegouczynić bym zdołał.Powiem wam teraz, jaka myśl mi do głowy przyszła, wy zasię po nara-dzie ze mną sami osądzcie, co czynić należy.Jeśli słowa i postępki wasze nie kłamią, to przyznać trzeba, że równie gorąco miłujecieMagdalenę i Bertellę, jak ja ich siostrę.Chcę wam, jeśli się zgodzicie, podsunąć pewien śro-dek, dzięki któremu afekty nasze do lubego wkrótce kresu przywiedzione zostaną.Wy jeste-ście ludzmi bogatymi, ja zasię nic nie posiadam.Jeśli, zebrawszy do kupy wszystkie swojebogactwa, rozdzielicie pieniądze na trzy części i mnie jedną z nich oddacie, to pozostaniewam tylko wybrać stosowne miejsce, gdziebyśmy po społu z swymi kochankami szczęśliwieżyć mogli.Zdaje mi się, że bez zbytnich trudów siostry ku temu skłonię, aby, zabrawszyznaczną część majętności swego ojca, w nasze ślady poszły.Poczniemy żyć, jak trzej bracia,każdy z swoją umiłowaną, i staniemy się najszczęśliwszymi na świecie ludzmi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony