Sapkowski Andrzej Pani jeziora (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na pokładzie kogi kłócili się dwaj mężczyzni, przekrzykując się podniesionymi głosami.Rozumiała, co mówią.Szło o ceny śledzi.Nieopodal była tawerna, z jej otwartych drzwi buchał odór stęchlizny i piwa, słychaćbyło głosy, brzęki, śmiechy.Ktoś ryczał plugawą piosenką, wciąż tę samą zwrotkę:Luned, v'ard t'elaine arseAen a meath ail aen sparse!Wiedziała, gdzie była.Zanim jeszcze przeczytała na rufie nazwę jednego z galeasów:"Evall Muire".I port macierzysty: Baccal�.Wiedziała, gdzie była.W Nilfgaardzie.Uciekła, zanim ktokolwiek zwrócił na nią baczniejszą uwagę.Nim jednak zdołała zanurkować w nicość, pchła, ostatnia z tych, które ją oblazły wpoprzednim miejscu, która przetrwała podróż w czasie i przestrzeni przyczajona w fałdziekurtki, skoczyła długim pchlim skokiem na portową keję.Jeszcze tego samego wieczora pchła zadomowiła się w wyliniałym futerku szczura,starego samca, weterana wielu szczurzych bitew, o czym świadczyło odgryzione przy samejczaszce ucho.Jeszcze tego samego wieczora pchła i szczur zaokrętowali się.A jużnastępnego ranka wypłynęli w rejs.Na holku, starym, zaniedbanym i bardzo brudnym.Holk nosił nazwę "Catriona".Nazwa ta miała przejść do historii.Ale wówczas jeszczenie wiedział o tym nikt.* * *Następne miejsce - choć naprawdę trudno było w to uwierzyć - zaskoczyło obrazem iściesielankowym.Nad spokojną, leniwą rzeką płynącą wśród schylonych nad wodą wierzb, olch idębów, tuż obok mostu spinającego brzegi zgrabnym kamiennym łukiem, stała wśród malwkryta trzciną oberża porośnięta dzikim winem, bluszczem i pnącym groszkiem.Nad gankiemkołysał się szyld, były na nim złocone litery.Litery dla Ciri zupełnie obce.Ale na szyldziewidniał też całkiem udatny rysunek kota, założyła więc, że to oberża "Pod Czarnym Kotem".Płynący od oberży zapach jadła po prostu zniewalał.Ciri nie zastanawiała się długo.Poprawiła miecz na plecach i weszła.Wewnątrz było pusto, tylko przy jednym ze stolików siedziało trzech mężczyzn owyglądzie wieśniaków.Nawet na nią nie spojrzeli.Ciri siadła w kącie, plecami do ściany.Oberżystka, korpulentna kobieta w czyściutkim fartuchu i rogatym czepcu, podeszła ispytała o coś.Jej głos brzmiał brzękliwie, ale melodyjnie.Ciri pokazała palcem na otwarteusta, poklepała się po brzuchu, po czym obcięła jeden ze srebrnych guzów kurtki, położyła nastole.Widząc dziwne spojrzenie, już brała się do obcinania drugiego guza, ale kobietapowstrzymała ją gestem i sykliwym, choć mile dzwięczącym słowem.Ekwiwalentem guza okazała się miska gęstej warzywnej polewki, gliniany garnek zfasolą i wędzonką, chleb i dzbanek rozcieńczonego wina.Przy pierwszej łyżce Ciripomyślała, że chyba się rozpłacze.Ale opanowała się.Jadła powoli.Rozkoszowała się.Oberżystka podeszła, zabrzęczała pytająco, przyłożyła policzek do złożonych dłoni.Czyzostanie na noc?- Nie wiem - powiedziała Ciri.- Może.W każdym razie dziękuję za ofertę.Kobieta uśmiechnęła się i odeszła do kuchni.Ciri rozpięła pas, oparła się plecami o ścianę.Zastanawiała się, co dalej.Miejsce - wporównaniu zwłaszcza do kilku ostatnich - było sympatyczne, zachęcało do dłuższego pobytu.Wiedziała jednak, że zbytnia ufność może być niebezpieczna, a brak czujności zgubny.Czarny kot, dokładnie taki jak na szyldzie zajazdu, zjawił się nie wiadomo skąd, otarł ojej łydkę, prężąc grzbiet.Pogłaskała go, kot lekko tryknął łebkiem jej dłoń, usiadł i zacząłwylizywać sobie futerko na piersi.Ciri patrzyła.Widziała Jarre siedzącego przy ognisku w kręgu jakichś nieładnie wyglądającychoberwańców.Wszyscy gryzli coś, co przypominało kawałki węgla drzewnego.- Jarre?- Tak trzeba - powiedział chłopiec, patrząc w płomienie ogniska.- Czytałem o tym wHistorii wojen, dziele autorstwa marszałka Pelligrama.Tak trzeba, gdy ojczyzna w potrzebie.- Co trzeba? Gryzć węgiel?- Tak.Właśnie tak.Matka ojczyzna wzywa.A częściowo z pobudek osobistych.- Ciri, nie śpij w siodle - mówi Yennefer.- Dojeżdżamy.Na domach miasta, do którego dojeżdżają, na wszystkich drzwiach i wrotach widniejąwielkie krzyże namalowane białą farbą lub wapnem.Kłębi się gęsty i smrodliwy dym, dym zestosów, na których pali się trupy.Yennefer zdaje się tego nie zauważać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony