Głuchowski Piotr Lód nad głowš

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pracują, skrzypiąc, na próżno - śnieg już niepada Arsen zdaje się tego nie dostrzegać.Róża przeciska się między fotelami i siada obok niego.Dłuższą chwilęw milczeniu obserwuje białą pustkę przed maską auta.Przecinają właśnieogromną jak lotnisko polanę.Na czarnym niebie wśród rozerwanych wia-trem beżowych obłoków ukazuje się księżyc.Arsen sztywno, oburącztrzyma kierownicę.Jest coś nienaturalnego, chorego w tej jego pozycji.Dotego ta twarz.szara maska.Mimo wszystkich fenomenalnych sztuczek,którymi popisał się podczas ucieczki z Warszawy, Róża nie może sięoprzeć wrażeniu, że oto wiezie ją nie dawny dowódca-przywódca, aleupiór.Zrobiła dobrze, wysyłając wiadomość.- Potrzebuję do toalety!On natychmiast zwalnia, ale ona tylko klepie go w ramię.- Nie tutaj.Nie będę podcierała dupy śniegiem.Staniemy na stacji.- Nie ma stacji.- Wiem.Poczekam, aż będzie.- Dzwoń do pizdzielców!- Dzwonię cały czas.- Nie przestawaj.Arsen zwalnia przed zbliżającą się ścianą lasu.Ona wraca na tył samochodu, przed ekrany.- Przejazd zobaczysz z prawej, skręt o trzydzieści i dalej dwa kilome-try prosto.Ezra i Marks nadal nie odbierają.Według wskazań skanera są już nad rzeką przy dziewiętnastym.Z satelity wygląda to na gospodarstwo rolne.Co ten szajgec jeden zdrugim tam wyrabiają?- Zadzwoń do żurnalisty! - Arsen odwraca na moment głowę i rzucakomendę, niby zdawkowe pozdrowienie.Jakby się zastanawiał jednocze-śnie nad czymś innym.Ale pomysł jest dobry.Róża dzwoni.Po sześciu długich sygnałach połączenie się kończy.- Też nie odbiera.- Spróbuj jeszcze raz.- Spojrzenie Arsena wędruje między elektro-niczną mapą na desce rozdzielczej i ciemną ścianą drzew tańczących przedpodskakującym nierówno samochodem.Hamowanie wśród kolein i wiel-kich, zlodowaciałych brył, ostry zakręt, biały krzyż pomiędzy równymipniami sosen, fragment ogrodzenia z surowych bali, a dalej - śnieżny, leśnytunel, którego końca nie widać.Prosto jak strzelił.Gaz do oporu.Na liczni-ku sto dwadzieścia.Kolejny długi sygnał z telefonu dziennikarza.Jeden, drugi, trzeci.szó-sty.- Nic!- Jeszcze raz!Arsen hamuje gwałtownie przed wyjątkowo głębokim wykrotem, zaktórym równy dotąd dukt zamienia się w tor przeszkód.Połamane gałęzietrzaskają pod kołami, całe auto trzęsie się tak, że Róża musi zapierać się oblaszane ściany.Powtórne wybieranie numeru.Sygnał urwany w połowie.Jest połącze-nie! Róża jednym ruchem palca przerzuca odsłuch spodziewanej rozmowyna głośniki w kabinie i próbuje wydobyć z siebie maksymalnie uprzejmyton sprzedawczyni ubezpieczeń.- Am I speaking with mister Robert Pruski?Po drugiej stronie słuchawki nic nie słychać.Długa sekunda ciszy, poniej druga.- Mister Pruski is not here.- Koślawy angielski z polskim akcentem.- Who is talking?Pisk destilera sprawia, że Róża natychmiast zrywa połączenie.- Ktoś nas namierza - mówi niskim, nieswoim głosem i zupełnie nie-potrzebnie.Arsen przecież dokładnie wie, co oznaczają dzwięki programuchroniącego ECDH.Jakim cudem?! Kto tam jest? Aapiąc z trudem równowagę we wścieklerozedrganym wnętrzu, Róża podłącza do serwera kilka nowych urządzeń.Pracuje szybko, szarpie kablami, nie bawi się w dokładne konfigurowanie,ukrytą w podwójnym dachu antenę podnosi o czterdzieści dwa stopnie - naczuja.Jeżeli nawet cały ciąg zaraz padnie - to padnie.Ona potrzebuje tylkokilku sekund podglądu.Chce się upewnić, że wszystko stracone.Będą chmury zasłaniały czy nie?Arsen zwalnia, zakręca o dziewięćdziesiąt stopni, potem przyspiesza.Transporter już nie szarpie jak dzikie zwierzę - teraz się kołysze.Są wreszcie na asfalcie.Oczekiwany obraz teatru operacji pojawia się po przyłączeniu trzeciegoaparatu z rzędu.I zaraz znika, tak jak się obawiała.Ale to, co na momentukazuje się na ekranie, wystarczy aż nadto.W bezpośredniej bliskości go-spodarstwa nad rzeką są co najmniej cztery osoby w ruchu, może i pięć.Dotego nakładające się silne sygnały, w tym dużo kodowanych.Już sprzątają.- Widzisz ich?!- Nie widzę nic.Wszystko siadło.Muszę restartować.- Pospiesz się.Róża uruchamia na nowo aparaty, ale teraz nie zamierza oglądać obsza-ru N52� 45' 3.7742 i E18� 57' 17.4573.Bardziej interesuje ją ruch wokółmiejsca, gdzie się obecnie znajdują.Do najbliższej stacji benzynowej - wAuniuchach - dwadzieścia kilometrów.Kwadrans, jaki w tej sytuacji pozostał, wykorzystuje, pracując przytrzech klawiaturach naraz.Usuwa obie pamięci z głównego silosu i zasta-nawia się, które z otaczających ją procesorów powinna wymontować wpierwszej kolejności.Wypycha kieszenie kombinezonu do oporu, ale jesz-cze nie wszystko wyjęte.Cztery kolejne kostki krzemu umieszcza w adidasach.Jeszcze dwa razykłamie, mówiąc Arsenowi o kłopotach z ponownym ustawieniem zerwane-go układu.A on za każdym razem odpowiada równie beznamiętnie: Pró-buj dalej.Gdy oświetlona na zielono stacja pojawia się przy drodze, jest dwadzie-ścia siedem minut po dziesiątej.- Kamera będzie z przodu.Stań za budynkiem.- Wolę, żebyś kucnęła gdzieś indziej, jeśli już musisz.- Stawaj!! Muszę kupić słuchawki! Zwykłe, zasrane słuchawki z okrą-głymi końcówkami.Pozrywałam wtyczki.Arsen hamuje i skręca.**Stacja jest mała, ale z całonocnym bufetem.Wiatr targa naderwanymbanerem reklamującym wzbogacone paliwo.Przy dystrybutorach trzy auta:dwa zaśnieżone, zamarznięte i puste, jedno - wściekle fioletowe, bardzomałe, bardzo śmieszne i bardzo czyste - wygląda, jakby przed chwilą opu-ściło myjnię [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony