Henryk Sienkiewicz Ogniem i mieczem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. A ja się waćpana nie spoóiewałam szeptała mrużąc swe śliczne oczy ale jużtak nie całuj, bo nie przystoi. Jak nie mam całować odpowieóiał rycerz gdy mi miód nie tak słodki, jakousta twoje? Myślałem też, że już mi uschnąć przyjóie bez ciebie, aż mnie sam książę tuwyprawił. To książę wie? Powieóiałem mu wszystko.A on jeszcze rad był, na kniazia Wasyla wspomniaw-szy.Ej, chybaś ty mi co zadaław ��, óiewczyno, że już i świata za tobą nie wióę! Aaska to boża takie zaślepienie twoje. A pamiętasz jeno ten omen, który rarógw �t uczynił, gdy nam ręce ku sobie ciągnął.Znać było już przeznaczenie. Pamiętam& Jakem też od tęskności choóił w Aubniachw �u na Sołonicę, tom cię tak prawie,jako żywą, widywał, a com wyciągnął ręce, toś nikła.Ale mi więcej nie umkniesz, gdyżtak myślę, że nic nam już nie stanie na wstręciew �v. Jeśli co stanie, to nie wola moja. Powieóże mi jeszcze raz, że mnie miłujesz.Helena spuściła oczy, ale odrzekła z powagą i wyraznie: Jako nikogo w świecie. %7łeby mnie kto złotem i dostojeństwyw �w obsypał, wolałbym takie słowa twoje, boczuję, że prawdę mówisz, choć sam nie wiem, czym na takowe dobroóiejstwa od ciebiezarobić mogłem.w p y ze n a.ze (ukr.z n) miasto na środkowej Ukrainie, położone nad Taśminą, dopływemśrodkowego Dniepru, jedna z najdalej wysuniętych twieró Rzeczypospolitej.w �p g usuwać, wywłaszczać.w ��c c (z hol.i ) tani materiał bawełniany, perkal.w �� icze buty z krowiej skóry.w ��c mi c z chyba mnie zaczarowałaś.w �t g ptak drapieżny z roóiny sokołowatych, ceniony w sokolnictwie, zwany dawniej sokołem polskima.sokołem podolskim.w �u nie miasto na Połtawszczyznie, na śr.-wsch.Ukrainie, rezydencja książąt Wiśniowieckich.w �v n n cie przeszkoóić.w �w e óiś popr.forma N.lm: dostojeństwami.Ogniem i mieczem 63 Boś miał litość dla mnie, boś mnie przygarnął i ujmował się za mną, i takimisłowyw �x do mnie mówił, jakich wprzódy nigdy nie słyszałam.Helena zamilkła ze wzruszenia, a porucznik począł na nowo całować jej ręce. Panią mi bęóiesz, nie żoną rzekł.I przez chwilę milczeli, tylko on wzroku z niej nie spuszczał, chcąc sobie długie nie-wióenie nagroóić.Wydała mu się jeszcze piękniejszą niż dawniej.Jakoż w tej ciemnawejświetlicy, w grze promieni słonecznych rozłamujących się w tęczę na szklanych gomół-kach okien, wyglądała jak owe obrazy świętych óiewic w mrocznych kościelnych kapli-cach.A jednocześnie biło od niej takie ciepło i życie, tyle rozkosznych niewieścich ponęti uroków malowało się w twarzy i całej postaci, że można było głowę stracić, rozkochaćsię na śmierć, a kochać na wieczność. Od twojej gładkości chyba mi oślepnąć przyjóie! rzekł namiestnik.Białe ząbki kniaziówny wesoło błysnęły w uśmiechu. Pewnie panna Anna Borzobohata ode mnie stokroć gładsza! Tak jej do ciebie, jako właśnie cynowej misie do miesiąca. A mnie imć Rzęóian co innego powiadał. Imć Rzęóian wart w gębę.Co mnie tam po onej pannie! Niech inne pszczołyz tego kwiatu miód biorą, a jest ich tam niemało.Dalszą rozmowę przerwało wejście starego Czechły, któren przyszedł witać namiest-nika.Uważał go on już za swego przyszłego pana, więc kłaniał mu się od proga, oddającmu wschodnim obyczajem salamyw �y. No, stary Czechły, wezmę i ciebie z panienką.Już też jej służ do śmierci. Niedługo jej czekać, wasza miłość, ale póki życia, póty służby.Bóg jeden! Za jaki miesiąc, gdy z Siczyw �p wrócę, ruszymy do Aubnióww �� rzekł namiestnik,zwracając się do Heleny a tam ksiąó Muchowiecki ze stułą czeka.Helena przestraszyła się: To ty na Sicz jeóiesz? Książę posyła z listami.Aleć się nie bój.Osoba posła i u pogan święta.Ciebie zaśz kniahinią wyprawiłbym choć zaraz do Aubniów, jeno drogi straszne [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony