|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Peng zdołali się ju\ otrząsnąć z pora\ki, jakąich armie poniosły w pierwszej połowie roku i ich wola podpisaniarozejmu osłabła.Komuniści wykorzystali przerwę w walkach, byumocnić swe pozycje w górach i przeciągnąć wojnę, zadającwojskom ONZ jak największe straty, co zmusiłoby w końcuWaszyngton pod naciskiem opinii publicznej do zakończeniadziałań wojennych i wycofania się z Korei.Chiny bowiem zdą\yłyju\ dostosować się do narzuconej im przez Amerykanów wojny nawyni szczenię.Postanowiono zrezygnować z frontowych atakówcałych dywizji na rzecz miejscowych, bardzo gwałtownych starć zmniejszymi jednostkami amerykańskimi, zwykle w sile batalionu,które starano się likwidować.Mao był przekonany, \e wojna na wy-niszczenie obróci się przeciw wojskom ONZ, gdy\, jak topowiedział, mają znacznie mniej ludzi ni\ my".W odpowiedzi na przeciąganie rozmów, które było grą na zwłokę zestrony przeciwnika sukcesywnie wzmacniającego swe pozycje nalinii frontu, Ridgway postanowił w połowie sierpnia przeprowadzićkilka ograniczonych ataków, aby uświadomić chińskimdecydentom, \e osiągnięcie linii 38 równole\nika le\y obecnie pozamo\liwościami ich armii, i zmiękczyć ich stanowisko wnegocjacjach.Te działania posłu\yły Mao za pretekst do zerwaniarozmów, co nastąpiło 23 sierpnia.Aby wymusić na komunistachpowrót do stołu rokowań, Ridgway przygotował jesienną ofensywęsił ONZ.Wojska sprzymierzonych do 12 pazdziernika ustaliły nowąlinię frontu, uzyskując nieznaczne zdobycze terytorialne kosztemdu\ych strat.Do końca pazdziernika 1951 r.8 Armia poniosła stratyw licz- 153bie 8 tys.\ołnierzy zabitych bądz rannych.Jednak straty chińsko-północnokoreańskie były znacznie cię\sze i Mao zdecydował się nawznowienie rozmów.22 pazdziernika rozpoczęto nową rurę negocjacji, tym razem wmiejscowości Panmund\on, 10 kilometrów na południowy wschódod Kesongu.Jednocześnie z rozmowami toczyły się ograniczonedziałania wojenne i intensywna rozbudowa fortyfikacji na liniachfrontu.Sytuacja coraz bardziej przypominała walki pozycyjne weFrancji podczas I wojny światowej.Dowództwo sprzymierzonychzdawało sobie sprawę, \e bez podjęcia działań przeciwko zapleczuwojsk komunistycznych nie będzie mo\liwe osiągnięcie dalszychpostępów na froncie.Na takie jednak działania nie było przyzwoleniapolitycznego.Z drugiej strony przeciągająca się wojna coraz bardziejrujnowała ekonomicznie Chiny.Jednym z głównych punktów spornych negocjacji była kwestiawymiany jeńców wojennych.Okazało się bowiem, \e ponad połowaze 130 tys.wziętych do niewoli \ołnierzy chińskich ipółnocnokoreańskich odmawiała powrotu do swoich krajów.ONZchciało przyznać jeńcom prawo wyboru, temu jednak gwałtowniesprzeciwiali się komuniści.W połowie 1952 r.nastąpiła zmiana na stanowisku dowódcy siłONZ w Korei.Gen.Ridgway został przeniesiony na stanowiskodowódcy Sił Zbrojnych NATO w Europie, a jego miejsce zajął gen.Mark W.Clark.6 pazdziernika 1952 r.armie chińskie i północnokoreań-skieprzeprowadziły największą ofensywę od wiosny poprzedniego roku.W jej wyniku udało im się przesunąć linię frontu nieznacznie wkierunku południowym.Jednak ten sukces, okupiony zresztą jakzwykle ogromnymi stratami.nie trwał długo, gdy\ siły ONZprzeprowadziły kontrofensywę, w wyniku której odzyskały utraconyuprzednio teren.Na początku 1953 r.doszło do dwóch istotnych wydarzeńpolitycznych, które miały du\y wpływ na zakończenie 154konfliktu.20 stycznia urząd prezydenta USA objął DwightEisenhower, opromieniony sławą podczas działań II wojny światowejdowódca wojsk alianckich w Europie, cieszący się ogromnąpopularnością w społeczeństwie amerykańskim i szacunkiem naarenie międzynarodowej.Drugim czynnikiem była śmierć przywódcyZSRR Józefa Stalina, która nastąpiła 5 marca.Stalinowi bowiemprzedłu\ający się konflikt koreański był na rękę z politycznychpowodów.Wiązał znaczne siły amerykańskie w tej części świata,pogłębiał przepaść pomiędzy Pekinem i Waszyngtonem orazpropagandowo scalał obóz komunistyczny pod hasłem obrony przedimperializmem amerykańskim.Prezydent Eisenhower od początkuswej kadencji wywierał presję na komunistów, aby przestali grać nazwłokę i zagroził zniesieniem ograniczenia prowadzonej wojnyzarówno w odniesieniu do terytorium, jak równie\ broni, co byłoaluzją do mo\liwości u\ycia przez USA wszelkich dostępnychśrodków znajdujących się w ich arsenale wojennym, z broniąnuklearną włącznie.Jednocześnie sekretarz stanu Dulles w rozmowiez premierem Indii Nehru 21 maja dał do zrozumienia, i\ w wypadkufiaska rozmów pokojowych Stany Zjednoczone zaanga\ują się nadu\o większą skalę w konflikt, ni\ miało to miejsce do tamtej pory.Ten polityczny blef odniósł skutek, tym bardziej \e spadkobiercyStalina byli zajęci zaciekłą walką o władzę po dyktatorze, a jak uczyłatamtejsza praktyka, przegrana była często równoznaczna z końcem nietylko politycznej kariery.4 czerwca delegacja chińska i północnokoreańska zaakceptowałyostatnie punkty układu rozejmowego i 27 lipca 1953 r.doszło dopodpisania, po 20 miesiącach negocjacji, aktu zawieszenia broni,kończącego trzyletnie zmagania w wojnie koreańskiej.Ze strony siłONZ swój podpis pod układem zło\ył amerykański generał WilliamK.Harrison, komunistów z północy reprezentował generał Nam II.Obie strony przyjęły linię ówczesnego frontu, 155przebiegającą nieco na północ od 38 równole\nika, jako strefęzdemilitaryzowaną o szerokości 4 kilometrów.Zawieszenie bronimiało być nadzorowane przez specjalną komisję międzynarodowąpowołaną przez ONZ.Kwestię zjednoczenia państwa pozostawionodo negocjacji KRL-D i Republiki Korei.Walczące stronyzobowiązały się do wymiany jeńców wojennych z pozostawieniemmo\liwości wyboru tym, którzy nie chcieli wrócić do swych krajów.Jeńcy chińscy, którzy odmówili powrotu do Chińskiej RepublikiLudowej, zostali przewiezieni na Tajwan
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plhanula1950.keep.pl
|