|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Jeśli zostaniesz z tyłu, Strażniku - stanowczym głosem oświadczył Loial - wówczas resztę życia spędzisz wśród Dróg.Nawet jeśli potrafisz czytać w języku Ogirów, to i tak nigdy nie słyszałem o żadnym człowieku, który potrafiłby sam, bez przewodnika z mojej rasy, odnaleźć szlak wiodący od pierwszej Wyspy.Czy znasz język Ogirów?Lan ponownie pokręcił głową, a Moiraine powiedziała:- Dopóki nie będzie nam stwarzał kłopotów, dopóty my nie będziemy go niepokoić.Nie mamy czasu.Ani odrobiny.Gdy zjeżdżali z mostu na następną Wyspę, Loial powiedział:- O ile właściwie zapamiętałem ostatni Drogowskaz, biegnie stąd szlak wiodący do Tar Valon.Najwyżej pół dnia podróży.Nie stracimy nawet tyle czasu, ile jest potrzebne, by dotrzeć do Mafal Dadaranell.Jestem pewien, że.Urwał, gdy latarnie oświetliły Drogowskaz.Tuż pod samym szczytem tablicy z napisami kamień pokrywały głęboko wycięte rysy, ostre i kanciaste, przypominające rany.Lan raptem przestał ukrywać trapiący go niepokój.Nadal siedział w siodle wyprostowany, Rand jednak odniósł nagle wrażenie, że Strażnik czuje wszystko, co go otacza, że czuje nawet ich oddechy.Zaczął objeżdżać Drogowskaz, zataczając coraz to szersze kręgi.Poruszał się w taki sposób, jakby gotował się do ataku lub jego odparcia.- To wiele wyjaśnia - powiedziała spokojnie Moiraine - i budzi we mnie lęk.Więc to aż tak.Powinnam się była domyślić.Skaza, rozpad.Powinnam się była domyślić.- Domyślić czego? - spytała Nynaeve, wchodząc w słowo Loialowi, który z kolei spytał:- Co to jest? Kto to zrobił? Nigdy nie widziałem ani nie słyszałem o czymś takim.Aes Sedai wytrzymała ich wzrok bez cienia zdenerwowania.- Trolloki.Zignorowała ich przerażone okrzyki.- Albo Pomory.To są runy trolloków.Trolloki odkryły, jak się wchodzi do Dróg.W taki zapewne sposób dotarły niezauważenie do Dwu Rzek, przez Bramę przy Manetheren.W Ugorze znajduje się co najmniej jedna Brama.Zerknęła w stronę Lana, zanim na nowo podjęła wyjaśnienia.Strażnik odjechał już tak daleko, że widać było jedynie nikłe światło jego latarni.- Manetheren zostało zniszczone, ale prawie nic nie jest w stanie zniszczyć Bramy.W taki właśnie sposób Pomory potrafiły zgromadzić niewielką armię dookoła Caemlyn, nie wzniecając alarmu we wszystkich krainach od Ugoru po Andor.- Urwała, w zamyśleniu dotykając warg.Niepodobna jednak, że poznały już wszystkie szlaki, bo inaczej wtargnęłyby do samego środka Caemlyn za pomocą tej samej Bramy, z której myśmy skorzystali.Tak.Rand zadrżał.Przejść przez Bramę i napotkać zaczajone w ciemnościach trolloki, całe setki, może tysiące trolloków, pokrzywionych olbrzymów o zezwierzęconych twarzach, którzy z chrapliwym warkotem będą wyskakiwać z czerni, siejąc mord.Albo coś jeszcze gorszego.- Niełatwo jest korzystać z Dróg - westchnął Lan.Latarnia Strażnika znajdowała się w odległości najwyżej dwudziestu piędzi, jednakże rzucany przez nią blask przybrał postać bladej, niewyraźnej kuli, bardzo odległej od świateł otaczających Drogowskaz.Moiraine poprowadziła ich w tamtą stronę.Na widok tego, co odkrył Strażnik, Rand pożałował, że nie ma pustego żołądka.U stóp jednego z mostów zastygły sylwetki trolloków, unieruchomionych w chwili, gdy wymachiwały gwałtownie zakrzywionymi toporami i sierpowatymi mieczami.Ich ogromne cielska, zszarzałe i dziobate jak kamień, tkwiły zatopione do połowy w rozdętej, pokrytej bąblami substancji.Niektóre z bąbli pękły, odsłaniając fragmenty twarzy, wystające pyski, na zawsze wykrzywione zwierzęcym grymasem strachu.Rand, słysząc, że ktoś za nim wymiotuje, boleśnie przełknął ślinę.Nawet jak na trolloki była to straszna śmierć.Kilka stóp za trollokami most się kończył.Słup drogowskazu leżał roztrzaskany na tysiące kawałków.Loial zsunął się ostrożnie z grzbietu konia, podejrzliwie obserwując ciała trolloków, jakby się spodziewał, że zaraz ożyją.Pośpiesznie przeszukał gruz pozostały po drogowskazie, szukając metalowych napisów, niegdyś osadzonych w kamieniu.Po chwili wdrapał się z powrotem na siodło
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plhanula1950.keep.pl
|