Michel Zevaco Królowa serc

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Dlaczego? zapytała chrapliwym głosem. Bo te miliony są nie dla delfina, lecz dla jego książęcej wysokości, księcia Orleanu, uko-chanego braciszka naszego delfina.88 Jesteś tego pewny? zapytała, a w oczach jej błysnęły krwawe błyski. Tam do licha! odpowiedział szyderczym głosem de Ville zapytaj o to jego książęcąmość delfina.Powie ci, że jest to wiano jego brata.Złoto, do którego doda się jeszcze kilkaprowincji.czy słyszysz? Gdyby cię więcej obchodziły cudze sprawy dawno już wiedziałabyśo tym, o czym wiedzą wszyscy dworzanie królewscy, że król jegomość nienawidzi Henryka.Nienawidzi go, a nie mogąc pozbawić go dziedzictwa tronu, pragnie urwać z jego własnościjakiś kąsek na rzecz faworyta. Aaa! wyszeptała przeciągle. Powiadają również, że jeśli cesarz i król pociągną jeszcze parę lat, tak sprytnie wszyst-kim pokierują, że delfin odziedziczy po ojcu tylko cień królestwa.Prawdziwym królem bę-dzie jego książęca mość Karol.Czy rozumiesz teraz? Tak, rozumiem odpowiedziała tym razem bez swego tradycyjnie uprzejmego uśmie-chu. Kto wie jednak, czy, jeśli znajdę na to jakąś radę, czy powtarzam pani Diana nieskorzysta z mego pomysłu. Co? Stara Diana?! zaśmiał się hałaśliwie de Ville. Ależ rzuć pani okiem w lustro ipowiedz, czy potrafi ona walczyć zwycięsko, z pani młodością.Poszła za jego radą: uśmiech zadowolenia ukazał się na jej ustach: Zdaje mi się rzekła że pani Diana będzie zmuszona istotnie do kapitulacji.Ale gdybyto tylko ona była moją rywalką.lecz jest jeszcze ta młoda dziewczyna.To jest dopieroprawdziwe nieszczęście!Cisnęła się nagle gwałtownie: To pan obiecałeś jego książęcej wysokości, że wydasz w jego ręce tę dziewczynę! Pan!Widzisz, a widzisz, że pracujesz pan na moją zgubę! Oszalałaś! wzruszył ramionami albo nie rozumiesz, że w ten sposób okazuję mojąbezinteresowność, że zaszczycony łaskawymi względami pana i władcy.mam prawo czu-wać z bliska.i działać w imię kościoła a więc bez podpisów.W każdym bądz razie mogę cięzapewnić, że osoba jej nie stanie na twojej drodze. Czy ona jest ładna? zapytała Nicola ciekawie. Nic nie wiem odparł niedbale. Nigdy jej nie widziałem na oczy.Bo i po co? Zawsze lepiej jest poznać swego wroga! rzekła Nicola sentencjonalnie. Być może, pamiętaj jednak o tym, że ten wróg nigdy cię nie zaniepokoi.Ja czuwam, o,nie obawiaj się! Teraz tylko zacząć działać bo, rozumiesz pani chyba, że nie można być pra-wie królową, gdy się nie ma księcia kochanka! Czy zrozumiesz to w końcu, że nie chcączgubić twego kochanka, musisz postarać się o to, aby król Franciszek został wykreślony zlisty żyjących! Czekam więc? Jeszcze dziś wieczór przystąpię do dzieła! rzekła Nicola zdecydowanym na wszystkotonem. Pamiętaj o przysłowiu: czego baba chce, diabeł też zechce.Pokiwała w zamyśleniu głową: Sondowałam już Henryka.Trudno będzie wyciągnąć z niego, co myśli o tym wszyst-kim.On taki nieufny i skryty.Nigdy nie wyda wyraznie rozkazu, który masz na myśli. Może być również niewyrazny warknął de Ville, byle tylko był! Podejmuję się reszty.Uspokoił się.Wiedział, że będzie mu posłuszna, że dopomoże mu, uciekając się do wszystkichmożliwych wybiegów niewieścich.że postara się uzbroić dłoń syna przeciw ojcu.chodziłoteraz bowiem już nie o sprawy ogólne, lecz o jej własny interes, o jej własny majątek.Tłumaczył jej wszystko, rysował przed nią plan działania.Słuchała go uważnie, wtłaczającsobie do głowy szczegóły.Kiedy wreszcie opuszczał progi jej domu, pożegnali się również ceremonialnie i sztywno:baron wychodząc na ulicę, zasłonił twarz brzegiem płaszcza, nie życząc sobie, aby go widziano.89XXXIDELFIN I DIANABaron de Ville, nie śpiesząc się zbytnio, udał się do pałacu de Tournelles.Mogło być jużokoło wpół do ósmej gdy wszedł do pokoju, w którym delfin, kończył przed wyjściem swątoaletę, przyjmując jednocześnie interesantów.Myśl o Polnej Różyczce nie przestawała go dręczyć! Myśląc jednak o niej, nie mógł jużobecnie myśleć inaczej, jak łącząc jej osobę z osobą Montauban a.Zgrzytał wtedy zębami wbezsilnej złości, mamrocząc głuche przekleństwa.Nie znał go jednak wcale, mimo to za-zdrość opanowała jego serce, zazdrość, która nie zna litości.Delfin nudził się.Co prawda było to u niego chlebem powszednim.Podczas gdy lokajubierał go, pan wzdychał i ziewał straszliwie.W pokoju księcia byli jego faworyci Saint-Andr� i Roncherolles; zamiast jednak, rozerwaćtrochę pana opowiadaniem o Polnej Różyczce, kładli mu w głowę różne historie o księciuOrleanu. Dwa miliony.i to za nic, wasza wysokość.Co się z nami stanie? W porównaniu z dwo-rzanami twego brata, będziemy wyglądać, jak nędzarze. Niech tam! Zaczniemy uprawiać żebraninę! dorzucił ostrym tonem Roncherolles.Może tego właśnie chce jego książęca mość, nasz pan. Dwa miliony! jęczał na wszystkie głosy Saint-Andr�.Delfin słuchał i gryzł ze złości wargi, nie kazał im jednak milczeć, chcąc może, aby ich ję-ki pobudziły go do czynu.Toaleta delfina została wreszcie ukończona.Ubrany był wbrew swemu zwyczajowi bardzoskromnie w strój z ciemnego flandryjskiego sukna, podobnie jak król podczas swego spaceruz panem de Ponthus.Podobnie jak król był doskonale uzbrojony.Roncherolles i Saint-Andr� mieli stanowić jego eskortę.Delfin przebierał się tak prawie co wieczór, aby udać się na parę godzin do swej przyja-ciółki Nicole de Savigny, baronowej de Ville.De Ville wszedł do pokoju, kiedy toaleta księcia była już prawie skończona.Na widok jego ręki na temblaku i zabandażowanej twarzy Saint-Andr� i Roncherollesspojrzeli po sobie ze złośliwą radością [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony