Tolkien J R R Niedokonczone opowiesci T II

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pod ich to przewodnictwem stali się znów zorganizowanąspołecznością i poszerzyli swą wiedzę.�randuil, ojciec Legolasa, jednego z Dziewię-ciu Wędrowców, był Sindarem i tenże język używany był w jego domu, chociaż podda-ni nim nie władali.W Lorien, którego mieszkańcy wciąż w znacznej części pochodzili od Sindarów lubocalałych z Eregionu Noldorów, język sindariński był w powszechnym użyciu.W jakim95stopniu różnił się od dialektu stosowanego w Beleriandzie, tego oczywiście nie wiado-mo (por.Wyprawa, str.461, kiedy to Frodo dochodzi do wniosku, że mowa leśnego luduchoć podobna jest do tej, której używa się na Zachodzie, to wszakże tylko podobna).Zapewne różnice nie ograniczały się tylko do odmiennego sposobu akcentowania , jakto się obecnie mawia (czyli do wymowy samogłosek i intonacji), ale było to dość, byzwieść kogoś nie obeznanego, jak Frodo, z bardziej poprawnym sindarińskim.Oczywi-ście, mogły występować też regionalizmy i inne oboczności związane z wpływami daw-nej mowy Elfów Leśnych.Kraina Lorien była dość długo odizolowana od świata.Niektóre imiona, jak Amroth czy Nimrodel, zachowane w nie zmienionej formie, niedawały się w satysfakcjonujący sposób wywieść z sindarińskiego, chociaż pod wzglę-dem formalnym pasowały do tego języka.Karas [Caras] zdaje się być dawnym sło-wem określającym fortecę otoczoną fosą, jednak w sindarińskim nie ma takiego wyra-żenia.Lorien jest zapewne przetworzoną formą dawniejszej, zapomnianej już, nazwy[wcześniejszej jednak niż silvańska czy nandorska brzmiąca: Lorinand, por.przypis 8.do poprzedniego rozdziału].Te uwagi tyczące nazw w języku Elfów Leśnych współgrają z informacjami zawarty-mi w Dodatku D do Władcy Pierścieni, w przypisie do części zatytułowanej Elfy (tyl-ko w wydaniu poprawionym, Powrót Króla, str.511-512).Inna ogólna wzmianka tycząca Elfów Leśnych znajduje się w lingwistyczno-histo-rycznej rozprawie pochodzącej z tego samego okresu, co dzieło dopiero co cytowane:Chociaż dialekty Leśnych Elfów, gdy znów po latach spotkał się ów lud z krewniaka-mi, na tyle były już odległe od sindarińskiego, że stały się ledwo zrozumiałe, to ustalenieich pokrewieństwa z językami Eldarów nie nastręczało wielu trudności.Wprawdzie po-równywanie leśnych dialektów z ich własną mową nader pasjonowało uczonych, szcze-gólnie noldorskiego pochodzenia, to jednak niewiele dziś wiadomo o mowie Elfów Le-śnych.Nie wynalezli oni żadnych sposobów zapisu, a ci, którzy przyjęli znaki graficz-ne od Sindarów, pisali jak mogli w sindarińskim.Pod koniec Trzeciej Ery języki ElfówLeśnych wyszły z użycia w obu tych regionach odgrywających istotną rolę w Wojnieo Pierścień, czyli w Lorien i królestwie �randuila na północy Mrocznej Puszczy.Prze-trwało po nich jedynie parę rzeczowników pospolitych oraz kilka nazw własnych zapi-sanych niegdyś w kronikach.DODATEK BSINDARICSCY KSI%7łTA ELF�W LEZNYCHW Dodatku B do Władcy Pierścieni, we wprowadzeniu do Kroniki Królestw Za-chodnich (podrozdział Druga Era ), widnieje wzmianka, że zanim wybudowano Ba-rad-Dur, wielu Sindarów przeniosło się dalej na wschód, a niektórzy założyli królestwaw odległych lasach.Poddanymi ich były w większości Elfy Leśne.Jeden z takich wład-ców to �randuil, Król północnej części Wielkiego Zielonego Lasu.W póznych filologicznych pracach ojca znalezć można nieco więcej na ten temat.I tak, według pewnej rozprawy, królestwo �randuila sięgało lasów rosnących wzdłużzachodnich brzegów Długiego Jeziora i wokoło Samotnej Góry i granice jego nie zmie-niły się, aż do nadejścia wygnanych z Morii krasnoludów i pojawienia się Smoka.Zamie-szkujący to królestwo lud elfów przywędrował z południa i był spokrewniony z sąsia-dami z Lorien.Mieszkał jednak w Wielkim Zielonym Lesie na wschód od Anduiny.W Drugiej Erze król tego ludu, Orofer [ojciec �randuila, ojca Legolasa] wycofał sięna północ za Pola Gladden.Uczynił to, by uwolnić się od sąsiedztwa rosnących w si-łę, agresywnych krasnoludów z Morii, która stała się największą siedzibą tego plemie-nia w całych dziejach.Miał za złe Kelebornowi i Galadrieli, że nie pytając nikogo o zda-nie, osiedli w Lorien.Niemniej w owym czasie żadne niepokoje nie nawiedzały jesz-cze terenów między Zielonym Lasem a Górami i aż do Wojny Ostatniego Sojuszu jegolud utrzymywał łączność z pobratymcami po drugiej stronie Rzeki.Mimo pragnieniaElfów Leśnych, by jak najmniej mieszać się w sprawy Noldorów, Sindarów, krasnolu-dów, ludzi czy Orków, Orofer potrafił przewidzieć, że pokój nie powróci, o ile nie poko-na się Saurona.Tak zatem zebrał wielką armię (ponieważ wielu już miał wtedy podda-nych) i przyłączył się do mniejszej armii Malgalada z Lorien i razem z nim poprowadziłoddziały Elfów Leśnych do bitwy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony