Zakonnica Diderot

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mieszkałam wtedy w czterech gołych ścianach, w pokoju bez drzwi, bez krzesła, stojąc lubleżąc na sienniku, pozbawiona najpotrzebniejszych naczyń, zmuszona wychodzić w nocy dlazałatwienia naturalnych potrzeb i oskarżana rano o zakłócanie spoczynku w klasztorze, o to,że się szwędam i że zwariowałam.Ponieważ moja cela już się nie zamykała, mniszki wpadaływ nocy, krzyczały, ciągnęły moje łóżko, wybijały mi szyby, straszyły mnie w przeróżny spo-sób.Hałas docierał do piętra nade mną i pode mną; i te, co nie należały do zmowy, mówiły,że w moim pokoju dzieją się niesamowite rzeczy: że słyszały ponure głosy, krzyki, szczękłańcuchów; że rozmawiałam z upiorami i złymi duchami; że musiałam zawrzeć pakt z dia-błem; i że należałoby unikać mego korytarza.W zgromadzeniach zakonnych są zakute głowy; takich jest nawet większość: wierzyły onetemu, co im mówiono, nie śmiały przejść koło moich drzwi, widziały mnie w swej rozstrojo-nej wyobrazni z błędnymi oczami, z ohydną twarzą, robiły znak krzyża przy spotkaniu zemną i uciekały z krzykiem: Szatanie, precz ode mnie! Boże! ratuj mnie!..Pewnego dniajedna z najmłodszych mniszek znajdowała się w głębi korytarza, szłam w jej stronę, w żadensposób nie mogła uniknąć zetknięcia się ze mną; ogarnął ją szalony strach.Z początku obró-ciła się twarzą do ściany, bełkocząc drżącym głosem: Boże mój! Boże! Jezus Maria!..Zbliżyłam się tymczasem; a kiedy poczuła, że jestem tuż obok, zasłoniła twarz rękami, wobawie, że mnie zobaczy, rzuciła się w moją stronę, padła mi w objęcia i krzyknęła: Ratun-ku! ratunku! litości! jestem zgubiona! Siostro Zuzanno, miej litość nade mną..Przy tychsłowach runęła na wznak na płyty posadzki, półżywa.Mniszki przybiegły na jej krzyki, wy-niosły ją.Nie potrafię panu powiedzieć, jak ta przygoda została przeinaczona; zrobiono z niej zbrod-40niczą historię: powiedziano, że zawładnął mną demon nieczystości; wmówiono we mnie za-miary, czyny, których nie śmiem nazwać, i dziwaczne pragnienia, którym przypisano widocz-nie nieład ubrania, w jakim znaleziono młodą mniszkę.Nie jestem mężczyzną i doprawdy niewiem, co można sobie wyobrazić na temat dwóch kobiet, a jeszcze mniej na temat jednej ko-biety.Moje łóżko było bez zasłon, a one wchodziły do mego pokoju o każdej porze; cóż mo-głabym panu jeszcze wyjawić? Pomimo całej swej zewnętrznej powściągliwości, skromnościspojrzeń, przyzwoitości wyrażeń, te kobiety muszą być mocno zepsute; w każdym razie wie-dzą one, że popełnia się bezeceństwa będąc samą, ja zaś o tym nie wiem; toteż nigdy dobrzenie zrozumiałam, o co mnie oskarżają; one zaś wyrażały się w sposób tak niejasny, że nigdynie wiedziałam, co im odpowiedzieć.Nie skończyłabym, gdybym się chciała rozwodzić nad tym szczegółem prześladowań.Ach, panie, jeżeli pan ma dzieci, niech mój los panu wskaże, jaką przyszłość pan im gotujezezwalając, by wstąpiły do klasztoru bez oznak powołania o niezwykłej mocy i stanowczości.Jak niesłusznie ludzie postępują w życiu.Pozwala się dziecku rozporządzać swą wolnością wwieku, kiedy mu nie wolno rozporządzać jednym talarem.Niech pan raczej swoją córkę za-bije, niżby ją pan miał uwięzić w klasztorze wbrew jej woli; tak, niech ją pan zabije.Ileż razypragnęłam, żeby moja matka była mnie udusiła przy urodzeniu byłaby wtedy mniej okrutna.Czy da pan wiarę, że odebrano mi brewiarz i zabroniono się modlić? Oczywiście, nie usłu-chałam tego rozkazu.Niestety, to była moja jedyna pociecha; wznosiłam ręce ku niebu, krzy-czałam i ośmielałam się spodziewać, że krzyki te były słyszane przez jedyną istotę, która wi-działa całą moją niedolę.Podsłuchiwano pod moimi drzwiami; i pewnego dnia, gdy zwraca-łam się do Boga w udręce mego zgnębionego serca i wzywałam Go na pomoc, powiedzianomi: Wzywasz Boga nadaremno, nie ma już Boga dla ciebie; umrzyj w rozpaczy i bądz potę-piona..Inne dodały: Niech taki los spotka odstępczynię! Amen.Ale oto pewien rys, który wyda się panu dziwniejszy od wszystkich innych.Nie wiem, czyto była złośliwość, czy fałszywe wyobrażenie; mimo że nie zrobiłam nic takiego, co świad-czyłoby o zamroczeniu mego umysłu, a tym bardziej o opętaniu przez złego ducha, mniszkiobradowały nad tym, czy nie należało mnie egzorcyzmować; i doszły do wniosku, większo-ścią głosów, że wyrzekłam się namaszczenia olejem świętym i chrztu, że diabeł siedzi wemnie i odpycha mnie od świętych obrządków.Jedna z nich dodała, że w czasie niektórychmodlitw zgrzytałam zębami i że drżałam w kościele; że podczas podniesienia załamywałamręce.Inna, że deptałam krucyfiks i że nie nosiłam już różańca (który mi skradziono); że wy-powiadałam bluznierstwa, których nie śmiem panu powtórzyć.Wszystkie twierdziły, żedzieje się we mnie coś, co nie jest normalne, i że trzeba o tym powiadomić wikariusza gene-ralnego; co też uczyniono.Wikariuszem generalnym był niejaki ksiądz H�bert, człowiek w poważnym wieku, do-świadczony, szorstki, ale sprawiedliwy i światły.Opowiedziano mu szczegółowo o niepokojupanującym w klasztorze; bez wątpienia niepokój był wielki i jeżeli ja byłam jego przyczyną,była to przyczyna bardzo niewinna.Z pewnością domyśla się pan, że nie pominięto w posłanym wikariuszowi memoriale mo-ich nocnych wędrówek po klasztorze, wypadków nieobecności w prezbiterium, zgiełku wmojej celi, tego, co jedna widziała, a co inna słyszała, mojej rzekomej odrazy do rzeczyświętych, moich bluznierstw, plugawych czynów, które mi przypisywano; co do przygody zmłodą mniszką, szelmy zrobiły z tego zdarzenia wszystko, co tylko chciały.Oskarżenia były tak obciążające i tak liczne, że ksiądz H�bert, przy całym swym zdrowymrozsądku, nie mógł się powstrzymać, aby nie dać im częściowo wiary, i przypuszczał, że za-wierały sporo prawdy.Sprawa wydała mu się na tyle poważna, że chciał zapoznać się z nią;kazał oznajmić swoją wizytę i rzeczywiście przybył w asyście dwóch młodych księży, przy-dzielonych mu do pomocy w jego uciążliwych funkcjach.Na kilka dni przedtem usłyszałam w nocy, że ktoś cicho wszedł do mego pokoju.Nie ode-41zwałam się ani słówkiem, czekałam, aż przemówi; po chwili zawołano na mnie cichym drżą-cym głosem: Siostro Zuzanno, czy śpisz? Nie, nie śpię.Kto tam? To ja. Kto? Twoja przyjaciółka, ledwo żywa ze strachu, która naraża się na zgubę, byle dać ci radę,być może zbyteczną.Posłuchaj: jutro lub pojutrze odwiedzi klasztor wikariusz generalny będziesz oskarżona; przygotuj się do obrony.Do widzenia; odwagi, i niech Pan będzie z to-bą.To powiedziawszy oddaliła się z lekkością cienia.Widzi pan, są wszędzie, nawet w klasz-torach, jakieś współczujące dusze, którym nic nie potrafi odebrać wrażliwości na ludzką nie-dolę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony