Alex Kava Maggie O'Dell 05 Zło Konieczne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wdniu, kiedy po raz pierwszy podzieliła się herbatą z synem i wprowadziła go w rytuał - wtajemniczy, skrywany przed światem rytuał - poczuł dozgonną więz z matką.To był ichwyjątkowy czas, który spędzali razem, ich czułe, intymne święto.Pewnie dlatego ów rytuałwciąż przynosił mu ukojenie.Dzięki niemu przywoływał w pamięci tych kilka dobrych chwilz przeszłości.Zerknął na zegarek i usiadł przy drewnianym stole, na którym leżał laptop.Komputerbył wielkim szaleństwem, większym niż pełna poczucia winy przyjemność, ale także daremod Boga.Dzięki niemu kontaktował się ze światem, z cywilizacją, włączając go, przywracałsobie jasność umysłu.Zawsze też był w wiosce ktoś, kto - bez względu na koszty,niedogodności czy umiejętności, potrafił podłączyć go do Internetu, jeśli tylko w pobliżuznajdowała się linia telefoniczna.Aączył się jednak powoli, a czasowe ograniczenie dostępu było denerwujące.Czekał cierpliwie, aż komputer się załaduje, a potem niemrawo spróbuje połączyć sięz Internetem.Popijał herbatę, słuchając deszczu.Następnie wpisał swoje hasło i znowu oparłwygodnie plecy, spodziewał się, że będzie czekał dłuższą chwilę.Tymczasem połączeniezostało zrealizowane natychmiast.- Masz wiadomość - powiedział głos z komputera, przynosząc Kellerowi niemal tylesamo przyjemności co herbata.To na pewno jego przyjaciel ze Stanów.Nikomu innemu niepodał swojego adresu mailowego.Nie pisali wiele o prywatnych sprawach, za to prowadziligłębokie dyskusje na temat bieżących wydarzeń oraz dylematów moralnych.Od lat nie miałtak bliskiego przyjaciela, a może nawet nigdy.Kliknął na Nową Pocztę.Tak, to list od przyjaciela, ten adres zawsze wywoływałuśmiech na jego twarzy: pozeraczgrzechow@ol.com.Ich listy nigdy nie zawierały pozdrowień.Doceniał to, nie chciał tracić czasu nauprzejmości, które nie były już konieczne.Wiadomość miała dwa załączniki,prawdopodobnie artykuły z prasy.Często w ten sposób zwracali nawzajem swoją uwagę napewne wydarzenia i zaczynali dyskusję.Na końcu listu przyjaciel napisał:Możesz być następny.Pewnie znowu jakiś żart, pomyślał Keller.Lubił ironiczne poczucie humoruprzyjaciela, ich sporadyczną wymianę żartobliwych przytyków.Kliknął na pierwszy załącznik i czekał, aż się otworzy.Kiedy zobaczył tytuł artykułu,skoczył na równe nogi, omal nie wylewając herbaty:Ksiądz z Omaha zasztyletowany w toalecie na lotnisku.ROZDZIAA DWUDZIESTY SI�DMYUniwersytet New HavenNew Haven, ConnecticutMaggie odsunęła się i patrzyła, jak profesor Adam Bonzado obracał w dłoniachpozbawioną skóry głowę, wyciągał ją przed siebie i oglądał niczym drogocenny kamień.Niezwróciła dotąd uwagi, jakie miał silne ręce.Długimi palcami ostrożnie badał resztki tkanki,dociekliwie, bez wahania czy obrzydzenia.Gwen, jak to ona, zamęczała Maggie, twierdząc,że Bonzado to dla niej idealna partia, w końcu on także miał obsesję na punkcie zła.- Zdaję sobie sprawę, że to niewiele - zaczęła Racine i również się odsunęła.Postawiłametalową chłodziarkę na jednym z laboratoryjnych stołów, żeby Bonzado sam ją otworzył.Maggie zastanawiała się, czy zrobiła tak z uprzejmości, czy raczej nie miała ochoty brać dorąk ludzkich szczątków, z czerwiami czy bez.- Trafiają do nas głowy w o wiele gorszym stanie - rzekł Bonzado, uniósł znówpierwszą głowę i zaczął przyglądać się jej z różnych stron.- Lubię uczyć, ale żyję tylko dlatakich chwil.Trzyma mnie to w karbach.Poza tym idę na lunch z dwiema atrakcyjnymikobietami.Maggie wydawało się, że spostrzegła rumieniec na policzkach Racine, ale ta szybkosię odwróciła.Udawała, że z zaciekawieniem ogląda laboratorium.Czyżby interesowała sięBonzado? Na długo przedtem, zanim Julia Racine próbowała ją poderwać, do Maggie dotarłysłuchy, że pani detektyw jest biseksualna.Mimo wszystko zaskoczyło ją to.Maggie byławtedy zamężna, pracowała od świtu do nocy i nie zwracała uwagi na żadne próby podrywuczy to ze strony mężczyzn, czy kobiet.Kiedy teraz o tym myślała, stwierdziła, że od tamtejpory niewiele się zmieniło.Poza tym, że przeprowadziła rozwód.Nadal jednak nieinteresowały jej żadne związki.- Maggie, obiecuję, że dostaniesz na lunch coś o wiele lepszego niż zupa, którągotowałem na palnikach Bunsena.Bonzado zerknął na nią, jakby chciał sprawdzić, czy pamiętała tamten incydent albozobaczyć, czy zrozumiała, że próbuje nawiązać z nią flirt.Czyżby potrafił czytać w jejmyślach? Maggie nie mogła powstrzymać uśmiechu.Oczywiście, że pamiętała.Kiedypoprzednio odwiedziła uniwersyteckie laboratorium, obok garnka z ludzkimi kośćmi gotowałsię gar zupy.Bonzado niezle ją wystraszył, kiedy podniósł łyżkę zupy do ust.Nie od razu pojęła, że to tylko jego lunch, a nie wywar z ludzkich szczątków [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony