de musset alfred spowied dziecięcia wieku

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niech pan tak zostanie i zaczeka, aż nadjedzie dorożka; powie mi pan,gdzie mieszka pańska mama, i każę pana odwiezć do domu, skoro naprawdę - dodała śmiejącsię - nie podobam się panu.Podniosłem na nią oczy.Może omamiło mnie pijaństwo; nie wiem, czy zle widziałemwprzódy, czy też w tej chwili, ale spostrzegłem nagle w tej dziewce jakieś nieszczęsne podo-bieństwo do mej kochanki.Wrażenie to zmroziło mnie lodem.Bywają chwile, iż jakoby jakiśdreszcz chwyta człowieka za włosy; ludzie prości powiadają, że to śmierć zagląda w oczy, alew moje zajrzała nie śmierć.To była choroba wieku, lub raczej była nią ta dziewczyna; ona to, z wybladłą i drwiącątwarzą, z tym ochrypłym głosem, siadła naprzeciw mnie w zaułku szynkowni.ROZDZIAA X38Z chwilą gdy spostrzegłem, iż ta kobieta podobna jest do mej kochanki, okropna, nieod-parta myśl chwyciła się mego chorego mózgu: wykonałem ją natychmiast.W początkach naszej miłości luba zachodziła niekiedy ukradkiem do mnie.Było to wielkieświęto dla mej izdebki; zjawiały się kwiaty, ogień płonął radośnie, przyrządzałem smacznąwieczerzę; łóżko również stroiło się weselnie na przyjęcie oblubienicy.Często, siedząc nakanapie pod lustrem, przyglądałem się jej w owej milczącej godzinie, kiedy serca nasze mó-wiły do siebie.Patrzałem na nią, jak, podobna do wróżki Mab, zmienia w raj ten samotnyzakątek, w którym tyle razy płakałem.Była tu: pośród tych książek, rozrzuconej odzieży,okaleczałych sprzętów, wśród tych tak smutnych czterech ścian: jakże słodko jaśniała w tejcałej nędzy!Od czasu jak ją straciłem, wspomnienia te prześladowały mnie bez ustanku i odbierały misen.Książki, ściany, mówiły mi o niej: nie mogłem ich znieść.Aóżko wypędzało mnie naulicę; czułem doń wstręt, o ile w nim nie płakałem.Wziąłem tedy z sobą tę dziewczynę; kazałem jej siąść plecami do mnie; rozdziałem ją dopółnaga.Następnie urządziłem wszystko w pokoju tak jak niegdyś dla mej lubej.Ustawiałemfotele tak jak stały pewnego pamiętnego wieczora.Na ogól we wszystkich naszych myślach oszczęściu jest pewne wspomnienie, które przesłania resztę; dzień, godzina, która przewyż-szyła wszystkie inne lub bodaj stała się jakby ich typem i niezatartym wzorem; chwila, w któ-rej człowiek krzyknął jak Teodor w komedii Lope de Vegi: Fortuno, wbij złoty gwózdz wswoje koło.Tak ustawiwszy wszystko, rozpaliłem duży ogień i siadłszy w kuczki zacząłem się upijaćbez granic.Zstępowałem aż na dno serca; czułem, jak się skręca i ściska.Wśród tego nuciłemw głowie tyrolską piosenkę, którą luba moja śpiewywała bez ustanku:Altra volta gieri biele,Blanch'e rossa com un fiore;Ma ora n�.Non son piu biele,Consumatis dal amore10.Słuchałem echa tej biednej piosnki, jak rozlegało się w pustkowiu mego serca.Mówiłem: Oto szczęście ludzkie; oto mój raik; oto moja wróżka Mab: dziewka uliczna.Kochanka mojanie więcej warta.Oto co znajduje się na dnie szklanki, z której piło się nektar bogów, oto ze-włok miłości.Dziewczyna, słysząc, iż śpiewam, zaczęła śpiewać również.Zbladłem jak trup; ten schry-pły i plugawy głos wychodzący z istoty podobnej do mej kochanki wydał mi się niby symbolwszystkiego, co się we mnie działo.To uosobiona rozpusta charczała jej w gardle, w rozkwi-cie młodości.Zdało mi się, że moja kochanka, od czasu swej zdrady, musi mieć taki głos.Przypomniałem sobie Fausta, który tańcząc w Broken z młodą nagą czarownicą widzi, jak jejwychodzi z ust czerwona mysz. Milcz! - krzyknąłem.Wstałem i podszedłem do niej; siadła z uśmiechem na łóżku, wy-ciągnąłem się obok niej niby własny posąg na mym grobowcu.Proszę was, ludzie światowi, wy, którzy o tej porze pędzicie ze swymi uciechami na ballub do Opery i którzy wieczór, kładąc się, odczytacie do poduszki jakieś zużyte bluznierstwostarego Woltera, jakieś rozsądne bajdurzenie Pawła Ludwika Courier, jakąś ekonomicznąrozprawę komisji parlamentarnej, wy, którzy, słowem, wdychacie porami chłodne wyziewytego potwornego nenufaru zwanego Rozumem; proszę was, jeśli ta skromna książeczkawpadnie wam w ręce, nie uśmiechajcie się ze szlachetną wzgardą, nie wzruszajcie nadto ra-mionami; nie mówcie sobie ze zbytnim przekonaniem, że ja się skarżę na cierpienie urojone;że, ostatecznie, rozum ludzki jest najpiękniejszą z naszych właściwości i że prawdą na tej10Niegdyś byłam piękna, biała i różowa jak kwiat, dziś już nie.Nie jestem już piękna, strawiła mnie miłość.39ziemi są jedynie szacherki giełdowe, cztery tuzy w kartach, flaszka bordo przy stole, dobretrawienie, obojętność dla drugich, wieczór zaś, w łóżku, lubieżne ciało obleczone pachnącąskórą.Albowiem któregoś dnia, wśród waszego zgniłego i gnuśnego życia, może się zerwać hu-ragan.Opatrzność może wstrząsnąć te piękne drzewa, które podlewacie spokojnymi wodamizapomnienia; może was chwycić rozpacz, panowie Obojętni; toć są łzy w waszych oczach!Nie powiem, że kochanka może was zdradzić; to dla was mniejsze strapienie, niż kiedy końwam zdechnie; ale powiem wam, że można stracić na Giełdzie; że kiedy ma się w karcie wó-zek, można się spotkać z wyższym; jeśli zaś nie gracie, pomyślcie, iż wasze dukaty, waszbrzęczący spokój, wasze złote i srebrne szczęście znajduje się u bankiera, który może zban-krutować, lub w papierach, które mogą zlecieć na łeb; powiem wreszcie, iż mimo że tak wy-studzeni, możecie coś pokochać; może się odstroić jakaś struna w waszych piersiach, możeciewydać krzyk podobny do bólu.Pewnego dnia wałęsając się po błotnistych ulicach, kiedy niestanie wam już materialnych rozkoszy, aby zatrudniać waszą bezczynną energię, kiedy zbrak-nie wam tego, co istotne i codzienne, może się przypadkiem zdarzyć, iż spojrzycie dokołasiebie z zapadłymi policzkami i osuniecie się na samotną ławkę o północy.O ludzie z kamienia, szczytni egoiści, niezrównani rezonerzy, którzy nigdy nie popełnili-ście aktu rozpaczy ani też arytmetycznego błędu, jeśli wam się to kiedy zdarzy, przypomnijciesobie w godzinie klęski Abelarda, kiedy stracił Heloizę.Kochał ją więcej niż wy swoje du-katy i swoje kochanki; stracił rozłączając się z nią więcej, niż wy stracicie kiedykolwiek; wię-cej niż sam wasz książę, Szatan, straciłby spadając powtórnie z niebios; kochał ją miłością, októrej gazety nie wspominają i której żony wasze i córki nie znają na scenie ani w książkach:spędził pół życia całując ją w czyste czoło, ucząc ją śpiewać psalmów Dawida i hymnówSaula; miał tylko ją jedną na ziemi; a mimo to Bóg pocieszył go.Wierzcie mi, kiedy w godzinie rozpaczy wspomnicie Abelarda, innym będziecie patrzećokiem na miłe bluznierstwa starego Woltera i bajdurzenia Courierowe; uczujecie, iż rozumludzki może leczyć ze złudzeń, ale nie z cierpień; że Bóg uczynił naszą inteligencję dobrągospodynią, ale nie siostrą miłosierdzia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony