Grochola Katarzyna Upoważnienie do szczescia (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wtedy jej ulżyło,ale łzy powróciły, czyste łzy żałości i nieutulenia.Płakała, aż zabrakło łez.Obmyła twarz i jak przez mgłę usłyszała: Przepraszam, myślałam, że tak będzie lepiej.Biedna, biedna mama.Zrobiła to w trosce o nią.%7łeby nie cierpiała.Nie pamiętała, nie dałasię zranić powtórnie.Za żalem sunęły wspomnienia.Oto Krzysztof, jego ciało, jego ręce, jegobrzuch.Jego uśmiech, jego usta.Motyli dotyk ręki między jej udami.Gęsia skórka, którą nasamo wspomnienie pokrywało się jej ciało.To przecież było przyjemne, to nie było złe.Nie potrafisz kochać.Nie chce spędzić Wigilii w domu, w którym nie będzie świąt.Nie chce, udaje tylko, że chce.Trzeba spakować rzeczy i wywiezć.Wyszorować podłogę w pokoju i przynieść z dworu drze-wo.Napalić w kominku.Zachowywać się tak, jakby to był ten właśnie cud.Jakby była dziec-kiem.I choinka, duża, a stojak jest pewno w szopce, nieużywany od lat.Miały ostatnio małąsztuczną choinkę, ładną, do której nawet kupiła świerkowy zapach.Ale nie musi już udawać.Może być sobą.Nie musi udawać przed matką.Będzie miała święta i będzie miała pięć lat.I cukierki, długie, i pachnące ciasto.Nikt jej na tym nie przyłapie i nie zgani.Zrobi sobie święta.75ZR�B SOBIE ZWITA.Zachichotała nerwowo i zapaliła światła w całym domu.Dopiero wpół do dziesiątej.A po-tem, jak już posprząta, pojedzie do miasta i kupi cholernie dużą choinkę, i prezent sobie kupi,i położy pod tą choinką, a potem zrobi ślady na podłodze, czystej, wyszorowanej, mokre ślady, iuchyli drzwi na dwór, znak, że Mikołaj już przyszedł.I pojedzie po zakupy kupi sernik i jajka, albo upiecze, sama upiecze, i będzie jadła i jadła, iodpisze na list tatusiowi, i zrobi sobie święta.Przez łzy i śmiech szorowała pokój kominkowy.Wybrała z paleniska gwozdzie w ze-szłym roku spaliła parę desek, musiały być w nich jakieś gwozdzie przysunęła zielony foteldo kominka.Nie pamiętała, żeby go kiedykolwiek używały, a mimo to zielony materiał byłprzetarty.Narzuci na niego paczwork ze swojej sypialni, to będzie nowy pokój, jej pokój, jejchoinka, jej cud mały.Zalśniły blaskiem szyby.Przecierała je Najlepszym Płynem do Szyb.Zdjęła firanki i wrzuci-ła do wanny.Zalała ciepłą wodą z proszkiem.Woda zrobiła się szara.Płukała je długo, a potemmokre powiesiła i ułożyła na podłodze pod nimi zużyte ręczniki.Otuliła się w kurtkę i wyszła na podwórko.Musiała odgarnąć śnieg, żeby dostać się do szo-py, ale miała rację stojak z metalowymi łapami lwa czekał na nią po prawej stronie.Czuła, że policzki jej płoną.Trzasnęła drzwiami do szopy, rzuciła stojak w przedpokoju i wskoczyła w buty, zamknęła zasobą drzwi i odśnieżyła samochód.Szczęśliwie silnik odpalił za pierwszym razem.Ruszyławolno w stronę miasta.***A jednak nie daje rady.Nie wziął pod uwagę tego, że przy takim mrozie idzie się inaczej.Noga coraz bardziej bolała, a w uszach słyszał: Spierdalaj stąd!.Wiedział, że nie wygląda dobrze, ale jakie znaczenie ma wygląd? Kobieta, którą kochał, niebyła piękna.Ale pamięta jej zapach, mógłby marzyć godzinami o zapachu jej ust i dłoni, jejwłosów, o tym, jak pachniała rankiem, a jak wieczorem, jak pachniała po miłości, a jak wtedy,kiedy czekała na miłość.Mógłby godzinami opisywać jej dotyk, szorstki i przyjacielski, cieka-wy, niedbały, czuły.Dotyk oczekiwany godzinami, zmieniający czas i przestrzeń.A smak? Mógłbysmak jej łez rozłożyć na maleńkie cząsteczki, a i tak każda z nich zapełniłaby jego wszech-świat.A jej dłonie? Dłonie o delikatnych długich palcach, dłonie znużone, dłonie kochające,dłonie podające jedzenie, dłonie żywicielki, dłonie czułości nie do zaspokojenia, dłonie delikat-ne jak wnętrze ucha, dłonie skupione, dłonie przygarniające, obejmujące, dłonie podnoszącegłowę.I oczy.Jakie ona miała oczy! Czasem śmiała się do niego szczególnie wtedy, kiedynie mógł nasycić się jej bliskością.Cieszyła się z jego miłości, a on delikatnie językiem dotykałjej twarzy, kiedy spała.Czuł każde drgnienie powietrza.Wdech i wydech, wdech i wydech&76Kiedy ruszała się, udawał, że śpi, ale kiedyś przyłapała go na tym dotyku wilgotnym i zamiastsię zezłościć, objęła go mocno i przytuliła do siebie.Potem płakała długo, a on nie wiedziałdlaczego, ale pozwalał jej na płacz tak samo chętnie jak na radość.To było ważne, żeby czułasię przy nim bezpiecznie, wiedział, że to jest najważniejsze.Nie odnajdzie jej.Wyjechała nagle, bez uprzedzenia.A on tego nie przeczuł, mimo że tyle innych rzeczy prze-czuwał.Wyjechała nagle i zostawiła go jak nikomu niepotrzebną zabawkę.Nie wiedział, żekobiety są do tego zdolne.Były przecież takie kruche, takie delikatne.A kobieta, którą kochał,na pewno potrzebowała jego opieki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony