Pratchett Terry Mort (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.ROZUMIEM.OBAWIAM SI, %7łE TRUDNO TO WYTAUMACZY, CHYBA %7łEORIENTUJESZ SI WINKARNACJI PUNKTOWEJ I OGNISKOWANIU WZA�W.CHYBA SI NIE ORIENTUJESZ? Nie sądzę.OG�LNIE RZECZ BIORC, POWINIENEM ZJAWIA SI OSOBIZCIE JEDYNIEPRZY SPECJALNYCH OKAZJACH. Jak król domyślił się Mort. To znaczy, król włada nawet wtedy, kiedy robi cośinnego albo śpi.O to panu chodziło?MNIEJ WICEJ, zgodził się Zmierć, zwijając mapę.A TERAZ, CHAOPCZE, JEZLISKOCCZYAEZ JU%7ł W STAJNI, ZAJRZYJ DO ALBERTA I SPYTAJ, CZY NIE ZNAJ-DZIE CI JAKIEGOZ ZAJCIA.GDYBYZ CHCIAA, M�GABYZ WYRUSZY ZE MNDZIZ WIECZOREM.Mort kiwnął głową.Zmierć wrócił do wielkiej, oprawnej w skórę księgi, wziął pióro,przyglądał mu się przez chwilę, a potem przechylił głowę na bok i popatrzył na Morta.POZNAAEZ JU%7ł MOJ C�RK? zapytał. Ee.Tak, proszę pana odparł Mort z ręką na klamce.25TO BARDZO MIAA DZIEWCZYNA, ALE MYZL, %7łE PRZYDAABY SI JEJ KTOZW JEJ WIEKU, Z KIM MOGAABY POROZMAWIA. Na pewno.NO I OCZYWIZCIE PEWNEGO DNIA TO WSZYSTKO BDZIE NALE%7łE DONIEJ.Coś podobnego do małej błękitnej supernovej rozbłysło na moment w głębi jegooczodołów.Mort uświadomił sobie, że z niejakim zakłopotaniem i całkowitym brakiemdoświadczenia Zmierć próbował mrugnąć.* * *W pejzażu, który niczego nie zawdzięczał czasowi i przestrzeni, który istniał tylko nadalekich rubieżach wielowarstwowego kosmosu znanych jedynie astrofizykom biorą-cym naprawdę ostre prochy, Mort spędził popołudnie pomagając Albertowi sadzić bro-kuły.Były czarne z odcieniem fioletowym. On się stara, rozumiesz powiedział Albert, zataczając krąg kołkiem. Tylkogdy chodzi o kolory, wyobraznia mu nie dopisuje. Nie całkiem to wszystko rozumiem wyznał Mort. Mówił pan, że on towszystko zrobił?Za ogrodowym murem grunt opadał ku dolinie, potem wznosił się i przez wrzoso-wiska sięgał aż do łańcucha gór, ostrych jak zęby kota. Tak, potwierdził Albert. Uważaj, co robisz z tą konewką. A co tu było wcześniej? Nie wiem. Albert rozpoczął nową grządkę. Pewno firmament.To wymyśl-na nazwa na masę niczego.Wyznam ci szczerze, że nie jest to porządna robota.To zna-czy owszem, ogród niby niczego sobie, ale góry całkiem spartaczył.Z bliska są zupełnienieostre.Kiedyś poszedłem tam i obejrzałem je sobie.Mort mrużąc oczy przyjrzał się najbliższym drzewom.Wyglądały całkiem realnie. A po co to wszystko zrobił? zapytał. Wiesz, co się przytrafia chłopcom, którzy stawiają za dużo pytań? burknął po-nuro Albert.Mort zastanowił się. Nie powiedział w końcu. A co?Zapadła cisza.Po chwili starzec wyprostował się. Nie mam pojęcia.Prawdopodobnie uzyskują odpowiedzi i mają za swoje. Powiedział, że mogę dzisiaj z nim pojechać oznajmił Mort. W takim razie masz szczęście stwierdził niezbyt jasno Albert i ruszył dodomu. Czy on naprawdę zrobił to wszystko? spytał Mort, wlokąc się za nim.26 Tak. Po co? Chyba chciał gdzieś czuć się u siebie. Czy pan jest martwy, Albercie? Ja? A czy ja wyglądam na martwego? Staruszek parsknął, gdy Mort zaczął musię krytycznie przyglądać. Możesz sobie darować te spojrzenia.Jestem równie żywyjak ty.Pewnie nawet bardziej. Przepraszam. Drobiazg. Albert otworzył kuchenne drzwi, obejrzał się i przyjrzał Mortowinajłagodniej jak potrafił. Lepiej nie zadawaj takich pytań.To denerwuje ludzi.A te-raz może odsmażymy sobie coś na kolację?* * *Dzwonek odezwał się, kiedy grali w domino. Chce, żeby przygotować konia domyślił się Albert. Chodzmy.Weszli do stajni.Mort przyglądał się, jak starzec zarzuca siodło na grzbiet rumaka. Ma na imię Pimpuś wyjaśnił Albert, dociągając popręg. Trudno powiedziećdlaczego.Pimpuś przyjaznie spróbował zjeść jego szalik.Mort przypomniał sobie rycinę w almanachu swojej babci, między stronami o sa-dzeniu roślin i o fazach księżyca [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony