Beniowski J.Słowacki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lecz jak z baletnikiemZwiązana duszą Elsler lub Taglioni,Gdy udaruje ją car naszyjnikiem,Taniec w gołębia lot przemienia dziwnie:Tak owe białe gołębie, przeciwnie,Z lotu zrobiły taniec - i nad głowąPana Zbigniewa na skrzydłach trzymane,Jakby miłośne dając sobie słowo,Miłośnie dzióbki złączyły różane;I rozleciały się w błękit na nowo,Ważąc się długo, smętne, zadumane,Jakby straciły i szukały siebie,Podobne zmarłym duszom ludzkim w niebie.I obaczywszy się nagle, jak strzałyZnów szły ku sobie lotem błyskawicy;I znów złączone jako płatek białyZniegu, gołąbek przy sw�j gołębicyKręcił się, skrzydłem ją trącał nieśmiały;Aż zmordowani obaj tanecznicyNajmilsze z siebie dali malowidło:Senną kochankę gołąb wziął na skrzydło,Przyniósł na ziemię, położył na trawieI wkoło chodząc budził garłowaniem.Na szyję wyszły mu kolory pawie:Miłość go takim darzy malowaniem!Miłość ubrała mu piersi jaskrawieW ogień tęczowy.Z takim się kochaniemZapatrzył gołąb w swoją senną panią,%7łe tęcza blasków z niego - przeszła na nią.I obudziła się.I znów obojeLeciały prosto na Zbigniewa barki,On je pogłaskał i wnet wszystko dwoje,Tęczowe piersi zgasiwszy i karki,Z ramion mu poszły i w kręgi, i w słojeTnące powietrze.Zrazu był nieszparkiLot: póki rycerz nie ruszył wędzidłem,Póki nie gonił - wabiły go skrzydłem.Lecz gdy bezmowne owe dwie istotyPrzelały swoję myśl w serce człowieka,Coraz prędszymi udały się loty;I wnet zrozumiał rycerz, że go czekaAwantur nowych, dziwnych, łańcuch złoty,Zaczarowany zamek albo rzekaPełna rusałek.- O! domysły trafne -Może w pokrzywy przemieniona Dafne,Może Minotaur i zaklęte skarby,Z których jak z dobr�j wioski będzie przychód -Tak młodość wszystko stroi w lśniące farby,Nigdy się małych nie spodziewa lichot.O, gdyby nie to! to nigdy Ikar byNie latał, nigdy by nie żył Don Kichot,Nigdy by w Trzecim Maju nie urosłyIluzje - na co dziś tak wrzeszczą posły.Beniowski, goniąc gołębie i mary,Obaczył, że na dąb samotny siadły -Był to ów sławny dąb, gaduła stary,Jak czarownica krzywy i wybladły.Ogniste zeschła kora miała szpary.Z konarów liście na poły opadły,Liść, co pozostał - zwiędły i zwalany,Szumiał po drzewie jak krwawe łachmany.Bez kształtu, spiekły, podarty, nieżywy,Zimę i lato wisiał na konarze;Kruk się go lękał, a jeleń pierżchliwyNigdy nie zasnął w tym krzemiennym jarze,Bo z wiatrem ów liść łopotał straszliwyJako szatańskie skrzydło, całe w żarze.Nocą spod owych skrwawionych warkoczyPróchno świeciło się w dębie - jak oczy.Na drzewo spadły dwa ptaszki Wenery.Beniowski w galop szedł za lotem ptaków,Albowiem ujrzał dwa ruskie giweryI sześć pod dębem kozackich kołpaków.Którzy tam pewnie jako maroderySzukali w drzewie skarbów lub Polaków.I nie znalazłszy w nim nic - dla igraszkiChcieli zapalić dąb i upiec ptaszki.Znieśli już bowiem wkoło suchych liściI oczeretów, jałowców i cierni;Już jeden krzesał ognia, który czyściW czyśćcu, a na tym świecie wszystko czerni,I byliby dąb pewnie ci ogniściSpalili - wiatr dął taki jak w hamerni -Szczęściem, bohater mój napadł na wrogiI jął ich rąbać tak, że poszli w nogiOprócz Kozaków dwóch.- Z tych jeden stary,Zrąbany z konia, Bogu oddał duszęI poszedł, mówi Homer, między mary.Co się z nim stało? - nie chcę i nie muszęMówić; bo ta rzecz należy do wiaryGreckorosyjski�j; lecz co do mnie, tuszęI powiem, strofy nie chcąc robić wściekłą,%7łe w t�j religii, gdzie car - jest i piekło.Pocieszająca myśl! - lecz nie dla cara,Który wolałby może z tego względuWiększą bezpieczność.Jedna więc ofiaraPolskiego miecza, młodego zapędu,Poszła ad umbra[s] i tam niech się staraSzczęśliwszą być niż tu - gdzie tyle błędu,Zawodów, głupstwa, nieszczęścia, przesytów,Bankructw, poezyj głupich, jezuitów,Heglów poznańskich, krakowskich purystów,Paryskich kronikarzy, historyków,Prezydentów gmin, franko-romansistów,Kozako-powieściarzy i krytyków,Którzy poklaski im zamiast poświstówDają - od czego ja aż do równikówBiegłem unosząc zadziwione słuchy:I byłbym został tam - gdyby nie muchy,Nie krokodyle, nie hipopotamy,Nie muł tworzący na Nilu oftalmie,Nie dżuma, nie tęsknota, nie te bramy,Na które patrząc, że zamknięte, żal mięBrał, że tak naszych żon nie zamykamyW jednym haremie jak w Armidy palmie -Ta strofa poszła krzywo, bo ze WschoduWygonił mię brak awantur i lodu;Za to w ojczyznie Danta to obojeZnalazłem.Lecz to rzecz jest tajemnicza.O to bynajmni�j nie dbam i nie stoję,Aby wiedziano, czy moja dziewiczaMuza kochała się realnie.Roję,Snię, tworzę; harfy używam lub bicza -I to jest moja poetyczna droga;Lecz z mego życia poemat - dla Boga.On wie, On widział, nad jakimi chmuryStawałem bez łez i pieśni, z myślamiAniołów w przepaść lecących - te chóryOn słyszał, gdyśmy byli z Bogiem sami.Nie zwiodły Go te królewskie purpury,W które ja się tu, jak przed sztyletamiCezar, obwijam, gdy mię w serce rażą,Ażeby umrzeć z niewidzianą twarzą.Bóg sam wie tylko, jak mi było trudnoDo tego życia, co mi dał, przywyknąć;Iść co dnia drogą rozpaczy odludną;Co dnia uczucia rozrzucać, czuć, niknąć;Co dnia krainę mar rzuciwszy cudnąPowracać między gady i nie syknąć;Co dnia myśl jedną rozpaczy zaczynać;Tą myślą modlić się - i nie przeklinać;On! i pustyni gwiazdy lazurowe,I zachodzące nad morzami słońce,I jedno serce ludzkie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony